Παναγία Ἀρβανίτισσα τῆς Χίου
Γέρων Νεκτάριος μοναχὸς Ἁγιορείτης
Μακάριοι οἱ ἀναγνῶστες τοῦ παρόντος πονήματος οἱ ὁποῖοι διατηροῦν στὴν καρδιά τους τὴν ἀγαθὴ προαίρεση νὰ τοὺς συναρπάξουν οἱ ἀλήθειες (κτιστὲς καὶ ἄκτιστες ἐνέργειες) τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Αὐτῶν ἡ καρδιὰ θὰ ἐκπλαγεῖ καὶ θὰ εὐφρανθεῖ μὰ οὐράνια ἔκπληξη καὶ εὐφροσύνη ἀπὸ τὴν ὄντως οὐράνια καὶ ἐκπληκτικὴ παρουσία τῆς Παναγίας τῆς Ἀρβανιτίσσης σὲ ὅλο τὸ Χριστεπώνυμο πλήρωμα στὶς ἡμέρες μας.
Ὑπογραμμίζω τὸ «σὲ ὅλο τὸ Χριστεπώνυμο πλήρωμα», διότι ἕως τὸν Μάρτιο τοῦ 2006 ποὺ ἦρθε ἀπὸ τὴν Χῖο στὴν ταπεινή μου καλύβια (Ἁγίας Τριάδος τότε), στὸ Ἅγιον Ὄρος τὸ πρῶτο κείμενο γιὰ τὴν Παναγία τὴν Ἀρβανίτισσα καὶ ἄρχισα νὰ τὸ δημοσιεύω σὲ περιοδικὰ καὶ ἐφημερίδες τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως, ἔγιναν πολλὰ θαυμαστὰ γεγονότα σ᾿ ὅλη τὴν Ἑλλάδα. Αἰῶνες πρὶν ἡ Παναγία ἡ Ἀρβανίτισσα ἦταν γνωστὴ σὲ λίγα χωριουδάκια στὸ Β.Δ. ὀρεινὸ μέρος τῆς Χίου.
Ἡ χαμηλὴ δημοτικότητα τῆς Παναγίας μας (κρίνουμε κυρίως τὸν χρόνο μετὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Νήσου ἀπὸ τοὺς Τούρκους τὸ 1912) εἶναι μεθοδία μικρονοῶν καὶ δυσσεβῶν ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι, ἀφοῦ προσέλαβαν τὴν ψευδώνυμο Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, τὴν γραμμένη ἀπὸ Ἕλληνες καὶ ἀλλοδαποὺς Μασώνους, στὴν ὁποία οἱ Ἕλληνες Ἀρβανῖτες, ἅγιοι ἥρωες καὶ εὐεργέτες τοῦ ἔθνους, παρουσιάζονται ὡς Ἀλβανοί, ὑποβίβασαν τὴν Παναγία μας στὸ ἐπίπεδο κάποιας «Μαρίας» ποῦ τῆς ἀρέσει νὰ ἐμφανίζεται μὲ ἀρβανίτικη φορεσιὰ καὶ ποὺ ὡς τέτοια δὲν εἶναι «πάνσοφος» βεβαίως. Τὴν πανσοφία τὴν κράτησαν γιὰ τοὺς ἑαυτούς τους. Ἀκολουθώντας τέτοια ἐπικοινωνιακὴ πολιτικὴ οἱ δεσμῶτες, «κλείδωσαν» τὴν Παναγία τὴν Ἀρβανίτισσα στὸ χρονοντούλαπο τῆς ΛΗΘΗΣ. Βαθμολόγησαν μὲ ἄριστα αὐτὴν τὴν ἀπόφασή τους καὶ ἕναν αἰῶνα τώρα κοιμοῦνται ἀδιατάρακτα.
Πῶς, ὅμως, θὰ εἶναι ὁ ὕπνος τους ἀπὸ τώρα καὶ στὸ ἑξῆς, μὲ τὴν Παναγία τὴν Ἀρβανίτισσα γνωριζόμενη, ἀναγνωριζόμενη καὶ δοξολογούμενη ἀπὸ ὅλο τὸν Χριστεπώνυμο λαό;
Ἦρθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου γιὰ νὰ ἀποδειχθεῖ ὅτι ἐκεῖνοι ποὺ πῆραν τὴν ἀπόφαση νὰ μὴν δοξολογηθεῖ ἡ Παναγία ἡ Ἀρβανίτισσα καὶ αὐτοὶ ποῦ συντήρησαν τὴν συγκεκριμένη ἀπόφαση εἶναι ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ κατ᾿ ἄμφω, δηλαδὴ κατὰ τὸ ἔθνος καὶ κατὰ τὴν πίστη.
Κατὰ τὸ ἔθνος, γιατὶ ὀνομάζουν ἕνα σημαντικὸ τμῆμα τοῦ Ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ, τὸ ἡρωϊκότερο κατὰ τὴ γνώμη μου, ὡς ἀνῆκον σὲ ἄλλο κράτος (Ἀλβανία) δημιουργώντας ΔΙΑΙΡΕΣΗ στὸ Ἑλληνικὸ Ἔθνος. Ἐδῶ ἀξίξει μιὰ μικρὴ ἀναφορὰ στὸν βίο τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ ὑπὸ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, ἔτος ἐκδόσεως 1799!!! Περιγράφει τὴν πορεία τοῦ Ἁγίου μετὰ τὴν Κέρκυρα: «ἐκεῖθεν ἀναχωρήσας μετέβη εἰς τὸ ἀντιπέραν μέρος τῆς Στερεᾶς, ἤγουν τῆς Ἀρβανιτίας ὀνομαζόμενον Ἅγιοι Σαράντα, καὶ ἐκεῖ ἐδίδασκε τοὺς Χριστιανούς». Ἄρα οἱ ἀρνούμενοι τὴν Παναγία τὴν Ἀρβανίτισσα ἀρνοῦνται ἕνα μέρος τοῦ ἔθνους, ἀφοῦ οἱ «Ἅγιοι Σαράντα» εὑρίσκονται στὴν Βόρειο Ἤπειρο.
Κατὰ τὴν πίστη, γιατὶ ἀποῤῥίπτοντας τὴν ἐνέργεια τῆς Πανσόφου Μητρὸς τοῦ Θεοῦ ἡμῶν νὰ ἐνδύεται μὲ ἀρβανίτικη φορεσιά, δυσσεβοῦν πρὸς τὴν Μητέρα τοῦ Θεοῦ (νέα προτεσταντικὴ αἵρεση), ἀλλὰ καὶ πρὸς τὴν Τριαδικὴ Θεότητα, τὴν πανσοφία τῆς Ὁποίας ἀμφισβητοῦν ἀποῤῥίπτοντας τὴν ἐνέργεια τῆς Παναγίας μας, ἡ ὁποία ὡς εὑρισκόμενη πλησιέστερα στὸν Τριαδικὸ θρόνο, προσλαμβάνει πρώτη Αὐτὴ ἡ Ἄμωμος τὸ ὑπερχείλισμα τῆς σοφίας τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, γι᾿ αὐτὸ καὶ λέγεται «Πάνσοφος». Νέα Τριαδολογικὴ αἵρεση.
Αὐτὴ ἡ «πολιτικὴ» τῶν τοπικῶν ἀρχόντων κόστισε στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, στὴν Ἑλληνικὴ κοινωνία καὶ στὴ συνοχὴ τοῦ ἔθνους ἀνυπολόγιστη ζημία πνευματικοῦ πλούτου, ἀφοῦ οἱ γενιὲς ποὺ κατεῖχαν αὐτὸν τὸν πλοῦτο σὲ ἀφθονία, μετέστησαν στὴν ἄνω πατρίδα, τὴν αἰώνια, χωρὶς ποτὲ καμία ὑπεύθυνη πνευματικὴ ἀρχὴ νὰ καταγράψει καὶ ἀποταμιεύσει, γιὰ νὰ μπορέσει κατόπιν νὰ ἐπενδύσει στὶς νέες γενιὲς τὸν πολύτιμο (σπάνιο) πλοῦτο ποῦ ἡ Ἄμωμος Διδασκάλισσα, Παναγία ἡ Ἀρβανίτισσα, ἐδίδασκε τοὺς ταπεινοὺς ποιμένας τῶν ὀρεινῶν τῶν Καρυῶν τῆς Χίου (ἀπογόνους τῶν Ἀρβανιτῶν πετράδων τοῦ 11ου αἰῶνος), σὲ ὅλη τους τὴν ζωή, μὲ μαθήματα αἰσθητὰ καὶ νοερά, ἡμέρα καὶ νύκτα, γιὰ νὰ τοὺς ὁδηγήσει μὲ βεβαιότητα στὴν αἰώνια σωτηρία καὶ μακαριότητα.
Ἱερὰ Νέα Μόνη Χίου καὶ Ἀρβανῖτες πετράδες
Ἡ υἱοθεσία αὐτὴ τῶν ἁπλῶν ποιμένων ἀπὸ τὴν Μητέρα τοῦ Θεοῦ καὶ Μητέρα ὅλων τῶν πιστῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἦταν μιὰ ἀνταπόδωση στὴν εὐαρέσκεια ποὺ Τῆς εἶχαν προσφέρει οἱ ἄριστοι πετράδες καὶ κτιστάδες, οἱ ὁποῖοι, φερμένοι στὴν Κωνσταντινούπολη ἀπὸ τὴν Ἀρβανιτία (Βόρειος Ἤπειρος σήμερα), μὲ τὶς οἰκογένειές τους, ἀπεστάλησαν στὴν Χίο τὸ 1042-1043 ἀπὸ τὸν Αὐτοκράτορα τῆς Ρωμιωσύνης Κωνσταντῖνο τὸν 9° τὸν Μονομάχο, καὶ ἔκτισαν τὴν περικαλλῆ Ἱερὰ Νέα Μονὴ τῆς Χίου. Ἕνα λαμπρὸ οἰκοδόμημα, τὸ ὁποῖο, πὰρ ὅλες τὶς φυσικὲς καταστροφὲς καὶ τὶς ἐπιδρομὲς βαρβάρων στέκει ἕως τὶς ἡμέρες μας καὶ τὴ συγκινητικὴ εὐαισθησία καὶ πίστει τοῦ Μητροπολίτου Χίου κ. Διονυσίου καὶ τῆς πολιτειακῆς ἀρχῆς» μετὰ δέους καὶ ἀγάπης ἀνακαινίζεται. Διὰ τοῦ λόγου τὸ ἀληθὲς ἀντιγράφω λίγες γραμμὲς ἀπὸ τὸ βιβλίο «Παναγία Νέα Μονή», Χίος 2006, σελ. 44.
«Ἐκτίζετο δὲ ὁ Ναὸς δώδεκα χρόνους μὲ πληρωμὰς καὶ ἔξοδα βασιλικά, ζῶντος ἔτι τοῦ ἀοιδίμου Κωνσταντίνου· καὶ ὅσον εἰς τὴν καλλιτεχνίαν καὶ εὐαρμοστίαν, τόσον καλὰ ἐπεμελήθησαν οἱ οἰκοδόμοι καὶ τόσον κατὰ πολλὰ χαριέντως τὸν Ἱερὸν Ναὸν οἰκοδώμησαν, ὁποὺ σχεδὸν ἴσα μὲ τὰς πρωτίστας οἰκοδομὰς τῶν ἑπτὰ θαυμάτων ἐτιμήθη...».
Ἡ δὲ ἀποστολὴ τῶν καλλιτέροον τεχνιτῶν καὶ ὑλικῶν ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη στὴν Χίο, ἔγινε κατόπιν θείας ἀποκαλύψεως τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου εἰς τοὺς θείους πατέρας Νικήτα καὶ Ἰωσάφ, οἱ ὁποῖοι ἀσκήτευαν τοὺς χρόνους ἐκείνους στὸ Προβάτειο Ὄρος τῆς Χίου. Αὐτοὺς τοὺς ὁσίους πατέρας πέμπει στὴν Μυτιλήνη ὁποὺ εὑρίσκετο ἐξόριστος ὑπὸ τοῦ αὐτοκράτορος Μιχαὴλ Παφλαγῶνος ὁ Κωνσταντῖνος, γιὰ νὰ προφητεύσουν στὸν Μονομάχο ὅτι μέλλει νὰ βασιλεύσει καὶ ἀκολούθως νὰ ζητήσουν παρ᾿ αὐτοῦ Ναὸν Ἱερὸν καὶ Μονὴν Ἁγίαν καθὼς καὶ ἐζήτησαν καὶ τοῦ ποθουμένου ἐπέτυχον. Περισσότερα θαυμαστὰ καὶ ἱστορικὰ στοιχεῖα στὸ ἀνωτέρω ἀναφερόμενο βιβλίο.
Ἀπὸ τὴν ἀπομόνωση τῆς Χίου στὴν ἐλευθερία του Ἁγίου Ὄρους
Ὅτι ἀναγνώσατε ἕως τώρα δὲν περιέχει ἀνθρωπίνως καμιὰ προοπτικὴ πνευματικῆς ἀναγεννήσεως. Ὅμως, δὲν εἶναι τὸ τέλος. Θαρσεῖτε ἀγαπητοὶ ἀναγνῶστες. Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ὡς πλησιεστέρα στὴν Τριαδικὴ Θεότητα ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι πάντοτε «Πάνσοφος». Κατὰ τὴν πανσοφία Της λοιπὸν ἔδωσε τέλος στὴν μακρόθυμο καὶ μακροχρόνιο ἀπομόνωσή της σὲ μερικὰ χωριουδάκια τῆς Χίου καὶ πέταξε στὴν ἐλευθερία τοῦ Ἁγίου Ὄρους, γιὰ νὰ γίνει γνωστή, νὰ ἀγαπηθεῖ, νὰ δοξολογηθεῖ καὶ νὰ δράσει πνευματικὰ πρὸς ὄφελος τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ὁ χρόνος τῆς ἀπελευθερωτικῆς ἐνέργειας τῆς Ἀρβανιτίσσης σηματοδοτεῖ κατὰ τοὺς ἔχοντες γνώση τὴν ἀναμενόμενη χαροποιὸ πνευματικὴ ἐμπειρία τῆς ἐπιστροφῆς τῆς Βασιλεύουσας Πόλεως στοὺς Ρωμιούς. Πολλοὶ ἔμπειροι πατέρες ὁμολογοῦν ὅτι δὲν ἔμεινε πολὺς χρόνος καὶ πρέπει νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι πνευματικά.
Στὴν καλύβη τοῦ γράφοντος τὸ καλὸ νέο ἔφθασε ὑπὸ μορφὴν κειμένου γραμμένο ἀπὸ μία προσωπικότητα τῆς Νήσου, τὸν πρῴην Ἀντινομάρχη Χίου καὶ πρῶτο σὲ ψήφους, κ. Σταμάτη Κάρμαντζη.
Ἀποσπάσματα ἀχὸ τὸ πρῶτο Συταζάρο τῆς Παναγίας τῆς Ἀρβανιτίσσης περιοχὴ τῆς Παναγίας τῆς Ἀρβανιτίσσης βρίσκεται στὸ Β.Δ. μέρος τῶν Καρυῶν. Συνορεύει Β.Α. μὲ τὸ ὄρος Αἶνος καὶ δυτικὰ μὲ τὸ Προβάτειον Ὄρος.
Οἱ Καρυές, τὰ Αὐγώνυμα, ὁ Ἀνάβατος καὶ ὁ Δαφνώνας εἶναι τὰ χωριὰ ποῦ δημιουργήθηκαν ἀπὸ τὸν πληθυσμὸ ποὺ συνέῤῥευσε ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη γιὰ νὰ κτίσουν τὴν Ἱερὰ Νέα Μονή, ἐκπλήρωση ὑποσχέσεως τοῦ τάματος τοῦ ἐξορίστου τότε Κωνσταντίνου τοῦ 9ου, τοῦ Μονομάχου, καὶ μετὰ τὴν ἐξορία Βασιλέως Βυζαντίου 1042-1054.
Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ στὸ πέρασμα τῶν αἰώνων ζοῦσαν φτωχικὰ μὲ πολλὲς στερήσεις, οἱ ὁποῖες ἀνάγκασαν τοὺς περισσότερους ἀπὸ αὐτοὺς νὰ ξενιτευθοῦν στὴν Ἀμερικὴ καὶ τὴν Αὐστραλία γιὰ ἕνα καλλίτερο μέλλον. Ἄνθρωποι φτωχοί, ἀλλὰ πολὺ θεοσεβεῖς, ποῦ ζοῦσαν μὲ τὴν ἐλπίδα τῆς προστασίας τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ἔβλεπαν ὀπτασίες καὶ δράματα μὲ τὴν Παναγία τὴν Ἀρβανίτισσα, ποὺ τοὺς συντρόφευε καὶ τοὺς ἔδινε κουράγιο στὸν ἄνισο καθημερινὸ ἀγῶνα τῆς ἐπιβίωσής τους. Τὶς περισσότερες φορὲς ἔβλεπαν στὶς κορυφογραμμὲς μιὰ λυγερόκορμη κοπέλα μὲ ἀρβανίτικη φορεσιὰ νὰ περιδιαβαίνει. Ἀπὸ στόμα σὲ στόμα διαδόθηκε σὲ ὅλους καὶ κατέληξαν στὸ συμπέρασμα ὅτι εἶναι ἡ Παναγία, καὶ ἐξ αὐτῆς τῆς ἐνδυμασίας της τὴν ὀνόμασαν Παναγία Ἀρβανίτισσα.
Ἀξιοσημείωτο εἶναι ὅτι ὁ Ἱερὸς Ναὸς τῆς Ἀρβανιτίσσης ἀνεγέρθηκε στὰ χρόνια της τουρκοκρατίας, περίπου τὸ 1905. Τὴν περίοδο ἐκείνη ἀπαγορευόταν ἀπὸ τοὺς Τούρκους νὰ χτίζονται Χριστιανικοὶ Ναοί, κρυφὰ ὅμως μὲ τὴν βοήθεια τῶν ποιμένων Καρούσων καὶ τῶν ἄλλων συγχωριανῶν ἔπειτα ἀπὸ μεγάλο ἀγῶνα, ἀφάνταστη ταλαιπωρία καὶ ἐργασία, κυρίως τὴν νύχτα, ἔχτισαν καὶ τελείωσαν τὸν Ἱ. Ναό.
Τὸ 1912 ποῦ διώχθηκαν οἱ Τοῦρκοι ἀπὸ τὴν Χίο καὶ ἀπελευθερώθηκε τὸ νησί, μιὰ ὁμάδα Τούρκων στρατιωτῶν διωκώμενοι ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες μπῆκαν στὸν Ἱερὸ Ναὸ τῆς Ἀρβανιτίσσης καὶ προκάλεσαν λεηλασίες καὶ ζημιὲς στὸν Ναὸ καὶ στὶς ἅγιες εἰκόνες. Τὶς ἔσπασαν, τὶς ἔκαψαν, τὶς κατατρύπησαν καὶ τὶς χαράκωσαν μὲ τὰ ξίφη τους. Μερικὲς σῴζονται μέχρι καὶ σήμερα φέροντας τὰ σημάδια τῆς βαρβαρότητας.
Παλαιοὶ ποιμένες, ποῦ σήμερα δὲν βρίσκονται στὴν ζωή, ὅπως ὁ Σταῦρος Κατσάφαρος, ὁ Λεωνίδας Παγούδης, ὁ Γιάννης Καράπουρνος καὶ πολλοὶ ἄλλοι, εἶχαν νὰ λένε ἀπὸ τὶς ἐμπειρίες τῆς ζωῆς τους γιὰ τὸ πόσο θαυματουργὴ ἦταν ἡ Παναγία ἡ Ἀρβανίτισσα. Μάλιστα κάποιους ἐξ αὐτῶν τοὺς εἶχε ὁρμηνέψει στὸν ὕπνο τους ποῦ εἶχαν κρύψει κιούπια μὲ χρυσὰ νομίσματα οἱ Τοῦρκοι κατὰ τὴν ὑποχώρησή τους τὸ 1912, στὴν περιοχὴ τῆς Ἀρβανίτισσας, καὶ πραγματικὰ τὰ βρῆκαν, πολλοὶ δὲ ἐξ αὐτῶν ἔθρεψαν τὶς φαμίλιες τους μὲ μεγαλύτερη ἄνεση.
Ἡ μορφὴ δὲ τῆς Παναγίας ποῦ ἔβλεπαν στὸν ὕπνο τοὺς τὰ διάφορα ἄτομα ἦταν πάντοτε ἴδια. Λυγερόκορμη κοπέλα μὲ ἀρβανίτικη φορεσιά, ποὺ τοὺς καθοδηγοῦσε ποῦ νὰ ψάξουν καὶ πῶς νὰ σκάψουν. Αὐτὸ δὲ εἶναι εὐρέως γνωστὸ σὲ ὅλο τὸ χωριό.
Οἱ δεκάδες χειρόγραφες ἐπιστολὲς ἀπὸ τὴν Χίο καὶ ἀπὸ ἀλλὰ μέρη τῆς Ἑλλάδος μὲ ἐμφανίσεις τῆς Παναγίας Ἀρβανίτισσας, θὰ συμπεριληφθοῦν μαζὶ μὲ τὴν Ἱερὰ Ἀκολουθία τῆς Παναγίας μας στὸ βιβλίο ποῦ θὰ ἐκδοθεῖ, πρῶτα ὁ Θεός, τὸ 2009, ἀφοῦ πρῶτα ἐγκριθεῖ ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Πιστεύω δὲ ἀκράδαντα ὅτι ἡ προσπάθεια αὐτὴ θὰ εὐοδωθεῖ ἔχοντας καὶ τὴν βεβαία συμπαράσταση καὶ εὐλογία τοῦ Σεβασμιωτάτου, δυναμικοῦ καὶ διακριτικοῦ Μητροπολίτου Χίου κ. Διονυσίου, ὁ ὁποῖος ἔλαβε γνώση τῶν ταπεινῶν μου προσπαθειῶν γι᾿ αὐτὸ τὸ πολὺ σοβαρὸ θέμα, ὅταν περὶ τὸ τέλος τοῦ Μαΐου 2008 μὲ δέχθηκε ὅλος εὐγένεια καὶ ἐνθουσιασμὸ στὸ Ἐπισκοπικό του Γραφεῖο στὴ Χίο.
Ἡ Παναγία ἡ Ἀρβανίτισσα νὰ σᾶς εὐλογεῖ πάντοτε,
Γέρων Νεκτάριος μοναχὸς Ἁγιορείτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου