Παναγία Αρβανίτισσα της Χίου
Συναξάριον
Ἡ περιοχὴ αὐτὴ βρίσκεται στὸ ΒΔ μέρος τῶν Καρυῶν. Ξεκινᾶ ἀπὸ τὶς παρυφὲς τοῦ Πηγάνιου Ὄρους καὶ εἶναι τοπωνύμιο τῆς εὐρύτερης περιοχῆς «Κοχλίας». Ἡ περιοχὴ συνορεύει ΒΑ μὲ τὸ ὄρος Αἶπος καὶ Δυτικὰ μὲ τὸ Προβάτειον Ὄρος.
Μικρὸ μέρος τῆς περιοχῆς εἶναι δάσος καὶ τὸ μεγαλύτερο καλύπτεται ἀπὸ θάμνους καὶ ἀστυφίδες. Γενικὰ ἡ περιοχὴ εἶναι ἕνα τοπίο μὲ ἄγρια ὀμορφιά, χαμηλὲς θερμοκρασίες τὸ χειμώνα μὲ ἀρκετὰ χιόνια καὶ φυσιολογικὲς θερμοκρασίες τὸ καλοκαίρι.
Πάνω ἀπὸ ἕναν αἰώνα ἡ περιοχὴ αὐτὴ φιλοξενοῦσε ποιμένες, τὸ κύριο ἐπάγγελμα τῶν χωρικῶν τοῦ χωριοῦ Καρυές, ποὺ γειτνιάζει μὲ τὴν ἐν λόγῳ περιοχή, μὲ πληθυσμὸ σήμερα 700 κατοίκων καὶ παλαιότερα τὸν διπλάσιο καὶ περισσότερο.
Οί Καρυές, τὰ Αὐγώνυμα, ὁ Ἀνάβατος καὶ ὁ Δαφνώνας εἶναι τὰ χωριὰ ποὺ δημιουργήθηκαν ἀπὸ τὸν πληθυσμὸ ποὺ συνέρευσε ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη γιὰ νὰ κτίσουν τὴ Νέα Μονή, ἐκπλήρωση ὑπόσχεσης καὶ τάματος τοῦ ἐξόριστου τότε Βασιλέα Κωνσταντίνου Θ´ Μονομάχου (1042-1054), ὁ ὁποῖος ἔζησε τὰ χρόνια τῆς ἐξορίας του στὴν περιοχὴ τῆς Νέας Μονῆς καὶ εἶχε ὑποσχεθεῖ στοὺς καλόγερους τῆς περιοχῆς ὅτι ὅταν ἐπιστρέψει ἐπανακτώντας τὸ θρόνο, θὰ ἔστελνε ἕνα καραβάνι τεχνιτῶν, ἐργατῶν καὶ διανοουμένων γιὰ νὰ κτίσουν μεγαλοπρεπῆ ναὸ στὸν ρυθμὸ τῆς Ἁγίας Σοφίας.
Πιστὸς στὸ τάμα καὶ τὴν ὑπόσχεσή του, ἔστειλε πλοῖα μὲ ἑκατοντάδες τεχνίτες, φημισμένους ἐργάτες, σχεδιαστές, διανοουμένους, μαζὶ μὲ ὑλικὰ ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη καὶ μετὰ ἀπὸ πολλὰ χρόνια ὁλοκλήρωσαν τὸ μεγαλοπρεπὲς ἔργο τῆς Νέας Μονῆς. Αὐτὸ δὲ τὸ μνημεῖο σῴζεται μέχρι καὶ σήμερα, παρὰ τὶς καταστροφὲς καὶ τὶς λεηλασίες ποὺ ὑπέστη καὶ αὐτό, ἀπὸ τοὺς Τούρκους κυρίως. Μετὰ τὸ πέρας καὶ τὴν ὁλοκλήρωση τοῦ κτισίματος τῆς Νέας Μονῆς, οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ διασκορπίστηκαν στὶς γύρω περιοχές, κτίζοντας αὐτὰ τὰ χωριὰ γιὰ νὰ διαμείνουν καὶ σιγά-σιγὰ ἐμπλουτίζονταν καὶ μὲ ἄλλους πληθυσμοὺς καὶ ἔφθασαν στὴ σημερινή τους μορφή, ἔχοντας σήμερα πληθυσμὸ οἱ Καρυὲς 700 κατοίκους, ὁ Δαφνώνας 450 κατοίκους, ὁ Ἀνάβατος 30 καὶ τὰ Αὐγώνυμα 100. Αὐτὸς δὲ ὁ πληθυσμὸς ἦτο τριπλάσιος τουλάχιστον, ὅμως ἡ φτώχεια καὶ ἡ στέρηση ἀνάγκασε τοὺς περισσότερους ἀπὸ αὐτοὺς νὰ ξενιτευθοῦν στὴν Ἀμερικὴ καὶ τὴν Αὐστραλία γιὰ ἕνα καλύτερο μέλλον. Ἀπόγονοι δὲ αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων, τρίτη καὶ τέταρτη γενιά, ἐπισκέπτονται τὰ χωριά τους καὶ τὰ στηρίζουν μὲ κάθε τρόπο δείχνοντας τὴ μεγάλη τους ἀγάπη στὶς ρίζες τῶν παππούδων καὶ τῶν γονέων τους.
Πάνω ἀπὸ 50 πολύτεκνες φαμίλιες διέμεναν μὲ τὰ κοπάδια τους σ᾿ αὐτὴν τὴν περιοχὴ τοῦ Κοχλία σὲ μάνδρες ποὺ εἶχαν κατασκευάσει μὲ τὰ χέρια τους καὶ σὲ καλύβες κτισμένες ἀπὸ πέτρα. Ἀρκετὲς ἀπὸ αὐτὲς σῴζονται μέχρι καὶ σήμερα. Ἄνθρωποι φτωχοί, ἀλλὰ πολὺ θεοσεβεῖς, ζοῦσαν μὲ τὴν ἐλπίδα τῆς προστασίας τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ἀπὸ διάφορες ἀφηγήσεις ἐξιστορεῖται ὅτι πολλὲς φορὲς μέσα ἀπὸ τὶς κακουχίες καὶ τὰ βάσανά τους, ἔβλεπαν ὀπτασίες καὶ ὁράματα μὲ τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας, ποὺ τοὺς συντρόφευε καὶ τοὺς ἔδινε κουράγιο στὸν ἄνισο καθημερινὸ ἀγώνα τῆς ἐπιβίωσής τους.
Τὶς περισσότερες φορὲς ἔβλεπαν στὶς κορυφογραμμὲς μιὰ λυγερόκορμη κοπέλα μὲ ἀρβανίτικη φορεσιὰ νὰ περιδιαβαίνει. Αὐτὴ τὴν εἰκόνα τὴν περιέγραψαν πολλὲς φορὲς καὶ διαφορετικὰ πρόσωπα μὲ ἐλάχιστες ἀποκλίσεις ὡς πρὸς τὴν περιγραφή. Ἀπὸ στόμα σὲ στόμα διαδόθηκε σὲ ὅλους καὶ κατέληξαν στὸ συμπέρασμα ὅτι εἶναι ἡ Παναγία, καὶ ἐξ αὐτῆς τῆς ἐνδυμασίας της τὴν ὀνόμασαν Παναγία Ἀρβανίτισσα.
Στὸ σημεῖο αὐτό, ποὺ σήμερα εἶναι κτισμένος ὁ Ναὸς πρὸς τιμήν της, βρέθηκε εἰκόνισμα τῆς Παναγίας περὶ τὰ 1905 ἀπὸ τους βοσκοὺς τῆς περιοχῆς, καὶ ἔτσι ἀποφάσισαν νὰ κτίσουν τὴν ἐκκλησία. Ἐπειδὴ ὅμως καὶ οἱ οἰκονομικὲς δυνατότητες δὲν ἔφθαναν, ἀπευθύνθηκαν στὸν Ἀλέξανδρο Κωνσταντινίδη, ἕνα ἔμπορο κάτοικο τῆς περιοχῆς καὶ καλὸ Χριστιανό. Ἐκεῖ, σ᾿ αὐτὴ τὴν περιοχὴ τῆς Ἀρβανιτίσσας, ὁ Ἀλέξανδρος Κωνσταντινίδης ἔκτισε τὸν ὑπέροχο Ναὸ μὲ τὴν βοήθεια τοῦ πατρὸς Γεωργίου Μαρῆ καὶ τοῦ πατρὸς Κυρίλλου.
Ἀξιοσημείωτο εἶναι ὅτι ὁ ναὸς ἀνεγέρθηκε στὰ χρόνια της Τουρκοκρατίας περίπου τὸ 1905. Τὴν περίοδο ἐκείνη ἀπαγορευόταν ἀπὸ τοὺς Τούρκους νὰ χτίζονται χριστιανικοὶ ναοί, διότι ὅλα «τὰ ἔσκιαζε ἡ φοβέρα καὶ τὰ πλάκωνε ἡ σκλαβιά» καὶ ἔτσι ἀρχίζουν τὸ διωγμὸ ἐναντίον τοῦ Ἀλεξάνδρου Κωνσταντινίδη. Κάποια μέρα τὸν συνέλαβαν, ἀλλὰ τοὺς ξεγέλασε παριστάνοντας ἄλλον. Ἔτσι, κρυφὰ μὲ τὴ βοήθεια τῶν ποιμένων Καρούσων καὶ τῶν ἄλλων συγχωριανῶν μετὰ ἀπὸ μεγάλο ἀγώνα, ἀφάνταστη ταλαιπωρία καὶ ἐργασία, κυρίως νύχτα, διότι τὴν ἡμέρα ἦταν πολὺ δύσκολο μὲ τὸ φόβο τῶν Τούρκων, ἔχτισαν καὶ τελείωσαν τὸ Ναό. Ἔχω κρατήσει αὐτὲς τὶς ἀφηγήσεις ἀπὸ τὸν μπαρμπα-Γιώργη τὸν Βενέτο, ποὺ ἦταν τὸ ἱστορικὸ βιβλίο τοῦ χωριοῦ καὶ πέθανε ὑπέργηρος τὴν δεκαετία τοῦ 1970 ἄνω τῶν ἐνενήντα ἐτῶν.
Ἐπειδή εἶναι κτισμένος σὲ ὕψωμα, ἀπεφάσισαν νὰ τὸν ἑορτάζουν τὴν ἡμέρα τῆς Ἀναλήψεως καὶ νὰ κάνουν οἱ ποιμένες καὶ τὴν γιορτή τους, ἐπειδὴ εἶναι καὶ τὸ τέλος τῆς δικῆς τους περιόδου, εὐχαριστώντας τὴν Παναγία γιὰ τὴ χρονιὰ ποὺ πέρασε. Μάλιστα κουβαλοῦν στὴ χάρη της καὶ βράζουν γάλα γιὰ ὅλους τοὺς προσκυνητὲς καθὼς ἐπίσης καὶ μικρὰ κατσικάκια καὶ προβατάκια ποὺ τὰ βγάζουν σὲ δημοπρασία πρὸς ἐνίσχυση γιὰ τὴ συντήρηση καὶ εὐπρεπισμὸ τῆς ἐκκλησίας. Ὁ ναὸς ἀναφέρεται καὶ μὲ τὶς δυὸ ὀνομασίες στὶς ἀναφορὲς τοῦ πληθυσμοῦ τῶν Καρυῶν καὶ τῆς Χίου, Ἱερὸς Ναὸς Ἀναλήψεως - Παναγία Ἀρβανίτισσα, ἀλλὰ περισσότερο γνωστὸς εἶναι ὁ ναὸς ὡς Παναγία Ἀρβανίτισσα. Σήμερα στὴν περιοχὴ ζοῦν ἐλάχιστες οἰκογένειες κτηνοτρόφων ἀπὸ τὶς Καρυές, 5-6 οἰκογένειες.
Τὸ 1912 ποὺ διώχθηκαν οἱ Τοῦρκοι ἀπὸ τὴ Χίο καὶ ἀπελευθερώθηκε τὸ νησί, μιὰ ὁμάδα Τούρκων στρατιωτῶν, διωκόμενοι ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες, ἔφτασαν στὴν περιοχὴ τοῦ «Κοχλία». Μπῆκαν στὸ Ναὸ τῆς Ἀναλήψεως καὶ προκάλεσαν λεηλασίες καὶ ζημιὲς στὸ ναὸ καὶ στὶς εἰκόνες. Τὶς ἔσπασαν, τὶς ἔκαψαν, τὶς κατατρύπησαν καὶ τὶς χαράκωσαν μὲ τὰ ξίφη τους. Μερικὲς σώζονται μέχρι καὶ σήμερα. Μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου, ὁ ναὸς ἄρχισε νὰ φθείρεται. Κατὰ τὴ δεκαετία τοῦ 1970 τὸν ἀνέλαβαν μιὰ ὁμάδα Καρούσων καὶ μὲ τὴ βοήθεια τῶν Καρουσίων Σικάγου ἀναστηλώθηκε ὁ Ναός.
Ὁ γράφων θυμᾶμαι, ἤμουν 16 χρονῶν παιδί, ὅτι δὲν ὑπῆρχε οὔτε ἀγροτόδρομος, ἀλλὰ τότε ἡ συνηθισμένη διαδρομὴ ἦταν ἀπὸ τὸ Πηγάνιο Ὄρος, ἡ Πηγανιὰ ὅπως ἐμεῖς τὸ λέμε στὶς Καρυές, μαζὶ μὲ τὸν ἀδελφικό μου φίλο Νικήτα Ἀνδριώτη καὶ θέλοντας νὰ βοηθήσουμε στὴν προσπάθεια τῶν γονιῶν μας, τῶν συγγενῶν καὶ φίλων ποὺ ἀνέβαιναν τὶς Κυριακὲς μὲ τὰ πόδια καὶ τὰ ζωντανά τους γιὰ νὰ δουλέψουν στὴν Ἀρβανίτισσα, ἀρκετὲς φορὲς ξεκινούσαμε καὶ ἐμεῖς μαζί τους. Κάποιες δὲ φορὲς μεσοβδόμαδα ποὺ δὲν εἴχαμε σχολεῖο παίρναμε τὸ μουλάρι καὶ τὸ γάιδαρο τοῦ παπποῦ τοῦ Νικήτα, τοῦ μπάρμπα-Γιάννη τοῦ Καράπουρνου, μὲ τσουβάλια γιὰ νὰ φορτώσουμε ἀμμοχάλικο ἀπὸ τὸν ποταμὸ τῆς Ἀρβανίτισσας, ποὺ στέρευε τὴν καλοκαιρινὴ περίοδο καὶ δὲν εἶχε νερό, ἀπόσταση ἕνα μὲ ἑνάμιση χιλιόμετρο ἀπὸ τὴν ἐκκλησία, καὶ νὰ τὸ κουβαλήσουμε στὸν προαύλιο χῶρο γιὰ νὰ μποροῦν νὰ δουλέψουν τὶς Κυριακὲς ὅσοι πήγαιναν γιὰ νὰ βοηθήσουν καὶ νὰ δουλέψουν τὴ χάρη της, ἔχοντας τὰ ἀπαραίτητα ὑλικά.
Θυμᾶμαι ὅτι κάναμε πολλὲς διαδρομὲς χωρὶς νὰ νιώσουμε κούραση, ἀλλὰ ἀπέραντη χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση. Ὅταν δὲ ἐπιστρέφαμε στὸ χωριὸ καὶ ἔχοντας ἄγνοια τοῦ κινδύνου ποὺ διατρέχαμε, κατεβάζαμε τὰ ζωντανὰ ἀπὸ τὰ «σκαλώματα» τῆς Πηγανιᾶς, μιὰ διαδρομὴ ἄκρως ἐπικίνδυνη μόνο γιὰ τὸν περιπατητή, ὄχι νὰ κατεβάζει μουλάρι ἢ γαίδαρο. Ἐμεῖς λοιπόν, βάζοντας σὰν φρένο τὴν οὐρὰ τῶν ζωντανῶν στὸ σβέρκο μας καὶ πίσω ἀπὸ ἐκεῖνα βῆμα-βῆμα κατεβαίναμε μέχρι νὰ φθάσουμε στοὺς πρόποδες τοῦ βουνοῦ, ὁπότε τὰ καβαλούσαμε καὶ γυρίζαμε στὸ χωριό. Σήμερα ποὺ πενηνταρίσαμε καὶ βλέπουμε τί τρέλλες κάναμε, ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι ἡ Παναγία ἡ Ἀρβανίτισσα ἦταν ὁ Φύλακας Ἄγγελός μας, διότι εἶναι ἀδύνατο ἀπὸ αὐτὴ τὴ διαδρομὴ νὰ κατεβάσει ἄνθρωπος ζωντανό, ὅταν καὶ ἄνθρωπος μὲ πολλή-πολλὴ δυσκολία καὶ ἀρκετὴ ἱκανότητα μπορεῖ νὰ τὰ καταφέρει.
Ἀξίζει νὰ ἀναφέρω τὰ ὀνόματά τους καὶ ὡς μνημόσυνο γιὰ ὁρισμένους ἀπὸ ἐκείνους ποὺ δὲν ὑπάρχουν πιὰ στὴ ζωὴ γιὰ τὸν ἀγώνα, τὴν προσφορὰ καὶ τὴν ἀγάπη τους στὴν Παναγία Ἀρβανίτισσα. Πέτρος καὶ Νικόλαος Μασσᾶς, Θεοδόσης Μαλαχίας, Χρῆστος Ἀνδριώτης, Κωστῆς Μανουρᾶς, Γιάννης Ἀνδριώτης τοῦ Ἀργύρη καὶ Γιάννης Ἀνδριώτης τοῦ Νικῆτα, Φραγκούλης Μιχαηλίδης, Γιώργης Κάρμαντζης τοῦ Θωμᾶ καὶ Νικόλαος Κάρμαντζης τοῦ Γεωργίου, Παναγιώτης Σφήκας τοῦ Μιχαήλ, Μιχάλης καὶ Μάρκελλος Βένετος, Κώστας Μεστούσης ἢ Κοζῆς, Ἀλέξης Κρητικός, οἰκογένειες Κικιλῆ, Μαρῆ, Κρητικοῦ, Σφήκα, Δρίζου, Μαλαχία, Τσακίρη, Ρές, Παγούδη, Τσίβικα, Καράπουρνου, Κατσάφαρου, Κρεατσούλα, Καλαμάρη, Βένετου, Μεστούση, Κάρμαντζη καὶ πολλοὶ ἄλλοι, ἂς μοῦ συγχωρήσουν ἂν λησμόνησα κανένα πρόσωπο ἢ οἰκογένεια, διότι ὅλοι στὸ χωριὸ καὶ ὄχι μόνο συνεισέφεραν καὶ συνεχίζουν νὰ προσφέρουν ὑπηρεσίες στὴν Παναγία τὴν Ἀρβανίτισσα. Ἡ ἀγάπη καὶ ἡ πίστη τους φαινόμενο μοναδικὸ μέχρι σήμερα. Αὐτὴ ἡ ἀγάπη καὶ ἡ πίστη ἔχει μεταλαμπαδευτεῖ στοὺς νέους τῶν Καρυῶν σὲ ἀπίστευτα μεγάλο βαθμό.
Διαμορφώθηκε ὁ χῶρος τῆς αὐλῆς, χτίστηκαν ἀρκετὰ κελιὰ ἐξοπλισμένα, σύγχρονα ποὺ δὲν τοὺς λείπει τίποτα. Ἔτσι φιλοξενοῦν τοὺς προσκυνητὲς τὴν ἡμέρα τῆς Ἀναλήψεως ποὺ γίνεται γιορτὴ ἀρτοκλασίας καὶ στὴ συνέχεια γλέντι τρικούβερτο. Ἔτσι, ὁ Ναὸς αὐτὸς ἔχει μετατραπεῖ σὲ σωστὸ παράδεισο μὲ τὰ κρυσταλλένια νερά του, τὰ ἀμπέλια του μὲ τὸ περίφημο κρασί, ποὺ τὸ ἀνοίγουν τὴν ἡμέρα τῆς γιορτῆς καὶ τὸ μοιράζουν στὸν κόσμο. Τὰ φροῦτα του, τὰ γιασεμιά του, τὰ τριαντάφυλλά του, σὲ ζαλίζουν ὅταν σεργιανᾶς τὸ προαύλιο τοῦ Ναοῦ, ἐνῶ τὰ τριγύρω χωράφια του εἶναι κεντημένα μὲ ἀρωματικὰ βότανα, ὅπως ἀγριότσαγο, φασκομηλιὲς καὶ δεντρολίβανα.
Τὴν τελευταία δεκαετία ὁ Πολιτιστικὸς Σύλλογος Καρυῶν «Η ΑΝΑΛΗΨΗ» διοικεῖται ἀπὸ μιὰ ὁμάδα νέων ἀνθρώπων μὲ ἀπίστευτη πίστη καὶ πάθος, οἱ ὁποῖοι ἔχουν δώσει καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ δίνουν τὴν ψυχή τους κυριολεκτικὰ στὴν περιποίηση, συντήρηση, ἀλλὰ καὶ στὶς διάφορες κατασκευὲς ὅλων αὐτῶν τῶν χωριῶν. Σχεδὸν ἐπὶ καθημερινὴς βάσεως πηγαινοέρχονται στὴν Παναγία τὴν Ἀρβανίτισσα γιὰ νὰ δώσουν καὶ νὰ προσφέρουν ὅ,τι μποροῦν στὴν ἐκκλησία, τὰ κελιὰ καὶ τὰ κτήματα τριγύρω. Ἡ ἀπασχόληση αὐτὴ ἔχει ταυτιστεῖ μὲ τὴ ζωή τους καὶ τὴν οἰκογένειά τους καὶ εἶναι ἀναπόσπαστο κομμάτι τῆς ζωῆς καὶ τῆς ὕπαρξής τους, ὅπως καὶ ὅλων μας.
Κάποια χειμωνιάτικη μέρα, ἀπὸ διηγήσεις τους, μετὰ τὴν ἐργασία τους, ἀπογευματινὴ ὥρα, προσπαθοῦσαν νὰ ἀνάψουν φωτιὰ νὰ ζεσταθοῦν, ὅμως παρὰ τὶς προσπάθειές τους αὐτὸ δὲν μποροῦσε νὰ γίνει. Μετὰ ἀπὸ ὥρα κάποιος ἀπὸ τὴ συντροφιὰ πῆγε στὴν ἐκκλησία νὰ πάρει τὰ σπίρτα, γιατὶ τοὺς εἶχαν τελειώσει αὐτὰ ποὺ εἶχαν. Ἐκεῖ λοιπὸν διαπίστωσε ὅτι τὰ καντηλάκια ἦταν σβηστά, διότι εἶχαν ξεχάσει νὰ τὰ ἀνάψουν. Ἀφοῦ λοιπὸν τὰ ἄναψε καὶ γύρισε στὴν παρέα του, μὲ τὸ πρῶτο ἄναψε ἡ φωτιὰ καὶ ἐνῶ μὲ ἀπορία κοίταζε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον ἐξήγησε ὁ νέος ποὺ εἶχε ἀνάψει τὰ καντηλάκια τί εἶχε συμβεῖ καὶ ὅλοι μαζὶ ἔκαναν τὸ σταυρό τους. Παλαιοὶ ποιμένες ποὺ σήμερα δὲ βρίσκονται στὴ ζωὴ ὅπῶς ὁ Σταῦρος Κατσάφαρος, ὁ Λεωνίδας Παγούδης, ὁ Γιῶργος Παγούδης, ὁ Γιάννης Καράπουρνος, ὁ Γιάννης Ἀνδριώτης καὶ πολλοὶ ἄλλοι εἶχαν νὰ λένε ἀπὸ ἐμπειρίες τῆς ζωῆς τους γιὰ τὸ πόσο θαυματουργὴ ἦταν ἡ Παναγία Ἀρβανίτισσα. Μάλιστα κάποιους ἐξ αὐτῶν τοὺς εἶχε ὁρμηνέψει στὸν ὕπνο τους ποὺ εἶχαν κρύψει κιούπια μὲ χρυσὰ νομίσματα οἱ Τούρκοι κατὰ τὴν ὑποχώρησή τους τὸ 1912 στὴν περιοχὴ τῆς Ἀρβανίτισσας, καὶ πραγματικὰ τὰ βρῆκαν καὶ πολλοὶ ἐξ αὐτῶν ἔθρεψαν τὶς φαμίλιες τους μὲ μεγαλύτερη ἄνεση.
Ἡ μορφὴ δὲ τῆς Παναγίας ποὺ ἔβλεπαν στὸν ὕπνο τους τὰ διάφορα ἄτομα ἦταν πάντα ἡ ἴδια. Λυγερόκορμη κοπέλα μὲ Ἀρβανίτικη φορεσιὰ ποὺ τοὺς καθοδηγοῦσε ποῦ νὰ ψάξουν καὶ πῶς νὰ σκάψουν. Αὐτὸ δὲ εἶναι εὐρέως γνωστὸ σὲ ὅλο τὸ χωριό.
Φαντάζει δὲ ὡσὰν μιὰ ὄαση μέσα στὴν ἔρημο. Οἱ κάτοικοι τῶν Καρυῶν, ἀλλὰ καὶ τῶν γύρω περιοχῶν, ἐπισκέπτονται τακτικὰ τὴν Παναγία Ἀρβανίτισσα γιὰ νὰ ἀνάψουν τὸ καντήλι καὶ νὰ προσευχηθοῦν. Τὴν πιστεύουν πάρα πολύ, ἕνα ὁλόκληρο χωριὸ εἶναι ταυτισμένο μὲ τὴ χάρη της, θεωροῦν θαυματουργὴ τὴν εἰκόνα της καὶ πολλὲς φορὲς σιγοψιθυρίζουν τὴν ἐκπλήρωση τῆς ἐπιθυμίας τους μέσα ἀπὸ τὴν πίστη καὶ τὴν προσευχή τους. Εἶναι σημεῖο ἀναφορᾶς σὲ κάθε τους προσευχὴ καὶ ἐπίκληση, σὲ κάθε καλὸ ἢ κακὸ στὴ ζωή τους. Ὑπάρχουν πολλὲς μαρτυρίες ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ εἶδαν τὴ μορφή της ὅπως καὶ οἱ παλαιότεροι μὲ τὴν Ἀρβανίτικη φορεσιὰ νὰ πηγαινοέρχεται στὶς κορυφογραμμὲς τῆς περιοχῆς.
Ὑπάρχει ἀγροτικὸς δρόμος σὲ πολὺ καλὴ κατάσταση ποὺ συνδέεται μὲ τὸν κύριο ἐπαρχιακὸ δρόμο. Ἀπὸ τὴν πόλη τῆς Χίου ἀπέχει περίπου 15 χιλιόμετρα καὶ ἀπὸ τὶς Καρυὲς περίπου 9 χιλιόμετρα.
1. Σύγχρονη ἔννοια τοῦ Ρωμιοῦ: Ρωμιὸς εἶναι ὁ ὑπερβατὸς Ἕλληνας, δηλαδὴ ὁ Ἕλληνας τοῦ ὁποίου ὁ ἡγεμονικὸς νοῦς ἔχει ὑποτάξει ὑπὸ τὸν ἔλεγχό του τὴν αἴγλη, τὴν ἕλξη, καὶ τὴν ἡδονὴ τῶν πραγμάτων, καὶ δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ αὐτά. Αὐτὸ τὸ κάθετο ἅλμα μπορεῖ νὰ ἐπιτευχθῆ μόνο μὲ τὴν τίμια μετάνοια καὶ τὴν συμμετοχή μας στὰ ὀρθόδοξα μυστήρια.
Σταμάτης Κάρμαντζης
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός
και η Υπεραγία Μητέρα Του
η επονομαζομένη
να σας ευλογούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου