Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2015

Μαρτυρίες Παναγίας Αρβανιτίσσης - Επιστολές λαϊκών προς Πάτερ Νεκτάριο (ΜΕΡΟΣ 2ο)


Μαρτυρία 2η
Ημερομηνία συνάντησης: 30-08-06
Πρόσωπο: Ανδριώτης Κωνσταντίνος του Νικήτα
Επί πολλά έτη μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Σωματείου «Η ΑΝΑΛΗΨΗ»

«Αυτό που πρωτίστως έχω να πω είναι ότι η Αρβανίτισσα πράγματι είναι ολοζώντανη και είναι εκεί!» μου λέει μόλις ξεκινά η κουβέντα μας.
«Ό,τι γνωρίζω είναι αυτά που άκουγα από την μητέρα μου, όπως της τα έλεγε η γιαγιά της η Ανασταζού (Κικιλή στο επώνυμο). Διότι ο πατέρας της προγιαγιάς μου της Ανεσταζούς ήταν τσοπάνης και έμενε με την οικογένεια του στην περιοχή της Αρβανίτισσας, σε στάνη. Η προγιαγιά μου λοιπόν έλεγε πως όταν ήταν να κτίσουν της εκκλησία, επειδή η Παναγία τους είχε ονειρέψει να κτίσουν εκκλησία, αρχικά ξεκίνησαν να την τοποθετήσουν χαμηλότερα, εκεί που σήμερα έχουν δημιουργήσει μία λιμνοδεξαμενή. Αποβραδύς λοιπόν τελειώνοντας οι εργάτες τη δουλειά τους ν άφηναν τα εργαλεία στον τόπο που έκτιζαν. Το πρωί όμως τα εργαλεία ήταν εξαφανισμένα από τον τόπο που τα άφηναν. Αυτό κράτησε 3-4 ημέρες, ώσπου ένας τσοπάνης τους είπε ότι τα εργαλεία που χάνονταν τις μέρες αυτές, βρίσκονται συγκεντρωμένα στο σημείο που σήμερα είναι το εικονισματάκι στην Πλατεία, δίπλα από όπου έχει κτισθεί σήμερα η Εκκλησία, όπου υπάρχει ένα αγριόκλημα. (Πρόκειται για το σημείο όπου στην προηγούμενη μαρτυρία την είδαν να φεύγει). Κατάλαβαν ότι ήταν σημάδι για να κτισθεί εκεί η Εκκλησία. Επειδή όμως το συγκεκριμένο σημείο ήταν και είναι ακόμη δύσβατο δεν μπόρεσαν να τη κτίσουν εκεί, αλλά σε μικρή απόσταση, εκεί που είναι τώρα. Στο σημείο αυτό -στο δέντρο- εκεί είναι η Παναγία!
Εκεί την είδα κι εγώ στον ύπνο μου να μπαίνει. Την έχω δει και εγώ και η μητέρα μου πολλές φορές στον ύπνο μας. Όταν ήμουν στο Σύλλογο την έβλεπα συνήθως Κυριακή πρωί στον ύπνο μου και σηκωνόμουν μάζευα εργάτες και ανέβαινα στην Εκκλησία για να δουλέψουμε^ εθελοντικά πάντα/με συγχωριανούς. Ένα όνειρο όμως που είδα στην Αμερική, πριν να έρθω και να εγκατασταθώ στο χωριό, το θυμάμαι καλά. Είδα λέει ότι βρέθηκα στην εξώπορτα της Παναγιάς και είδα από εκεί μέσα στον αυλόγυρο εκεί που είναι ο πλάτανος, που σήμερα έχουν φυτέψει και κάτι τριανταφυλλιές, μία γυναίκα όμορφη, μαυροφορεμένη, με μαντήλι. Μου έκανε το χέρι της σαν να μου έλεγε προχώρα. Την είδα στη συνέχεια να ανεβαίνει στο αγριόκλημα στο εικονισματάκι και να χάνεται εκεί. Μετά το όνειρο αυτό έστειλα χρήματα στη μητέρα μου στην Χίο και έκανε μία λειτουργία.
Στα παιδικά μου χρόνια έμενα κι εγώ με την οικογένειά μου στην Αρβανίτισσα, ήταν κι ο πατέρας μου τσοπάνης. Τότε εκεί έμενε κόσμος πολύς, σαν χωριό ήταν, τουλάχιστο 100 άτομα. Θυμάμαι από μικρός τη μητέρα μου να λέει το πιστεύω πάνω από το αγίασμα της Αρβανίτισσας εκεί στο πηγαδάκι στην πλατεία και να βράζει το νερό, να βγάζει φυσαλίδες. Η μητέρες δύο συγχωριανών μας του Στρατή του Καλαμάρη και του Σταύρου του Κατσάφαρου που έμεναν πάνω, όταν έσβηνε το καντήλι, άκουγαν μέσα στη νύχτα την καμπάνα να κτυπά από μόνη της και σηκώνονταν να το ανάψουν οι δυο τους.
Ο Γιώργης ο Καράπουρνος μου έχει πει την ιστορία με τον αδελφό του (Τάγκουλης ήταν το παρατσούκλι του) όταν συχνά περνούσε 4-5 η ώρα το πρωί από την Εκκλησία για να πάει στη δουλειά του —είχε κι αυτός ζώα- και ποτέ δεν σκεφτόταν να ανάψει το καντήλι αν και το έβλεπε σβηστό. Ένα χάραμα λοιπόν πέρασε την ίδια ώρα και ανέβηκε προς το βουνό ψηλότερα από το σημερινό πάρκιν. Γυρίζοντας το βλέμμα του πίσω βλέπει στη εξώπορτα της Εκκλησίας μία γυναίκα μαυροφερεμένη πού του έδειχνε με το χέρι της προς το καντήλι. Φοβήθηκε. Από τότε άναβε κάθε μέρα ανελλιπώς το καντήλι. Γι' αυτό σου λέω η μαυροφόρα είναι εκεί! Αυτό είναι το μόνο σίγουρο!
Όταν κάναμε προ 15 ετίας περίπου τη μεγάλη επισκευή βρήκαμε κάτω από την Αγία Τράπεζα ένα μαρμαράκι που ανέφερε «Ανάληψη» και μία ημερομηνία 1904 ή 1906. Το μαρμαράκι αυτό το έχουμε βάλει πάνω από την πόρτα της Εκκλησίας και μπορείτε να το δείτε. Αυτό όμως σημαίνει ότι η Εκκλησία από την αρχή που κτίσθηκε ήταν αφιερωμένη στην Ανάληψη του Χριστού.»

τηλ. 22710-79393


Μαρτυρία 3η
Πρόσωπο: Μαρία χήρα Στυλιανού Βενετού
Ημερομηνία: 30-08-06
«Την Παναγία την Αρβανίτισσα την είχε δει η γιαγιά μου η Μαριγώ. Θυμάμαι που έλεγαν ότι όταν είχε παχτώσει (= νοικιάσει) το κτήμα της Αρβανίτισσας, έμεναν στο κελάκι που σήμερα είναι το μαγειρείο. Ένα βράδυ λοιπόν ενώ κοιμόταν άκουσε κτύπημα στην πόρτα και μία γυναικεία φωνή να λέει: Ε κουμπάρα! Ε κουμπάρα!! Αμέσως μετά άκουσε βήματα στην αυλή που κατευθύνονταν προς την Εκκλησία. Βγήκε αμέσως έξω νομίζοντας πως είναι η κουμπάρα της η Ανεσταζού. Είδε μία γυναίκα μαυροφορεμένη, με μαύρο σάλι ριγμένο πάνω από τα ρούχα της, γυρισμένη πλάτη να πηγαίνει προς την πόρτα της Εκκλησίας. Πήγε και η γιαγιά μου προς την Εκκλησία, όταν έφτασε όμως η πόρτα ήταν κλειστή. Άνοιξε και μπήκε. Το καντήλι ήταν σβηστό και το άναψε, όμως η κουμπάρα της που περίμενε να τη βρει μέσα στην Εκκλησία δεν ήταν εκεί Βγήκε και την έψαξε έξω και γύρω από την Εκκλησία αλλά πουθενά. Την επομένη μέρα ρώτησε την Ανεσταζού και έμαθε ότι εκείνο το βράδυ δεν είχε κοιμηθεί στην Αρβανίτισσα, αλλά στο χωριό (Καρυές) γιατί είχε να ζυμώσει. Κατάλαβε ότι η μαυροφορεμένη γυναίκα ήταν η Παναγιά, που την ειδοποιούσε με τον τρόπο αυτό ότι το καντήλι ήταν σβηστό.»
τηλ. 22710-79278


12-6-2006
Γέροντα Νεκτάριε σας φιλώ το χέρι,
Από κάποια κυρία πληροφορήθηκα ότι γράφετε βιβλίο για την Παναγία την Αρβανίτισσα και θέλω κι εγώ να σας γράψω γιατί εκεί μεγάλωσε ο πατέρας μου. Ήταν βοσκός. Είμαστε 6 αδέλφια. Εγώ είμαι η μεγαλύτερη. Τη βλέπαμε την Μεγαλόχαρη πάνω στα βουνά να γυρίζει συνέχεια μια κοπέλα πανύψηλη, αδύνατη και πεντάμορφη. Αυτά τα βουνά έχουν αγιάσει γέροντα, μέρα νύχτα τα γύριζε. Δεν ξέρουμε το γιατί. Ποτέ δεν μας μίλησε μόνο στον ύπνο μας μάς ονείρευε τι θέλει. Μια φορά ακούσαμε την καμπάνα να κτυπά πάρα πολύ δυνατά και μας λέει η μητέρα μου η οποία έχει πεθάνει επίσης και ο πατέρας μου, πάρτε το κλειδί και πηγαίνετε να ανάψετε το καντήλι. Εγώ πήρα τα δύο πιο μικρά μου αδέλφια και πήγα. Όταν φτάσαμε λέει ο ένας μου αδελφός η εκκλησία είναι κλειστή, ποιος χτυπούσε την καμπάνα; Εγώ δεν τους είπα για να μην φοβηθούν, αλλά μέσα ακουγόταν ψαλμωδία. Ανεβαίνω πούχει πεζούλα απέξω να δω από το παραθυράκι ποιοι είναι μέσα και ψάλλουν και βλέπω μια γυναίκα ψηλή και λυγερή και φορούσε κατακόκκινα τσαρούχια που φορούν οι τσολιάδες, αλλά τότε δεν ήξερα τι λέγονται κι έλεγα στη μητέρα μου καλέ μαμά φορούσε κατακόκκινα τσούκαρα. Ωραία που ήτανε κι όπως περπατούσε βούιζε η εκκλησία. Εγώ γέροντά μου φοβόμουν να μπω αλλά δεν έλεγα τίποτα γιατί τ’ αδέρφια μου ήταν πολύ μικρά κι θα φοβόντανε κι εγώ όταν πήγαινα πάντα τα ’παιρνα μαζί μου και μετά δεν θα ξανάρχονταν. Όταν την είδα και μπήκε στο ιερό ξεκλείδωσα και μπήκα και άναψα το καντήλι κι έφυγα τρέχοντας. Πήγα και το είπα στη μητέρα μου καταφοβισμένη. Εκείνη με καθησύχασε να μη φοβούμαι γιατί η Παναγιά μας φυλάει και μας συντροφεύει μέσα στα βουνά που είμαστε κι άλλα πάρα πολλά που δεν τα θυμάμαι γέροντά μου. Τ’ αδέλφια μου είναι στην Αμερική που σίγουρα θυμούνται περισσότερα. Πάντως θυμάμαι ότι δεν ξαναπήγα γιατί φοβόμουν και πήγαινε η μητέρα μου πια. Η γιαγιά μου μας έλεγε την έβλεπε συχνά μέσα στην αυλή πούχει περιβολάκι από τριανταφυλλιές του γλυκού, βυσσινιές, αμπέλια, έχει απ’ όλα και πάνω σ’ ένα μικρό υψωματάκι πάνω από την εκκλησία εκεί την έβλεπαν συνέχεια να κάθεται κι έχουν φτιάξει προσκυνητάρι πάνω στο υψωματάκι. Εκεί ήταν το κάθισμά της.
Αυτά γέροντά μου ήθελα να σας τα γράψω και να σας μιλήσω για τη χάρη της. Εύχομαι να σας βοηθήσει η Αρβανίτισσα να ’ρθείτε να την προσκυνήσετε και να δείτε με τα μάτια σας όλα αυτά που σας γράφω.
Σας φιλώ το χέρι με σεβασμό.

Αγγέλα Δημ. Αντριώτου
Καρυές Χίου 82100
τηλ. 22710-79212

23-1-2007

Σεβαστέ γέροντα Νεκτάριε, σας φιλώ ταπεινά το χέρι και εύχομαι σε όλους μας «ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ».
Πληροφορήθηκα ότι γράφετε βιβλίο για την «Παναγία την Αρβανίτισσα» και δεν σας κρύβω ότι συγκινήθηκα τόσο πολύ που από τόσο μακριά εμπνευστήκατε από τη χάρη της να γράψετε βιβλίο για τα θαύματά της και σας ευχαριστώ τόσο πολύ. Εγώ γέροντά μου είμαι κόρη βοσκού. Ονομάζομαι Κατίνα Παγούδη. Οι γονείς μου όλη τους τη ζωή εκεί την έζησαν γιατί τα κοπάδια μας ήταν εκεί στην «Αρβανίτισσα» και η στάνη μας και συνεχώς μας μιλούσαν για την Παναγία. Την έβλεπαν να περπατάει πάνω στα βουνά μέρα μεσημέρι μπροστά τους, ψηλή πολύ και αδύνατη και πολύ όμορφη. Ποτέ δεν τους μίλησε, κι αν καμιά φορά θέλησαν να της μιλήσουν να της διασταυρώσουν το δρόμο και να την πλησιάσουν την έχαναν από μπροστά τους. Ίσως ήθελε να τους δείχνει μόνο ότι είναι εκεί ότι τους συντροφεύει και τους προστατεύει, να τους δίνει κουράγιο. Επίσης μας διηγήθηκε πολλές φορές ένα περιστατικό που έζησε στο βουνό με ένα μικρό παιδί χωριανό μας μόλις 10 χρονών τότε. Ο πατέρας μου δεν ζει να τον ρωτήσω ποια χρονολογία ήταν. Τέλος πάνω στο βουνό όπως έβοσκε το κοπάδι τα γιδοπρόβατά του συναντήθηκε με αυτό το παιδί τότε που βοσκούσε τα ζώα τους κι αυτό το βλέπει να κλαίει. Του λέει τι έχεις βρε μικρά μου, γιατί κλαις αγόρι μου, τι έπαθες και το παιδί του απαντάει: τι νάχω Μαστορδημήτρη, πάει ο τέταρτος χρόνος που είμαι χωρίς παπούτσια και θάρτει πάλι ο χειμώνας και τι θα κάνω; Δεν ήθελα τίποτα άλλο νάχω μόνο ένα ζευγάρι παπούτσια μα πού να βρω τα λεφτά; Ο πατέρας μου δεν έχει χρήματα. Κι έτσι όπως μιλούσε το παιδί χτυπούσε και τη γκλίτσα του κάτω στην πέτρα κι ακούστηκε ένα ντιν σαν να κτύπησε σε κάποιο αντικείμενο. Κοιτάει και βλέπει ένα χρυσό φλουρί, ξανά άλλο ντιν να και το δεύτερο φλουρί, το παιδί τρελάθηκε από τη χαρά του, άφησε το κοπάδι τους κι έτρεχε να πάει στη στάνη τους που ήταν η μητέρα του να της δώσει τα φλουριά να πάει να του πάρει τα παπούτσια. Αυτό το είδε με τα μάτια του ο πατέρας μου. Πού βρεθήκανε τα φλουριά, βγαίνανε από την πέτρα. Η χάρη της Παναγίας του τα έριξε μπροστά του που ήταν αθώο αγγελούδι και τα ματάκια του σαν διαμάντια γυαλίζανε και τρέχανε δάκρυα κι αναφιλητά ατελείωτα. Όλοι μας πάτερ την έχουμε προστάτισσά μας, σ’ αυτό το χωριό είμαστε μεγαλωμένοι οι περισσότεροι κάτοικοι. Μας προστάτεψε μικρά παιδιά μέσα στα βουνά με πολλές ελλείψεις οι γονείς μας κι εμείς, αλλά είμαστε περήφανοι που η χάρη της μας έκανε καλούς ανθρώπους, φτωχούς μα τίμιους.
Συγχωρέστε μου τις τυχόν παρατυπίες μου και το ανορθόγραφο της επιστολής μου γιατί μετά βίας βγάλαμε το Δημοτικό.
Σας φιλώ με σεβασμό το χέρι.

Κατίνα Παγούδη
Καρυές Χίος, 82100
τηλ. 22710-79406

Οσιώτατον
π. Νεκτάριον μοναχόν
Καλύβη Ζωοδόχου Πηγής
Σκήτη Κουτλουμουσίου
24/1/2007                                                                                63086 Καρυαί – Αγ. Όρος

Σεβαστέ π. Νεκτάριε,
Είμαι φοιτήτρια 23 χρονών στη Μικροβιολογία. Λέγομαι Χρυσοβαλάντη Κικιλή και είμαι κάτοικος Χίου. Άκουσα από μια κυρία ότι γράφετε βιβλίο για την Παναγία την Αρβανίτισσα και θέλω και εγώ να σας γράψω γιατί την είδα με τα μάτια μου όταν ήμουν ακόμα 5 χρονών.
Επειδή είναι πάρα πολύ όμορφα εκεί στον προαύλιο χώρο της Παναγίας της Αρβανίτισσας, οι γονείς μου θέλησαν μια Κυριακή να πάρουμε τα φαγητά μας και να πάμε να φάμε εκεί που είναι σαν Παράδεισος. Ο μπαμπάς μου μόλις είχε ξεμπαρκάρει από το πλοίο και του άρεσε πολύ εκεί. Πήραμε το κλειδί από τους κυρίους του συλλόγου της Παναγίας της Αρβανίτισσας, ανοίξαμε την εξώπορτα, ανάψαμε το καντήλι στην Εκκλησία και προχωρήσαμε προς το άγιασμα. Ξέχασα να αναφέρω ότι ο μπαμπάς μου ήταν μηχανικός του εμπορικού ναυτικού.
Μετά από λίγο η μαμά μου έστρωσε τα φαγητά στα τσιμεντένια τραπεζάκια και καθήσαμε στους ωραίους καναπέδες που είναι αρχιτεκτονικά φτιαγμένοι και φάγαμε. Εγώ κάποια στιγμή ανέβηκα σε μια πεζούλα που έχει και περπατούσα πέρα – δώθε σαν παιδί που ήμουν. Γύρισα ξαφνικά και κοίταξα προς τα πάνω ανηφορικά και πάνω από το Άγιασμα στην πλαγιά βλέπω μια γυναίκα ψηλή, αδύνατη με τα μαύρα και φορούσε και μαύρο μαντήλι. Γελούσε και με έκανε νεύμα με το χέρι της να πάω εκεί. Εγώ γυρίζω και της λέω όχι δεν έρχομαι και εκείνη ξανάκανε με το χέρι της. Μου λέει η μαμά μου με ποιον μιλάς Χρυσοβαλάντη μου και της απαντώ: Μια γυναίκα είναι εκεί και μου λέει να πάω κοντά της. Η μαμά μου φοβήθηκε και λέει να φύγουμε αμέσως μήπως μας συμβεί κάτι και ποια είναι η γυναίκα και πού είναι αφού εμείς δεν βλέπουμε τίποτα. Οι γονείς μου δεν την έβλεπαν και ο μπαμπάς μου πάει να δει πού είναι η γυναίκα και όσο πλησίαζε προς το μέρος της έφυγε χωρίς να την βλέπει αυτός αλλά μόνο εγώ την έβλεπα. Την έχασα αμέσως και θυμάμαι που έλεγα στον πατέρα μου εκεί που στέκεις τώρα εκεί στεκόταν μα έφυγε η γιαγιά καλέ μπαμπά, γύρισε πίσω. Την έλεγα γιαγιά γιατί φορούσε μαντήλι. Η μητέρα μου φοβήθηκε πάρα πολύ, ο μπαμπάς μου όμως δεν φοβήθηκε γιατί μας είπε ότι είναι η Παναγία η Αρβανίτισσα και παρουσιάστηκε μόνο στο παιδί που είναι αθώο. Και μετά από λίγο φύγαμε γιατί γκρίνιαζε η μαμά, ο μπαμπάς όμως ήξερε από τους γονείς του πολλά που ζούσαν εκεί στην περιοχή και ο πατέρας του την είχε δει εκεί στο ίδιο σημείο. Εκεί την έχουν δει οι περισσότεροι και επάνω στο βουνό της έχουν κτίσει προσκυνητάρι κατόπιν υποδείξεώς της σε κάποιον άλλο χωριανό.
Εκεί αρέσκεται η Μεγαλόχαρη να κάθετε και να περιφέρεται στην πλαγιά με τα αγιοκλήματα, τα θυμάρια και τα μυρωδάτα αγριότσαγα και τις φασκομηλιές. Είναι μια στολισμένη βουνοπλαγιά παραδεισένια. Εμφανίστηκε εν ονείρω σε κάποιον κύριο από τις Καρυές να πάει να της κτίσει το προσκυνητάρι όπως και το έκτισε. Αρέσκεται πολύ να κάθεται εκεί στο ύψωμα.
Βοήθειά μας να είναι η χάρη της και όποτε βρεθώ στη Χίο, διότι σπουδάζω στην Αθήνα, μου αρέσει να πηγαίνω να προσκυνώ και συνεχώς κοιτάζω εκείνο το μέρος, το θυμάμαι σαν τώρα.
Αυτά σας γράφω και σας ευχαριστώ ιδιαιτέρως π. Νεκτάριε, που τιμάτε πάρα πολύ τον τόπο μας και πάνω από όλα την Παναγία την Αρβανίτισσα.

Σας φιλώ με πολύ σεβασμό το χέρι.

Χρυσοβαλάντη Κων. Κικιλή
Χίος 82100, τηλ. 22710 20049



Ευστρατία Ιωαννίδου
Αγ. Κυριακής 15, Χαριλάου
Τ.Κ. 54.250 Θεσ/νίκη

13-7-2009
Σύναξις Αρχαγ. Γαβριήλ, Στεφάνου, οσ. Σαββαΐτου
Ιερά Καλύβη Ζωοδόχου Πηγής
Ιερά Σκήτη Αγίου Παντελεήμονος
Κουτλουμουσίου
23.086, Καρυαί, Τ.Θ. 107 Αγ. Όρος

Αγαπητέ Αδελφέ Νεκτάριε Μοναχέ Αγιορείτη,
Ίσως ήταν στο πρόγραμμα του Θεού να πω κι εγώ κάτι για την Παναγία την Αρβαντίσσα της Χίου.
Πέρασαν χρόνια πολλά 20. Η κόρη μου πήγαινε παιδικό σταθμό, σήμερα είναι 25 ετών.
Τότε βλέπω στον ύπνο μου όνειρο – όραμα, κάτι έντονο που δεν ξέχασα ποτέ και πάντα έψαχνα να δω την μορφή αυτή, της Παναγίας, μια και την ευλαβούμαι πολύ και μαζεύω ό,τι εικονάκι με τη μορφή της. Ασχολούμαι με την αγιογραφία.
Ήταν λέει κάπου προς την Αθήνα, θάλασσα πεντακάθαρα νερά. Έβλεπα μια εικόνα της Παναγίας με το Χριστό στην αγκαλιά να είναι στη θάλασσα, περίπου 30 πόντους κάτω από την επιφάνεια, όμως τόσο καθαρό το νερό την έβλεπα να με χαμογελά. Στον πυθμένα της θάλασσας είχε ερείπια σπιτιών από πλίθες φτιαγμένα (χωμάτινες καλύβες) σαν οικισμό που σκέπασε η θάλασσα.
Το 2009 στην περίοδο της μεγάλης σαρακοστής, Σας γνώρισα στα Ιεροσόλυμα, όταν διακονούσατε στην Ιερά Μονή Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Σε εκείνη τη συνάντησή μας μου δωρίσατε τον παρακλητικό κανόνα της Παναγίας της Αρβανιτίσσης της Χίου. Όταν είδα τη μορφή της Παναγίας της Αρβανιτίσσης αμέσως θυμήθηκα ότι είναι η Παναγία την οποία είχα δει στον ενύπνιό μου πριν 20 χρόνια. Τότε σας είπα αυτή την Παναγία την ονειρεύτηκα και αυτή τη μορφή έψαχνα πάντα να βρω και να τώρα βλέπω τη μορφή της και μαθαίνω το όνομά της.
Δοξασμένο το όνομα του Θεού και η Παναγία η Αρβανίτισσα να μας ευλογεί.
Με εκτίμηση στον εν Χριστώ αδελφό μου π. Νεκτάριο Αγιορείτη.

Ευστρατία Ιωαννίδου




Προς
Γέροντα Νεκτάριο Μοναχό
Ιερά Καλύβη Ζωοδόχου Πηγής
63.086, Καρυαί, Τ.Θ. 107
Αγ. Όρος

Απρίλιος 2013
  
Από την κυρία
Μουλκιώτη Σουλτάνα
Πεντέλης 11
Μεταμόρφωση Αττικής
14452 ΑΘΗΝΑ

Γέροντα Νεκτάριε ευλογείτε,
Μετά την περιγραφή που έκανε ο σύζυγός μου στην δική του επιστολή σχετικά με την αιμορραγία που είχα όταν ήμουν έγκυος δύο μηνών, με την ευχή της Παναγίας η κυοφορία εξελίχθηκε κανονικά μέχρι τον τοκετό. Γεννήθηκε ο γιος μου υγιής. Τον μεγάλωσα όπως και την κόρη μου με νουθεσία Χριστού, όπως μεγαλώνουν όλα τα παιδάκια σε μια χριστιανική ορθόδοξη οικογένεια. Το παιδί μας στο τέλος της εφηβείας και μετά από Πανελλαδικές εξετάσεις, πέτυχε στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Λόγω της εγκατάστασης του γιου μας στη Νήσο Χίο, η οικογένεια αρχίσαμε να ταξιδεύουμε συχνά στο νησί και να κάνουμε προσκυνηματικές εκδρομές σε ιερές μονές και ναούς της Χίου.
Παρόλη τη διατριβή μας στα ιερά προσκυνήματα κανείς ποτέ από τους χριστιανούς της Χίου δεν μας ενημέρωσε για την Παναγία την Αρβανίτισσα των Καρυών της Χίου. Ό,τι δεν μας ανακοινώθηκε ανθρωπίνως για την Παναγία την Αρβανίτισσα, ήρθε προσωπικά η Μήτηρ του Θεού και σε ένα ενύπνιο μου ανακοίνωσε την ύπαρξή της.
Στα μέσα περίπου Μαρτίου του 2013, ξύπνησα το πρωί και είχα στη μνήμη μου ένα όνειρο και άρχισα να το διηγούμαι στο σύζυγό μου. Βρισκόμουν στην πόρτα ενός κτίσματος κάτι σαν κάποιο μικρό κατάστημα που είχε κάτι να ψωνίσω, αλλά δεν έβλεπα στο εσωτερικό του. Η πόρτα ήταν στενή και είχε ένα σκαλοπάτι υπερυψωμένο κάπως, και μπροστά μου ήταν αρκετές γυναίκες, μόνο γυναίκες άγνωστες σε μένα. Εγώ στεκόμουν από πίσω τους, κάτω από το σκαλί και κοίταζα μέσα σαν να περίμενα σειρά να μπω μέσα.
Τότε από το εσωτερικό του δωματίου προβάλλει μια γυναίκα λυγερόκορμη, με σταρένιο σεμνό και ήρεμο πρόσωπο, φορώντας μια τυπική καθημερινή Αρβανίτικη ενδυμασία, όπως φοράνε οι αρβανίτισσες μητέρες στην καθημερινότητα, σε χρώμα μπεζοκαφετί, με μαντήλι στο κεφάλι δεμένο μπροστά στο σαγόνι της στο ίδιο χρώμα με τη φορεσιά.
Άπλωσε το χέρι της και παραμέριζε τα κεφάλια των γυναικών που ήταν μπροστά μου για να φτάσει το χέρι της σε μένα για να μου δώσει τρία δώρα. Πρώτα μου έδωσε ένα ματσάκι μικρό με πευκοβελόνες και φύλλα βελανιδιάς, πράσινα χλωρά, αλλά δεν ενθυμούμαι εάν είχε πάνω και κάποιο βελανίδι. Μετά μου έδωσε το δεύτερο δώρο που δεν κατάλαβα τι υλικό ήταν, πάντως ήταν γυαλιστερό σαν φίλντισι σε απαλό ροζ χρώμα στο μέγεθος φουντουκιού και μου είπε «κράτησέ το αυτό, είναι για φυλαχτό». Μου δίνει και το τρίτο δώρο, ένα στρογγυλό άσπρο αντικείμενο στο μέγεθος ασπιρίνης, τυλιγμένο σε διάφανο χαρτί, όχι άσπρο, αλλά λίγο καφετί και μου είπε «και αυτό είναι για φάρμακο, για γιατρικό». Τα πήρα στα χέρια μου και εκείνη χάθηκε πάλι στο εσωτερικό του δωματίου. Και εγώ φώναζα να με ακούσει, από πού είναι αυτά, πείτε μου, πείτε μου, από πού είναι. Τότε ξαναπροβάλλει από την πόρτα με κοίταξε και μου είπε «από την Παναγία την Αρβανίτισσα».
Μέχρι τότε δεν γνώριζα ότι υπάρχει Παναγία Αρβανίτισσα. Είχα την εντύπωση ότι ήταν η Παναγία η Μακαριώτισσα. Ρωτώντας έμαθα ότι υπάρχει στο ορεινό χωριό Καρυές της νήσου Χίου, η εικόνα και το εξωκκλήσι της Παναγίας της Αρβανίτισσας. Και θεώρησα ότι δεν είναι τυχαίο γιατί στη Χίο σπουδάζει ο γιος μου στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου.
Στη συνέχεια ερευνώντας και ζητώντας πληροφορίες για την Παναγία την Αρβανίτισσα, ρωτήσαμε και τον κ. Καλοζούμη, εκδότη της τοπικής εφημερίδας Ξηρονομή, της περιοχής Βοιωτίας. Μας ανέφερε ότι το θέμα της Παναγίας Αρβανιτίσσης επιμελείται ο πατήρ Νεκτάριος Αγιορείτης.
Μας έδωσε το τηλέφωνό σας και άρχισε η επικοινωνία μας μαζί σας, ως τη στιγμή αυτή όπου ολοκληρώθηκαν οι δύο επιστολές, η δική μου και του συζύγου μου, και απεστάλησαν στην Ιερά Καλύβη σας στο Άγιον Όρος.
Σας παρακαλούμε να εντάξετε και την δική μας εμπειρία με την Παναγία την Αρβανίτισσα, στο σχεδιασμό που έχετε για την προβολή και δοξολογία της μητέρας του Θεού μας.
Την ευχή σας να έχουμε.


26/6/2013
Γέροντα Νεκτάριε ευλογείτε,
Όπως όλοι που ευλαβούνται την χάριν της Υπεραγίας Θεοτόκου έτσι και εγώ, θα ήθελα να σας καταθέσω ένα θαύμα της Παναγίας.
Πριν λίγες ημέρες, ήμουν πολύ στενοχωρημένη, γιατί το παιδί μου που είναι φοιτητής, μου παραπονιόταν για τον πατέρα του που τον είχε επισκεφθεί στην πόλη που φοιτούσε.
Ο γιος μου διαμαρτυρόταν, ότι συγγενικά άτομα του αντρός μου τους έβαζαν στα λόγια, με αποτέλεσμα να φιλονικούν.
Εγώ ανησυχούσα για το παιδί μου, γιατί είχα μόνο αυτό το παιδί και κατόπιν βοήθειας της Παναγίας μας το έφερα στον κόσμο και το βάπτισα στον Ιερό Ναό Της στην νήσο Τήνο. Μέσ’ στη στενοχώρια μου σκέφθηκα πως δεν είναι σωστό να απελπίζομαι και έψαξα στην βιβλιοθήκη μου να βρω κάποιο βιβλίο εκκλησιαστικό που να έχει κάποιο τηλέφωνο μοναστηριού να πάρω και να ζητήσω βοήθεια.
Βρήκα τον Παρακλητικό κανόνα της Παναγίας της Αρβανιτίσσης του οποίου την επιμέλεια έχετε εσείς γέροντα, στις Καρυές του Αγίου Όρους, στο περιβόλι της Παναγίας. Σας πήρα τηλέφωνο, με συμβουλέψατε και μου ζητήσατε τα ονόματά μας και μου είπατε να προσευχηθώ και εγώ η ίδια. Το βράδυ άναψα ένα κεράκι για την Παναγία και διάβασα την παράκληση της Παναγίας της Αρβανίτισσας. Όταν στη σελίδα 40 διάβασα το μεγαλυνάριο της Παναγίας της Αρβανίτισσας που έλεγε:
«Ρόδον το αμάραντον και τερπνόν, ήνθησας Παρθένε Αρβανίτισσα τον Χριστόν, ου ταις απορρήτοις και θείαις ευωδίαις ευφραίνονται καρδίας τα αισθητήρια».
Αμέσως ένιωσα μια άρρητη ευωδία. Χαρούμενη τώρα, συνέχισα την παράκληση και τελειώνοντας ένιωσα μια σιγουριά για τη θεία παρέμβαση της Παναγίας.
Μετά από 1/2 ώρα με παίρνει ο γιος μου τηλέφωνο και μου λέει:
– Ο πατέρας μου μόλις μου άνοιξε την πόρτα του σπιτιού, με αγκάλιασε και με φίλησε και μου είπε:
– Πάρε το κινητό τηλέφωνο και δεν θέλω ούτε να παίρνω ούτε να με παίρνουν οι θείες σου γιατί κατάλαβα πως εκείνες, μας βάζουν και μαλώνουμε.
Τότε το παιδί μου χάρηκε γιατί χρόνια γινότανε αυτό με αποτέλεσμα να έχω χάσει την υγεία μου. Στα 36 μου χρόνια είχα πάθει έμφραγμα και ανακοπή. Ανησυχούσα για το παιδί μου μήπως και εκείνο πάθει τίποτα. Για μένα και το παιδί μου ήταν θαύμα της Παναγίας να μπορέσει ο άντρας μου να δει την πραγματικότητα και να κοιτάξει την οικογένειά του, χωρίς να επηρεάζεται από τρίτα άτομα.
Σας ευχαριστώ για την προσευχή σας και έχω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Παναγία την Αρβανίτισσα και σε εσάς. Και τελειώνω με τους στίχους της παρακλήσεως.
«Δέσποινα πρόσδεμας τας δεήσεις των δούλων Σου
και λύτρωσαι ημάς από πάσης ανάγκης και θλίψεως».

Αιμιλία Μακρή
Θήβα Βοιωτίας

Δεν υπάρχουν σχόλια: