Φρένο στα σχέδια των οικουμενιστών.
Γράφει ο Φώτης Μιχαήλ, ιατρός
Η λεγομένη ‘’Αγία και μεγάλη σύνοδος’’ της Κρήτης, ως εκκλησιαστικό ιστορικό γεγονός, αποτελεί πλέον παρελθόν. Δεν αποτελούν, όμως, παρελθόν τα αποτελέσματα και οι συνέπειές της.
Ήδη, τα πορίσματα και οι αποφάσεις της ‘’συνόδου’’ άρχισαν να μπαίνουν σε εφαρμογή. Μια εφαρμογή, που ξαναφέρνει ζωηρά στο προσκήνιο την προαιώνια διελκυστίνδα φιλενωτικοί-ανθενωτικοί, οικουμενιστές-παραδοσιακοί. Έτσι, το μεν ακατήχητο μέρος του λαού μας, έχει περιπέσει σε πρωτοφανή σύγχυση, ο δε έντιμος κλήρος και οι περί αυτόν πιστοί βρίσκονται σε κατάσταση πνευματικής ετοιμότητας και έντονου προβληματισμού.
Τα γεγονότα, τα μετασυνοδικά, μιλάνε από μόνα τους:
α) Αγιορείτες μοναχοί, αλλά και παππάδες Ιερών Μητροπόλεων, συκοφαντούνται, διώκονται και τρομοκρατούνται, για τον αγώνα τους τον αντιαιρετικό, για την καταπολέμηση κυρίως της παναίρεσης του οικουμενισμού, για το Πατερικό τους φρόνημα. (1,2)
β) Πατριάρχες, αρχιεπίσκοποι και μητροπολίτες, απροκάλυπτα πλέον, θαυμάζουν και επαινούν την διοργάνωση από αιρετικούς, χριστιανικού τάχα συνεδρίου στην ‘’μεικτή μοναστική κοινότητα’’ του Μποζέ. (3,4)
γ) Έλληνες μητροπολίτες δηλώνουν περιχαρείς και ανερυθρίαστα, ότι ‘’επιτέλους λύθηκε το πρόβλημα των μεικτών γάμων και έτσι οι χριστιανοί(;) θα μπορούν να παντρεύονται ελεύθερα μεταξύ τους’’. (5)
δ) Μητροπολίτες της Εκκλησίας της Ελλάδος καμαρώνουν ‘’συνοδικώς’’ για το έργο του ‘’παγκοσμίου συμβουλίου εκκλησιών’’, την ‘’κουρελού του διαβόλου’’, όπως έλεγε ο Άγιος γέροντάς μας Παΐσιος. (6)
ε) Καρδινάλιοι και πάστορες την πρώτη της Ινδίκτου, σύμφωνα με ανάρτηση του επισήμου ιστολογίου του Πατριαρχείου μας, ‘’εκκλησιάζονται’’ και ‘’συμπροσεύχονται’’ μέσα στον Πατριαρχικό μας Ιερό Ναό, σε ώρα Εσπερινού και Θείας Λειτουργίας, λες και κατέχουν Αποστολική διαδοχή, λες και φέρουν Ιεροσύνη, λες και μετανόησαν για τις πλάνες τους και ζήτησαν με συντριβή να γυρίσουν πίσω στην Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. (7)
στ) Πατριάρχες και επίσκοποι, ‘’συνοδική αποφάσει’’, αναγνωρίζοντας εκκλησιαστικότητα σε αμετανόητους αιρετικούς, αποκαλούν τους παπικούς, τους προτεστάντες και τους μονοφυσίτες ‘’αδελφές εκκλησίες’’ και συμπροσεύχονται μαζί τους. (7,8)
ζ) Επίσκοποι του Πατριαρχικού Θρόνου, παραθεωρώντας αποφάσεις Συνόδων και περιφρονώντας σχετικές διδασκαλίες των Αγίων μας, δηλώνουν ότι ‘’οι Ορθόδοξοι και οι ρωμαιοκαθολικοί είμαστε οι δύο πνεύμονες της Μίας Εκκλησίας’’. (9)
η) Ο πάπας, ο μεγαλύτερος εχθρός της Ορθοδοξίας μας κατά τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό και όχι μόνον, εκφράζει δημοσίως την ευαρέσκειά του για τα αποτελέσματα της ‘’αγίας και μεγάλης συνόδου’’, και οι περισσότεροι από τους δικούς μας πνευματικούς ταγούς δέχονται τους επαίνους αυτούς, χωρίς ίχνος προβληματισμού. (10,11)
Πάντως -σε αντίθεση με την πλειονότητα της εκκλησιαστικής μας διοίκησης- είναι ολοφάνερο, ότι ο φιλότιμος κλήρος και ο πιστός λαός, μαθαίνοντας μέσω υπευθύνων δημοσιευμάτων το τί αποφασίστηκε στην ‘’σύνοδο’’ της Κρήτης, έχουν περιέλθει σε μια κατάσταση αφόρητης συνειδησιακής κρίσεως και συγχρόνως καλής ανησυχίας.
Η συνειδησιακή αυτή κρίση -κατά το βιβλικό ‘’οργίζεσθε και μη αμαρτάνετε’’- γέννησε πολύ γρήγορα και τον θυμό. Απέναντι, δηλαδή, στις επιθέσεις των αιρετικών, όπως διδάσκει και ο Μέγας Βασίλειος, διέγειρε το ‘’νεύρο της ψυχής’’. Ενεργοποίησε δυναμικά το πατροπαράδοτο ομολογιακό φρόνημα του πληρώματος της Εκκλησίας, υψώνοντας έτσι, θεοφρούρητα αναχώματα απέναντι στις διαθέσεις των οικουμενιστών.
Από την άλλη μεριά, η καλή ανησυχία, όπως συνήθιζε να την ονομάζει ο άγιος γέροντάς μας Παΐσιος, αναδεικνύεται στις ημέρες μας ως η πνευματική εκείνη δύναμη, η οποία κατορθώνει ταυτόχρονα τρία πράγματα:
Πρώτον, με την Χάρι του Τριαδικού μας Θεού, διατηρεί ανόθευτη και ακεραία την εκκλησιολογική και δογματική συνείδηση στις ψυχές του πιστού μας λαού και του έντιμου κλήρου.
Δεύτερον, εκφραζόμενη καθημερινά με έμπρακτη ομολογία Πίστεως, βάζει φρένο στα σχέδια κάποιων οικουμενιστών επισκόπων μας, οι οποίοι δεν υπακούουν πια στο Πνεύμα το Άγιον, αλλά στα ‘’πρωτεία’’ και στα κελεύσματα του περιβόητου ’’παγκοσμίου συμβουλίου εκκλησιών’’.
Και τρίτον, η καλή αυτή ανησυχία του πληρώματος της Εκκλησίας, ξυπνάει, στις καρδιές των καλών μας παραδοσιακών Επισκόπων, την μνήμη της Αρχιερατικής τους Υπόσχεσης. Τους ελέγχει και τους προβληματίζει σοβαρά για την μέχρι τούδε ανοχή και σιωπή τους. Οι Αρχιερείς μας, στην πλειονότητά τους, δεν είναι οικουμενιστές. Απλώς, παγιδεύτηκαν. Θαμπώθηκαν από το οικουμενιστικώς νοούμενον ‘’φιλαδέλφως’’ και υπέγραψαν αποφάσεις, για τις οποίες, το ποίμνιό τους και προπαντός η θριαμβεύουσα Εκκλησία, θλίβονται και θρηνούν. Άλλο πράγμα, όμως, το ‘’φιλαδέλφως’’ των Φράγκων και άλλο το ‘’αγιοπνευματικώς’’ και ‘’θεαρέστως’’ των Αγίων Πατέρων μας.
Μετασυνοδικώς, απλοί παπάδες, ταπεινοί μοναχοί και πιστός λαός, ‘’προσκαρτερούντες τη προσευχή’’, ελπίζουμε στο Έλεος του φιλανθρώπου Θεού, να μας απαλλάξει σύντομα από τους νεοφανείς ψευτοποιμένες και να φωτίσει τους πραγματικούς μας ποιμένες, να πράξουν απλά και μόνον το Αρχιερατικό τους καθήκον. Να υπακούσουν, δηλαδή, στο Πνεύμα το Άγιον, το οποίον και τους ανέδειξε Αρχιερείς.
21.9.2016
_______________________________________________________________________________
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:
- trelogiannis.blogspot.gr/2016/07/blog-post_22.html?showComment=1467658350254
- http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2016/09/blog-post_85.html
Η ‘’αδελφή εκκλησία’’ και ο άγιος Δαμασκηνός ο Στουδίτης
Γράφει ο Φώτης Μιχαήλ, ιατρός
Ως γνωστόν, σύνοδοι συγκροτούνταν πάντοτε με αφορμή την διατάραξη της ειρήνης του πληρώματος της Εκκλησίας, λόγω της εμφάνισης και της διάδοσης κάποιας αιρέσεως.(1)
Πώς, λοιπόν, ο λαός μας ο πιστός να αναγνωρίσει την αναγκαιότητα της ‘’αγίας και μεγάλης συνόδου’’, η οποία ούτε επεσήμανε ούτε και καταδίκασε κάποια αίρεση;
Πώς οι φιλότιμοι παπάδες μας και ο απλός πιστός ελληνικός λαός να πούνε το ‘’ναι’’ σε αποφάσεις μιας συνόδου, που αντί να καταδικάσει τις αιρέσεις, τις ονόμασε ‘’εκκλησίες’’ και αντί να αναθεματίσει τους αιρετικούς, τους έβαλε και κάθισαν σε θέσεις τιμητικές, όχι μονάχα μέσα στην αίθουσα των συνεδριάσεων, αλλά και μέσα στην Θεία Λειτουργία, ημέρα της Πεντηκοστής;(2)
Το πλήρωμα της Εκκλησίας δεν εφησυχάζει, όπως διακαώς θα επιθυμούσαν μερικοί. Το πλήρωμα της Εκκλησίας αγρυπνεί. Και για την επαγρύπνηση αυτή, όλως παραδόξως, φρόντισαν οι ίδιοι οι διοργανωτές του Κολυμπαρίου!(3)
Ο δογματικός ενδοτισμός και η εκκλησιολογική μειοδοσία της ‘’συνόδου’’ της Κρήτης, αντί να καταστούν εργαλείο στα χέρια των οικουμενιστών, τελικά με την Χάρι του Θεού, λειτούργησαν εντελώς αντίθετα: Αφ’ ενός μεν ξύπνησαν τις μισοναρκωμένες συνειδήσεις των Πιστών, αφ’ ετέρου δε, αποκάλυψαν το πραγματικό φρόνημα ενός εκάστου των μελών της αρχιερατικής αυτής συνάξεως.(4)
Οι αποφάσεις οποιασδήποτε συνόδου δεν επιβάλλονται διά της βίας, ούτε και εφαρμόζονται με αποκλειστική αρμοδιότητα των επισκόπων. ‘’Έσχατος κριτής της ορθότητας και της εγκυρότητας των αποφάσεων των Συνόδων είναι το πλήρωμα της Εκκλησίας. Οι κληρικοί, οι μοναχοί και ο πιστός λαός του Θεού’’.(5)
Είναι εντελώς ξένο προς την Ορθόδοξη παράδοση, να λένε ιερωμένοι στα πνευματικά τους παιδιά, ότι τάχα τα κείμενα και οι αποφάσεις της ‘’αγίας και μεγάλης συνόδου’’ δεν τους αφορούν και ότι δεν είναι δουλειά δική τους, να ασχολούνται με τα θέματα αυτά.
Οι κάθε λογής υπονομευτές της πολυτίμητης Ορθοδοξίας μας, με αφορμή τα γεγονότα της ‘’συνόδου’’ της Κρήτης, κατάλαβαν πολύ καλά, ότι σε θέματα σχέσεων με τους αιρετικούς, το πλήρωμα της Εκκλησίας δεν πείθεται από ‘’θεολογικές ορθότητες’’ ούτε από αγαπολογίες δυτικής κοπής.
Γνωμοδοτείται μονάχα από αγιασμένους και φωτισμένους Πατέρες, δοχεία του Αγίου Πνεύματος, που προπορεύονται και το οδηγούν. Μονάχα οι Άγιοι μπορούν και υψώνονται, ως οδοδείκτες του πληρώματος της Εκκλησίας μας, απέναντι στην μανία των αιρετικών.
Η παρακαταθήκη, για παράδειγμα, του αγίου γέροντα και μάρτυρα Ανατολίου της Όπτινα (+1922) δεν αφήνει περιθώρια αμφιταλάντευσης: ‘’Μη φοβηθείτε θλίψεις, μάλλον να φοβηθείτε την ολέθρια αίρεση, διότι μας γυμνώνει από τη Χάρη και μας απομονώνει από τον Χριστό’’.
Όπως επίσης και ο Άγιος Δαμασκηνός ο Στουδίτης, επίσκοπος Λητής και Ρεντίνης. Για κάθε πιστό και προπαντός για κάθε αξιωματούχο ιερωμένο, σε θέματα σχέσεων με τους αιρετικούς, ο άγιος αυτός επίσκοπος αναδεικνύεται με την ζωή του, γνώμονας ασφαλής, ανόθευτος και ακέραιος.
Ο άγιος Δαμασκηνός ο Στουδίτης, ως απεσταλμένος του Πατριαρχείου μας, πολέμησε σκληρά επί εφτά ολόκληρα χρόνια, για να σώσει τον λαό της Μικράς Ρωσίας (της σημερινής Ουκρανίας) από τις κακοδοξίες του παπισμού. Και τα κατάφερε. Με την βοήθεια του Θεού, κατατρόπωσε τους μισσιοναρίους του πάπα και έφερε σε πέρας την αποστολή του.(6)
Ο άγιος Δαμασκηνός ο Στουδίτης, το ‘’κλέος των Ελλήνων’’, με την δράση του και τα συγγράμματά του, μας δίδαξε τρία πράγματα, εξόχως επίκαιρα:
Πρώτον, ότι ο παπισμός είναι αίρεση. Γι’ αυτό και τον πολέμησε με ζήλο.
Δεύτερον, ότι ο πάπας δεν πρόκειται για ‘’αδελφή εκκλησία’’, ούτε για ‘’κλάδο της εκκλησίας’’, ούτε και συνιστά ‘’τον άλλο πνεύμονα της Μίας Εκκλησίας’’. Γι’ αυτό και δεν συνδιαλέχθηκε ούτε στιγμή μαζί του.
Και τρίτον, ότι στις επιθέσεις των αιρετικών δεν καθόμαστε με τα χέρια σταυρωμένα και τα στόματα κλειστά. Αγωνιζόμαστε με φιλότιμο εκεί, όπου έταξε τον καθένα μας ο καλός μας Θεός. Στην οικογένεια, στον χώρο εργασίας, στην ενορία, στην Μητρόπολη, στην Ιεραρχία. Οι ποιμένες, ως ευρισκόμενοι σε κατάσταση φωτισμού, προπορεύονται σε αυτόν τον αγώνα και δίνουν το παράδειγμα.
Συμπέρασμα: Τα πράγματα για εμάς τους Ορθοδόξους, σε ότι αφορά σε κάποιες ανίερες αποφάσεις της ‘’συνόδου’’ της Κρήτης, είναι ξεκάθαρα:
Ἤ υπακούμε, ως οφείλουμε, στους Ιερούς Κανόνες και στους Αγίους Πατέρες μας και μιμούμαστε εν προκειμένω τον άγιο Μάρκο τον Ευγενικό ἤ γινόμαστε ένα με τους αιρετικούς και χάνουμε την ψυχή μας μια για πάντα.(7,8)
_______________________________________________________________________________
_______________________________________________________________________________
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός
και η Υπεραγία Μητέρα Του
η επονομαζομένη
Παναγία Αρβανίτισσα
να σας ευλογούν.
να σας ευλογούν.
Γέρων Νεκτάριος Μοναχός Αγιορείτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου