Μαρτυρίες Παναγίας Αρβανιτίσσης - Επιστολές λαϊκών προς Πάτερ Νεκτάριο (ΜΕΡΟΣ 1ο)

Το συναξάρι της Παναγίας της Αρβανιτίσσης που προηγήθηκε, οι επιστολές της Παναγίας της Αρβανιτίσσης που ακολουθούν τις επόμενες ημέρες και η εμφάνιση της Παναγίας της Αρβανιτίσσης στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν έχει ευλογία από το Γέροντα Νεκτάριο να διακινηθούν για εμπορικούς λόγους.

Ακολουθούν μερικές από τις επιστολές με εμφανίσεις της Παναγίας της Αρβανιτίσσης 

Καλοκαίρι 2006

Γέροντα Νεκτάριε Ευλογείτε,

Πληροφορήθηκα ότι γράφετε βιβλίο για την Παναγία την Αρβανίτισσα και θέλω να σας γράψω κι εγώ με τη σειρά μου, γιατί την είχε δει ο άντρας μου στη θέση Βίλλα. Εκεί κοντά ήταν η στάνη μας σ’ ένα υψωματάκι. Ήταν 11 η ώρα μεσημέρι και βλέπει μια γυναίκα με τα κατάμαυρα, ψηλή, πολύ αδύνατη και πανέμορφη, το προσωπάκι της πολύ λεπτό και περνάει μπροστά του. Δεν του μίλησε, προχωρούσε και λέει εκείνος μέσα του, πού βρέθηκε η γυναίκα με τη ζέστη μεσημεριάτικο μεσ’ τα βουνά, ήταν ακριβώς τέτοια εποχή και φαντάστηκε ότι θα πάει να μαζέψει τ’ αμπελόφυλλα στ’ αμπέλια ή το βύσσινο που ήταν κατακόκκινα τα δέντρα από το βύσσινο. Αρχίζει ο άντρας μου και την ακολουθεί από απόσταση να δει τι θα κάνει και πού θα πάει, πράγματι είναι αυτό που σκέφτηκε. Όταν έφτασε πάνω από το Αγίασμα έχει ένα αγιόκλημα λίγο πιο πάνω από το Αγίασμα, όπου εκεί είναι μέχρι σήμερα το αγιόκλημα ακριβώς εκεί χάθηκε λες και χώνεψε μέσα στο αγιόκλημα. Τότε κατάλαβε ότι ήταν η Παναγία και κατέβηκε, προσκύνησε, άναψε το καντήλι κι έφυγε τρομαγμένος. Αυτό μας το έλεγε συνέχεια και σ’ εμένα και στα παιδιά μου.

Σας ευχαριστώ που δεχτήκατε την επιστολή μου και εύχομαι η χάρη της να σκεπάζει όλο τον κόσμο.

Μαρία Ι. Κικηλή, Καρυές Χίος 82100

τηλ. 22710-79301

Καλοκαίρι 2006

Σεβαστέ ηγούμενε Νεκτάριε,

Σας φιλώ το χέρι.

Είμαι μια από εκείνες τις γενιές των βοσκών που έχουν ζήσει στον τόπο αυτό από μικρό παιδί. Τώρα βρίσκομαι σε ηλικία (60) χρονών. Είμαι κόρη βοσκού από πολύτεκνη οικογένεια. Έχω 19 αδέλφια, βέβαια δεν ζουν όλοι. Αυτή τη στιγμή που σας γράφω ζούμε οι 9, άλλα 8 παιδιά μας πέθαναν στην πείνα, άλλα αρρώστησαν κ.λπ. όλοι μαζί (20) παιδιά.

Ό,τι σας γράφω είναι αληθινό πέρα για πέρα. Με συνάντησε μια κυρία η οποία είναι συγγενής μου και μου είπε ότι γράφετε βιβλίο για τα θαύματα της Παναγίας της Αρβανίτισσας και μου ζήτησε να σας γράψω η ίδια μερικά από ό,τι έχω ζήσει σ’ αυτό το μέρος, επειδή αμέτρητες φορές την είχαν δει τ’ αδέλφια μου και οι γονείς μου και επειδή τα γνώριζα αποφάσισα να σας γράψω.

Πριν αρκετά χρόνια (46-48) περίπου ο μεγάλος μου αδελφός μαζί με τον τρίτο αδελφό μου είχαν πάει στο βουνό να μαζέψουν το κοπάδι μας, τους έφυγε ένα πρόβατο λοιπόν κι έτρεξε να το φέρει κοντά. Όπως έτρεξε όμως είδε στο πλάι του μια γυναίκα. Γύρισε να τη δει κι αμέσως σκουντούφλησε και σκόνταψε σε μια πέτρα κι έφυγε η πέτρα από τον τόπο της. Αμέσως ακούστηκε να κατρακυλούν χρήματα. Γύρισε κάτω να δει και βλέπει να φαίνονται (φλουριά) χρυσά και (λοΐζια) όπως απεδείχθη μετά γιατί το παιδί μόνο για χρυσά φλουριά τα ήξερε. Έσκυψε, τα μάζεψε μαζί με το μικρό μου αδελφό που είχε μαζί του και ψάχνοντας την περιοχή βρήκε κι άλλα κι άλλα, τα μαζέψανε, κάνανε τη δουλειά τους, μαζέψανε το κοπάδι κοντά και ήρθανε στο σπίτι, γιατί τότε ήταν καλοκαίρι και κατεβαίναμε στο χωριό, δεν είμαστε στη στάνη κι έρχονται και τα δίνουν της μητέρας μου. Την άλλη μέρα πήγε και βρήκε κι άλλα αρκετά, μπορώ να σας πω χάρη σε εκείνη τη γυναίκα που βγήκε μπροστά του και συχνά τον ονείρευε πού να πάει να τα βρει. Μετά από αυτή τη φορά τον ονείρεψε ξανά και ξαναβρήκε (μενταγιόν, δαχτυλίδια) και πολλά φλουριά.

Μετά από λίγα χρόνια πάλι ο πιο τελευταίος αδελφός μου ήταν στο κοπάδι, μόνος του μάζεψε το κοπάδι κοντά, άρμεξε, έκανε τις δουλειές του, τις πήγε στο νερό, τις πότισε και ανέβηκε λίγο πιο ψηλά γύρω στα (100) μέτρα να κατορθώσει να τις συγκεντρώσει κοντά. Βλέπει μια γυναίκα και περπατούσε μόνη της μέσ’ την ερημιά και πλησίαζε κοντά του. Το παιδί κοιτούσε να δει πού πηγαίνει και τι θέλει η γυναίκα αυτή. Το παιδί μόνο του, γύρω στα (14) χρονών κοιτούσε με απορία. Πλησιάζει κοντά, βάζει μπρος το κοπάδι και το πήγε σ’ ένα σημείο μέχρι το φράχτη του κτήματος της (Παναγίας της Αρβανίτισσας) που έξω από την εκκλησία είναι φυτεμένα αμπέλια και φρουτόδεντρα και άλλα. Από εκείνο το σημείο ήταν χαλασμένος ο φράχτης κι έμπαινε ένα τραγί και έτρωγε τ’ αμπέλια και ενώ το είχαν βγάλει από μέσα άλλοι βοσκοί και άνθρωποι του Συλλόγου που είχαν πάει για να δουλέψουν εκεί και του το είπαν να προσέξει γιατί το δικό του τραγί κάνει ζημιές δεν το πίστεψε και διαφώνησε μαζί τους. Την άλλη μέρα του πήρε το κοπάδι από μπροστά του και το πήγε όπως σας γράφω πιο πάνω μέχρι το σημείο που είχε την τρύπα ο φράχτης, σταματάει τον κοιτάει κάπως αυστηρά, περνάει τον φράχτη και περπατούσε μέσα στο κτήμα της κι άρχισε να φεύγει και να σκορπίζει το κοπάδι μόνο του. Ήθελε να του δείξει με αυτό ότι πράγματι το δικό του τραγί ήταν κι ότι είχε τρύπα ο φράχτης και έμπαινε. Ο μικρός κατάλαβε ότι ήταν η (Παναγία η Αρβανίτισσα) και το ’βαλε στα πόδια μέχρι να ’ρθει σπίτι του βγήκε η ψυχή του από το φόβο του γιατί μόνο του ήταν μες τα έρημα βουνά 14 χρονών παιδί.

Επίσης πριν λίγα χρόνια πήγαινε ο δεύτερος αδελφός μου πριν 15 χρόνια ίσως και περισσότερα δεν θυμάμαι ακριβώς πήγαινε κάθε μέρα εκεί για το κοπάδι, αλλά περνώντας εξωτερικά της αυλής και του ναού γιατί είναι περιφραγμένο με ωραία εξώπορτα έχει το μικρό προσκυνητάρι του ναού εκεί, όποιος περνάει να ανάβει το καντήλι αν δεν έχει κλειδί να μπει. Αυτός περνούσε και δεν άναβε καντήλι ποτέ. Ένα πρωινό γύρω στις (3) τρεις η ώρα τα χαράματα βλέπει μια γυναίκα μπροστά του στο δρόμο μα δεν του μίλησε μόνο τον κοίταξε πολύ θυμωμένα και τράβηξε και μπήκε από το τοιχογύρι και πάει κοντά να δει πού πηγαίνει και τη βλέπει να μπαίνει μέσα στην εκκλησία με κλειστή την πόρτα. Κατάλαβε πως είναι η (Παναγία) και την άλλη μέρα πήρε λάδι μαζί του και της άναβε το καντήλι της κάθε μέρα, που πήγαινε στο κοπάδι.

Αυτά τα γνωρίζω από τ’ αδέλφια μου μέσα στην οικογένειά μας ό,τι συνέβηκε σας το γράφω. Επίσης οι γονείς μου μας έλεγαν ότι ήταν κτισμένη από κάποιο Τούρκο τον καιρό που ήταν το νησί στην κατοχή τους, γιατί τον είχε ονειρέψει του είχε κάνει θαύμα. Δεν είναι εξακριβωμένο όμως το στοιχείο αυτό. Οι Χιώτες την γκρέμισαν και την έκτισαν ξανά γιατί ήταν καθολικού ρυθμού γι’ αυτό θα βρείτε στοιχεία στο βιβλίο του Συλλόγου, νομίζω αναφέρεται χρονολογία. Βέβαια αυτά γίνανε μετά την απελευθέρωση του νησιού το 1912. Τώρα ως προς το όνομα (Αρβανίτισσα) εκεί πάνω είχαν μαζευτεί οι χριστιανοί που τους κυνηγούσαν οι Τούρκοι, μαζεύτηκαν λοιπόν στην εκκλησία μέσα κι έξω και γονατιστοί έκλαιγαν και παρακαλούσαν την (Παναγία) λέγοντας (Παναγιά μου) γίνε (Αρβανίτισσα) και πολέμισέ τους και σώσε μας, προφανώς γνώριζαν οι τότε Χιώτες την καταγωγή της Αγίας ότι είναι από Αρβανίτικη γενιά ή από φώτιση Θεού της έδωσαν αυτό το όνομα. Αυτά μας έλεγαν οι παππούδες μας κι οι γονείς μας.

Τότε οι Τούρκοι για το ό,τι αναφέρομαι πιο πάνω άλλαξαν δρόμο, έχασαν το δρόμο ενώ πήγαιναν να σφάξουν τους Χιώτες πέρασαν από το χωριό Αυγώνημα και κατέβηκαν στην Ελλήντα στη θάλασσα όπου εκεί τους περίμενε η κακιά τους η μοίρα, τους περίμενε ένα καΐκι με Τουρκική σημαία, ενώ ήταν παγίδα. Τους κατάκαψαν όλους. Ήταν Κρητικοί από την Κρήτη, Σαμιώτες και Χιώτες μαζί που τους είχαν στήσει την παγίδα κι έτσι σώθηκαν οι Χιώτες που είχαν συγκεντρωθεί στην (Αρβανίτισσα) (χάρη της Παναγίας) που τους τύφλωσε το δρόμο. επίσης Γέροντα να σας γράψω και κάτι πολύ σημαντικό. Μια χρονιά δεν θυμάμαι ακριβώς τη Μ. Πέμπτη ήταν οι βοσκοί μόνοι τους και δεν πρόφτασαν να της ανάψουν το καντήλι. Οι περισσότερες γυναίκες είχαν κατέβει στο χωριό στα σπίτια τους για την εκκλησία να παρακολουθήσουν τα Άγια πάθη. Μόνο οι άντρες και τα πιο μικρά παιδιά είμαστε εκεί, κι ακούμε την καμπάνα στις 11 η ώρα τη νύκτα να κτυπάει συνέχεια. Σηκώθηκα από τον ύπνο και πήγα και της άναψα το καντήλι και τότε άρχισε να ξανακτυπά η καμπάνα μόνη της κι όλοι έτρεξαν να δουν τι είναι κι έβλεπαν την καμπάνα να κτυπάει μόνη της. Αυτά σας γράφω. Σας ευχαριστώ που γράφετε για την (Αρβανίτισσα). Σας φιλώ με σεβασμό το χέρι.

Δέσποινα Καράπουρνου Τσαμπαρλή

Καρυές Χίος 82100, τηλ. 22710-79210

1-6-2006 

Σεβαστέ μας Γέροντα Νεκτάριε, ευλογείτε,

Άργησα να σας απαντήσω μέχρι να μπορέσω να έρθω σε επικοινωνία με αυτούς τους ολιγοστούς που έχουν απομείνει από τους παλιούς εκεί βοσκούς που είχαν την ευτυχία και την ευλογία να ζουν μαζί με την Παναγία την Αρβανίτισσα, να τη συναντούν μπροστά τους πάνω στα έρημα βουνά, να τους ονειρεύει και να τους καθοδηγεί σε κάθε τους βήμα. Δυστυχισμένα χρόνια πάτερ Νυχτάριε, φτώχεια και όλοι τους πολύτεκνοι κατατρεγμένοι μεταπολεμική εποχή του 40-45 και συνέχεια. Δεν είχαν άλλους πόρους ζωής κι άλλα. Αυτό βρήκαν από τους γονείς τους αυτό ήξεραν να κάνουν. Συγχρόνως όμως καλοί και τίμιοι άνθρωποι. Αθώες ψυχές.

Να με συχωρέσετε πάτερ για την ανορθογραφία μου. Είμαι του δημοτικού και τις παλιάς γραμματικής κι έχω κάνει πολλά λάθη αλλά να σας δώσω μια εικόνα της καταστάσεως που ζούσαν οι άνθρωποι αυτοί εκεί πάνω 100-150 .......... και τι συνήθειες είχαν. Πρωί και βράδυ έπρεπε να πάνω στην εκκλησία ν’ ανάψουν το καντήλι, να θυμιάσουν, να προσκυνήσουν 1 ένας από όλους ή δύο. Αν τη νύχτα έσβηνε το καντήλι, χτυπούσε η καμπάνα συνέχεια. Έπρεπε κάποιος να πάει να ανάψει το καντήλι. Το καταλαβαίνανε πια και λέγανε το καντήλι πρέπει να έσβησε. Έτσι ήταν πραγματικά. Πηγαίνανε και το βρίσκανε σβηστό. Όλοι τους ευσεβείς και καλόκαρδοι την ημέρα της χάρης πηγαίνανε τα κοπάδια τους να τα αρμέξουν, να βάλουνε καζάνια, να το βράσουν και να κερνούν τον κόσμο γάλα. Μάλιστα αυτό συνεχίζεται μέχρι σήμερα και φέτος είχαν βράσει γάλα και κερνούσαν τον κόσμο παρ’ όλο που τώρα ο Σύλλογος Αρβανίτισσας κερνάει πολλά πράγματα και φαγητά αφθονία και όλα τα καλά, συνηθίζουν να βράζουν και το γάλα όπως το βρήκαν. Μάλιστα εδώ θα σας αναφέρω κι’ ένα θαύμα της Μεγαλόχαρης.

Τότε ήταν σε έξαρση μια νόσος που λεγόταν ψώρα αν έχετε ακούσει και τώρα μπορεί να κυκλοφορεί σε ολιγάριθμα άτομα η ψωρίαση. Ακόμα και από αντίδραση φαρμάκων μπορεί να παρουσιαστεί σε κάποιον. Αλλά τότε ήταν σε μορφή επιδημίας και πήγαν να προσκυνήσουν στη χάρη της οι άρρωστοι, αυτοί οι άνθρωποι ήπιαν κι’ ένα κύπελλο γάλα κι έφυγε η ψωρίαση, έγιναν καλά κι από τότε κι αυτοί που δεν το πίνουν το γάλα κι αυτοί που δεν μπορούν να πάνε να προσκυνήσουν λένε στο σπίτι τους σήμερα πρέπει να πιούμε γάλα είναι της Αρβανίτισσας να μη μας πιάσει η ψώρα. Βλέπετε οι παλαιοί εκείνοι βοσκοί δεν είχαν τι να κεράσουν τους προσκυνητές. Αυτό είχαν ν’ αρμέξουν τα κοπάδια τους και να τους κεράσουν γάλα και η Μεγαλόχαρη χαιρόταν που έστω και μ’ αυτό το γάλα της έκαναν γιορτή. Εκεί έκανε το θαύμα της ίασε μ’ αυτό το γάλα τους ανθρώπους που υποφέρανε από αυτή τη νόσο. Αργότερα άρχισαν να σφάζουν γίδες και αρνιά να τα ψήνουν και να τρώει ο κόσμος και σιγά σιγά άρχισαν ο ένας χάριζε 5 γίδες για την Παναγία, ο άλλος 1 μία, ο άλλος 3 τρεις, ο άλλος 10, αναλόγως και της φτιάξανε κοπάδι της Παναγίας κι όποιος αναλάμβανε αυτά τα ζωντανά τα νοίκιαζε με κάποιο ποσό κι έτσι άρχισαν να μαζεύουν και κάποια χρήματα η επιτροπή και να ξοδεύει για πάρα πολλά ωραία πράγματα και επισκευές στο ναό και διάφορα άλλα. Τώρα τον έχουν αναλάβει οι νεότεροι με τη βοήθεια όλων των χωριανών και αυτών που λείπουν στην Αμερική. Έχουν προσφέρει πολύ χρήμα, αλλά και αυτοί που είναι εδώ προσφέρουν την προσωπική τους εργασία και με όποιο τρόπο μπορεί ο καθένας και είναι ένας μικρός παράδεισος μέσα στα βουνά, ένα μικρό παλατάκι. Ο κόσμος ακούει Αρβανίτισσα και τρέχουν σαν νάνοι μυρμήγκια. Τώρα βέβαια εδώ και πολλά χρόνια πηγαίνει αυτοκίνητο μέχρι την πόρτα της εκκλησίας. Αυτά για να σας δώσω μια εικόνα για την Αρβανίτισσα και τις συνήθειες που βρήκαμε από εκείνους τους παλιούς βοσκούς.

Όσο για τα πήλινα κιούπια είναι αλήθεια γιατί είχα ένα γείτονα κι αλληλογραφούσε με κάποιο Τούρκο και του έγραψε να πας στα πισινά του ιερού να μετρήσεις 10 πόδια από το ιερό και να σκάψεις να βρεις ένα πήλινο κιούπι. Το άφησα εγώ με λίρες. Αυτός είχε σκάψει όλο το χώρο, δεν βρήκε τίποτα και μια μέρα που έβοσκε το κοπάδι του βλέπει κάποιον να πηγαίνει εκεί, αλλά ο άνθρωπος χρωστούσε κάποια χρήματα και τον είχαν ειδοποιήσει ότι θα πάνε να τον πάρουν η Αστυνομία στο κρατητήριο κι όταν είδα αυτόν κρύφτηκε, νόμιζε ότι είναι Αστυνομικός. Όταν τον είδε κι έφυγε, πήγε το βράδυ να ανάψει το καντήλι και να δει τι έκανε αυτός εκεί πίσω από το ιερό και βλέπει κάτω στη γη το σχέδιο αφημένο κι έλειπε το κιούπι και τότε κατάλαβε πως ήταν ο Τούρκος που του έγραψε. Κι αυτό δεν είναι πολλά χρόνια, είναι μέχρι 20 χρόνια, ας είναι 25. Εγώ το είχα δει καθώς κι όλο το χωριό κι από όλο το νησί πήγε να το δει κόσμος. Μα το 1911-1912 που ελευθερώθηκε το νησί στις 11 Νοεμβρίου, ημέρα Μηνά, Βίκτωρος και Βικεντίου εκεί πάνω είχαν πάει και μαχαιρώσανε τις εικόνες, θάψανε τους θησαυρούς τους στη γη, τις πετάξανε σε χαράδρες. Μετά η Μεγαλόχαρη τους ονείρευε και μάλιστα μια οικογένεια είχε βρει πολύ χρήμα σύμφωνα με τις υποδείξεις της Αρβανίτισσας πάντα. Αυτή η οικογένεια είχε μόνο 10 παιδιά στη ζωή και δεν ξέρω και πόσα πέθαναν από αρρώστια ή κακουχίες και συνέχεια αυτή την οικογένεια βοηθούσε. Περπατούσαν στα βουνά και βρίσκανε τα φλουριά μπροστά τους. Είναι η οικογένεια Ιωάννου Καράπουρνου για να μιλήσουμε και συγκεκριμένα κι αληθινά. Ο άνθρωπος αυτός δεν ζει, ούτε η γυναίκα του καθώς και 3 αγόρια του έχουν πεθάνει. Η κυρία που σας γράφει το γράμμα είναι η μεγάλη του η κόρη, δεν ξέρω αν βγάζετε τα γράμματά της γιατί η πρώτη τάξη έχει πάει ή μέχρι την τρίτη δεν μπορούσαν από κει πάνω να ’ρθούνε σε σχολείο. Έπρεπε νάχουν συγγενείς στο χωριό να μένουν. Επίσης όσο για το όνομα διάβασα που σας έγραψε ότι ο κόσμος τότε που τους κυνηγούσαν οι Τούρκοι είχαν μαζευτεί εκεί στο εκκλησάκι λέγανε καλή Παναγία μου και γίνε Αρβανίτισσα και πολέμησέ τους. Επομένως εννοούσανε πολύ καλά την Αρβανίτικια οικογένεια και τους πολεμιστές και λες κι ήταν οι ουρανοί ανοιχτοί κι ακούστηκε η προσευχή τους. Όντως με αρβανίτικια φορεσιά όπως σας γράφει και ο κύριος Κάρμαντζης ψηλή λυγερή πανέμορφη αλλά συγχρόνως και πάρα πολύ αυστηρή αν έκαναν κάτι το απρεπές την έβλεπαν πολύ αυστηρή μαζί τους και τώρα είναι δίπλα μας, αλλά δεν την βλέπουμε ενώ τότε την έβλεπαν μπροστά τους.

Εδώ πρέπει να σας προσθέσω και κάτι άλλο ως προς την τοποθεσία της εκκλησίας, βρίσκεται στο βάθος, ενώ βρίσκονται στη Β.Α. της πλευρά και σε απόσταση 1000 μέτρων ίσως και παραπάνω 2 δύο βουνοκορφές που από εκεί αγνάντευαν τη θάλασσα και ήθελαν να δουν τα καράβια που ερχόντανε τότε ήταν τούρκικα ή ελληνικά που περιμένανε βοήθεια ναρθεί στο νησί από τη Σάμο ή τα Ψαρά. Είπανε μεταξύ τους κάτσετε καλά να δούμε τι πλοία είναι που έρχονται. Αυτό το βουνό μέχρι σήμερα λέγεται το βουνό του (Κάτσικαλά) αφού γνωρίσανε ότι ήταν Ελληνικά, είπανε δόξα τω Θεώ, και το άλλο βουνό λέγεται του (δοξασμένου) μέχρι σήμερα. Ως προς την τοποθεσία αυτά αν σας ενδιαφέρουν φυσικά. Εσείς θα περιγράψετε αυτά που θέλετε και πρέπει να γραφτούν. Εγώ ίσως σας γράφω περιττά αλλά προσπαθώ να περιγράψω ό,τι πληροφορήθηκα ό,τι έμαθα μια και προσφέρθηκα για τη χάρη της Παναγίας να σας περιγράψω κάποια πράγματα.

Να με συγχωρείτε που άργησα να σας απαντήσω. Ευχαριστώ για την υπομονή σας. Σας φιλούμε το χέρι ο σύζυγός μου και τα παιδιά μου με πολύ σεβασμό. Ο Θεός να σας έχει καλά να σας δίνει δύναμη και κουράγιο να στηρίζετε κι εμάς τους κολασμένους και τους αμαρτωλούς. Για ό,τι απορία έχετε να μας τηλεφωνήσετε πάτερ Νεκτάριε.

Δήμητρα Δ. Κρητικού  

Καρυές Χίου, τηλ. 22710-79379

Πάτρα 10.8.2006

Πάτερ Νεκτάριε την ευλογία σας

Ονομάζομαι Ελένη Κοψιδά και είμαι μητέρα τεσσάρων παιδιών.

Οι σεβαστοί γονείς μου, από πολύ μικρή φρόντισαν να με αναθρέψουν εν Χριστώ.

Πριν λίγο καιρό αντιμετώπισα ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας συνέπεια του οποίου ήταν να δημιουργηθεί αιμάτωμα στο κεφάλι. Εκείνες τις ημέρες επικοινώνησα μαζί σας τηλεφωνικώς και με πολύ θέρμη μου μιλήσατε για την Παναγία την Αρβανίτισσα της Χίου. Συν τοις άλλοις μου αναφέρατε ότι η Παναγία εμφανίζεται ντυμένη Αρβανίτισσα. Σε λίγες ημέρες θα πήγαινα στην Αθήνα να κάνω Μαγνητική εξέταση στο κεφάλι. Η αγωνία μου ήταν μεγάλη.

Τότε βλέπω στον ύπνο μου να στέκεται δίπλα μου μία πανέμορφη γυναίκα, ψηλή και λυγερόκορμη ντυμένη Αρβανίτισσα. Η στολή της ήταν λευκή. Φορούσε λευκό μαντήλι στο κεφάλι, μια σειρά φλουριά στο μέτωπο και δύο σειρές φλουριά στο στήθος. Φορούσε δε και ποδιά μαύρη με κόκκινες ρίγες. Εγώ βρέθηκα να φοράω την ίδια ακριβώς στολή δίπλα της. Θαύμαζα και έλεγα, τι ομορφιά είναι αυτή Παναγία μου.

Ξύπνησα από το όνειρο τα μεσάνυχτα και μισοκοιμισμένη λέω δυνατά «Η Παναγία η Αρβανίτισσα».

Διηγήθηκα το όνειρο αυτό στη φίλη μου, Αγαθή Μπογιατζή, Σατωβριάνδου 59, Πάτρα. Σε δυο τρεις ημέρες βλέπει και αυτή στον ύπνο της την Παναγία ντυμένη με την ίδια ακριβώς στολή, πανέμορφη και με πρόσωπο να λάμπει σαν τον ήλιο.

Σε μια εβδομάδα έβγαλα την Μαγνητική. Ήταν πεντακάθαρη!

Ανέφερα όλα αυτά σε μία εξαδέλφη μου στο Αγρίνιο, η οποία αποφάσισε να με επισκεφθεί. Στο πρακτορείο Αγρινίου που περίμενε για να έρθει στην Πάτρα, βλέπει μπροστά της να σταματάει ένα λεωφορείο που στο τζάμι του έγραφε «Παναγία η Αρβανίτισσα».

Πιστεύω ότι αυτό ήταν μία υπόμνηση της Παναγίας που μου παράγγελνε ότι «εδώ είμαι εγώ». Η εξαδέλφη μου ονομάζεται Ευφροσύνη Κυρίτση, οδός Πατριάρχου Καλλινίκου, Αγρίνιο.

Πάτερ Νεκτάριε, σας ευχαριστώ που μου μιλήσατε για το ευλογημένο προσκύνημα της Παναγίας της Αρβανίτισσας της Χίου.

Με βαθύτατο σεβασμό

Ελένη Κοψιδά

Ίου 31, Πάτρα, τηλ. 2610.272962

ΤΣΑΚΙΡΗ Ν. ΑΙΜΙΛΙΑ

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ

ΕΥΣΤ. ΑΡΓΈΝΤΗ 6 - ΧΙΟΣ

ΤΗΛ. 2271024112

KIN. 6974029797

Χίος 01-09-06

Σεβαστέ Πατέρα Νεκτάριε,

Τελικά καθυστέρησα λίγο ακόμη την αποστολή, διότι προστέθηκε ένα τρίτο ραντεβού για μία ακόμη μαρτυρία. Όπως και τηλεφωνικώς σας είπα μου δώσατε την ευκαιρία να συλλέξω, αλλά κυρίως να διασώσω, πολύ ενδιαφέρουσες μαρτυρίες, που καταγράφονται για πρώτη φορά. Μερικές φορές ξέρετε επιθυμείς να κάνεις πράγματα, αλλά χρειάζεσαι μία αρχή, κάτι να σου δώσει το έναυσμα να το κάνεις. Αυτό που μπορώ να σας πω είναι ότι θα συνεχίσω την έρευνα αυτή. Θα είναι βέβαια με αργούς ρυθμούς, διότι έχω και ένα γραφείο που δουλεύω μόνη μου, με πολλές απαιτήσεις- και Δόξα τω Θεό πηγαίνει καλά. Αυτό όμως σημαίνει ότι ο χρόνος μου είναι περιορισμένος. Ύστερα μη νομίζετε ότι όλες οι προτάσεις μου για να μου μιλήσουν οι άνθρωποι έχουν ανταπόκριση. Το ευχάριστο πάντως είναι ότι οι παραπάνω τρεις που με δέχθηκαν, το έκαναν με μεγάλη ευχαρίστηση.

Σας χρωστώ και κάποιες φωτογραφίες, αλλά επειδή θα φωτογραφήσω όχι την Εκκλησία και τις εικόνες, -αυτό το έκανε ήδη ο κ. Κάρμαντζης- αλλά συγκεκριμένα πράγματα που αναφέρονται στις μαρτυρίες, θα το κάνω συγκεντρωτικά κάποια στιγμή. Νομίζω ότι προέχουν όμως οι μαρτυρίες για να μη χαθούν σιγά-σιγά με την πάροδο του χρόνου.

Πατέρα Νεκτάριε, θα σας παρακαλούσα αυτές τις μέρες να προσευχηθείτε και για τη μητέρα μου, που θα κάνει μέσα στην επομένη εβδομάδα κάποιες διαγνωστικές ιατρικές εξετάσεις και έχω μία ανησυχία για το αποτέλεσμά τους.

Σας ευχαριστώ για όλα και να ξέρετε πως είμαι πολύ χαρούμενη για τη γνωριμία μου μαζί σας.

Σας φιλώ το χέρι,

Με εκτίμηση

Μαρτυρία 1η
Ημερομηνία συνάντησης: 24 Ιουλίου 2006

Δημήτριος Μαλαχίας του Μιχαήλ

Ηλικία: περίπου 37 ετών σήμερα

Επί σειρά περίπου 15 ετών Πρόεδρος και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου «Η ΑΝΑΛΗΨΗ»

«Συνέβη πριν από 15 ή το πολύ 18 χρόνια, όταν επισκευάζαμε την εκκλησία, με εθελοντική εργασία πολλών χωριανών. Ήταν 9:00 τον πρωί θυμάμαι, γιατί είχαμε ξεκινήσει δουλειά περίπου δεκαπέντε χωριανοί από νωρίς το πρωί και την ώρα εκείνη ετοιμαζόμασταν πλέον για καφέ. Έβγαζα το καροτσάκι με τα μπάζα μέσα από την εκκλησία και κατευθυνόμουν έξω από τον αυλόγυρο, εκεί που σήμερα είναι τα πάρκιν, για να το αδειάσω. Όλα τα εικονίσματα της εκκλησίας, λόγω της επισκευής είχαν μεταφερθεί για ασφάλεια, στο κελί που είναι το μαγειρείο, διότι αυτό μόνο κλείδωνε.

Περνώντας λοιπόν με το καροτσάκι γεμάτο, μπροστά στην πόρτα του κελιού, όπου φυλάσσονταν οι εικόνες, μία γυναίκα ψηλή, λεπτή, ντυμένη στα ολόμαυρα και με μαύρο μαντήλι στο κεφάλι στέκει έχοντας την πλάτη της γυρισμένη σε μένα. Χωρίς να υποπτευθώ οτιδήποτε της λέω απλά: «Καλέ, αν θέλετε να προσκυνήσετε, περάστε μέσα στο κελί, εδώ έχουμε βάλει τις εικόνες, γιατί η εκκλησία επισκευάζεται.» Γύρισε το πρόσωπο της, με κοίταξε και μου χαμογέλασε, χωρίς να μου πει λέξη. Με εντυπωσίασε η καθαρότητα του προσώπου της και το ολόλευκο χαμόγελο, αλλά νεοφερμένος τότε από Αμερική, μη γνωρίζοντας ακόμη τους χωριανούς πίστεψα ότι ήταν η μητέρα ενός νεαρού συγχωριανού και φίλου μου που δούλευε κι αυτός μαζί μας εκείνη τη μέρα στην εκκλησία.

Συνέχισα την πορεία μου με το καροτσάκι ανυποψίαστος, αλλά στο γυρισμό για να ξαναγεμίσω η γυναίκα είχε εξαφανιστεί από το σημείο που την είδα.. Λεν πρόλαβα να ξαναμπώ στην εκκλησία και ένας από τους χωριανούς που δούλευε (Κώστας Καλαμάρης), άρχισε να κτυπά την μικρή καμπάνα του εξωκλησίου και να φωνάζει: Να η Παναγιά! Δείχνοντας πάνω από την πλατεΐτσα με τα πλατάνια, όπου είναι το εικονισματάκι. Ο ίδιος είπε ότι είδε την ίδια γυναίκα που του περιέγραψα αργότερα γυρισμένη πλάτη να ανεβαίνει προς το βουνό.

Αναζητήσαμε τη γυναίκα σε όλο το κτήμα, έξω από τον αυλόγυρο, παντού στη γύρω περιοχή. (Σημειωτέον ότι το εκκλησάκι απέχει 5 χιλιόμετρα χωματόδρομο δύσβατο από τον κεντρικό δρόμο, απόσταση δηλαδή που δεν διανύεται χωρίς αυτοκίνητο ή ζώο, ενώ προς τα βουνά που την είδαν να φεύγει δεν υπάρχουν καν χαραγμένοι δρόμοι). Στο μεταξύ με διαβεβαίωσαν ότι η περιγραφή της γυναίκας που είδα και της γυναίκας που εγώ νόμισα ότι ήταν, δεν είχαν απολύτως καμία σχέση. Ανάψαμε στη συνέχεια όλα τα καντήλια της Παναγιάς.»

Ο ίδιος συμπληρώνει θέλοντας να δείξει την ιδιαίτερη σχέση του με το χώρο, μετά από τόσα χρόνια που έχει υπηρετήσει στο Σύλλογο αυτό: «Όταν κάνω μέρες να ανεβώ στο κτήμα, βλέπω την εκκλησία στον ύπνο μου. Πρόσφατα είχα καθυστερήσει να πάω και είδα στον ύπνο μου δύο γάτες στον αυλόγυρο, η μία ζωντανή πάνω στο καπάκι του πηγαδιού και η άλλη κάτω ψόφια και τελειωμένο το φαγητό της. Όντως όταν πήγα το φαγητό στις γάτες είχε τελειώσει».

τηλ. 22710-79263