Πάμε ολοταχώς προς τα πίσω; Εν μέσω κρίσης και Σε καιρούς χαλεπούς (Μαρία Μουρζά)

Πάμε ολοταχώς προς τα «Πίσω»! Ήτανε διαπίστωση κι έγινε ευχή!.

Σύμφωνα με την επιθυμία του Γέροντος Νεκταρίου
το κείμενο με τίτλο «Πάμε ολοταχώς προς τα Πίσω;»
της κ. Μαρίας Μουρζά από το βιβλίο «Εν μέσω κρίσης».

Καλή ανάγνωση

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός

και η Υπεραγία Μητέρα Του

η επονομαζομένη

Παναγία Αρβανίτισσα

να σας ευλογούν.

Γέρων Νεκτάριος

Μοναχός Αγιορείτης

Πάμε ολοταχώς προς τα πίσω…; – Μαρίας Μουρζά.

Είναι αλήθεια αδιάσειστη πια. Και τρομάζουμε όλοι στην πορεία της όπισθεν. Στην πορεία την καθοδική και μη αναμενόμενη. Με ταχύτητες που δεν τις είχαμε δοκιμάσει ποτέ. Πάμε με σπουδή προς τα πίσω…

Εκεί που ήμασταν πριν πενήντα και πριν εξήντα χρόνια. Στα λιγοστά, στα φτωχά και στα δύσκολα. Εκεί που ζούσανε οι γιαγιάδες μας και οι παππούδες μας…

Όμως εκεί στα ταπεινά, εκεί στα στερημένα, εκεί με τα μετρημένα κουκιά, ήταν και τα πλούσια… Ήταν και τα τίμια κι ανεκτίμητα και δυσεύρετα πια:

η αγάπη η αληθινή•
η φιλοξενία η καρδιακή•
οι άνθρωποι με το ένα πρόσωπο,
με τα ίσια λόγια,
με την ανοιχτή καρδιά..

Πάμε ολοταχώς προς τα «Πίσω»! Όχι έκεί που μας σπρώχνουν, στα εξευτελιστικά, στα προδοτικά και στα άνανδρα. Επιστρέφουμε στη Ζωή την αυθεντική. Στων αθάνατων πατεράδων τη ζωή και των αγίων προπαππούδων μας. Εκεί που η στέρηση, η θυσία, κι ο θάνατος ήταν επιλογή σου..

Εκεί που οι άνθρωποι είχαν ένα δωμάτιο και φιλοξενούσαν δώδεκα νοματαίους. Είχαν ένα ψωμί και το μοιράζονταν με τα παιδιά της γειτόνισσας. Είχαν ένα φορτίο ξύλα και το μοιράζονταν με τον εχθρό τους.. Εκεί που οι άνθρωποι είχαν ένα ποτήρι λάδι και το φυλάγανε για το καντήλι..

Εκεί που οι άνθρωποι έχτιζαν πρώτα τις εκκλησιές και μετά τα σπίτια τους. Έστηναν πρώτα τα εικονίσματα και μετά τις φωτογραφίες τους. Εκεί που έβρεχε ευλογίες..

Πάμε ολοταχώς προς τα «Πίσω»! Εκεί, στο κατώι του παππού του Γιώργου που το κιούπι του λαδιού το ξαναγέμιζαν Άγγελοι!.

Εκεί που οι πατεράδες μας βάζανε στην τσέπη μια δραχμή κι έβγαζαν δύο! Γιατί δανείζαν στον φτωχό, γιατί δανείζαν στον Θεό και ο Θεός τ’ αβγάτιζε..

Εκεί που η κυρα-Δόμνα δε φοβότανε να τρώνε απ᾽ το ίδιο πιάτο τα παιδιά της και του δρόμου τα ορφανά, που είχαν προσβληθεί από τύφο.

Πάμε με σπουδή προς τα Πίσω!. Εκεί που αρρωστήσανε από τύφο όλα τα παιδιά της γειτονιάς, εκτός απ᾽ τα παιδιά της Δόμνας!.

Εκεί που η κυρα-Σοφία η μανάβισσα άφησε στο σοφρά της χήρας κυρα-Άννας τριάντα χρυσές λίρες, για να τελειώσει το σπίτι που έχτιζε. Εκεί που η χήρα κυρα-Άννα μοιραζόταν το ψωμί των παιδιών της με την εγκαταλειμμένη κυρα-Ευθαλία.

Εκεί που κάθε φθινόπωρο οι παππούδες μας γέμιζαν το κάρο με αλεύρι και λάδι και σταφίδες και κρασί και τα πήγαιναν στα Μοναστήρια της περιοχής. Γιατί ήξεραν πως, αν το Μοναστήρι είναι καλά, θάναι καλά όλοι τους.

Πάμε ολοταχώς προς τα «Πίσω»! Εκεί που οι άνθρωποι τιμούσαν το στεφάνι τους. Εκεί που οι γυναίκες ύφαιναν χρυσά παπλώματα και σκέπαζαν τους αμαρτάνοντες..

Εκεί που οι άνθρωποι είχαν κλειστά στόματα έως θανάτου και γι᾽ αυτό ευωδιάζαν τα οστά τους μετά θάνατον!. Εκεί που ζώντες και νεκροί είχαν στον ήλιο μοίρα. Είχανε πρόσφορο. Είχαν καντήλι. Είχαν σαρανταλείτουργα. Είχαν μερίδα στην Προσκομιδή….

Πάμε ολοταχώς προς τα «Πίσω»! Ήτανε διαπίστωση κι έγινε προτροπή!. Γιατί αργούμε τόσο; Τι περιμένουμε; Πόσους δεκαπεντάχρονους ναρκομανείς, πόσους ενήλικες ναυαγισμένους, πόσους νεκρούς ακόμα να θρηνήσουμε; Πόσους θανάτους να υποστούμε;. Η όπισθεν, σωτήριος μονόδρομος πια!

Πάμε ολοταχώς προς τα Πίσω; Πριν φάμε κι άλλα ραδιενεργά απόβλητα του δυτικού πολιτισμού μας..

Πάμε ολοταχώς προς τα «Πίσω»! Στον αέρα τον καθαρό, που μυρίζει λιβάνι…. Στα νερά τα αγιασμένα από τα Θεοφάνια… Στις πόρτες τις ασφαλισμένες με το σημείο του Σταυρού απ᾽ τη λαμπάδα της Ανάστασης..

Στις αναμμένες σόμπες της Εκκλησίας: στον παππα-Νικόλα τον Πλανά, στον παππα-Δημήτρη τον Γκαγκαστάθη, στον πατέρα Αθανάσιο τον Χαμακιώτη, στον πατέρα Ευσέβιο τον Ματθόπουλο, στον πατέρα Νικηφόρο τον λεπρό, στον πατέρα Σωφρόνιο, στον άγιο Άνθιμο της Χίου, στον άγιο Σάββα της Καλύμνου, στον γερο-Εφραίμ, στον γερο-Ιάκωβο, στον γερο-Παΐσιο, στον γερο-Πορφύριο..

Στης Μικρασιάτισσας γιαγιάς το εικονοστάσι, στα παλιά εικονίσματα του Χριστού και της Θεοτόκου. Στην Εκκλησία… Εκεί που οι πατεράδες μας, ειρηνικοί και κοινωνημένοι, από το πετραχήλι του παππά περνούσαν στον Παράδεισο!

Πάμε ολοταχώς προς τα «Πίσω»! Ήτανε διαπίστωση κι έγινε ευχή!.

(Απόσπασμα από το βιβλίο “Σε καιρούς χαλεπούς” της Μ. Μουρζά)

Πάμε ολοταχώς προς τα Πίσω;

Πᾶμε ὁλοταχῶς πρὸς τὰ πίσω…
Εἶναι ἀλήθεια ἀδιάσειστη πιά.
Καὶ τρομάζουμε ὅλοι στὴν πορεία τῆς ὄπισθεν.
Στὴν πορεία τὴν καθοδικὴ καὶ μὴ ἀναμενόμενη.
Μὲ ταχύτητες ποὺ δὲν τὶς εἴχαμε δοκιμάσει ποτέ.

Πᾶμε μὲ σπουδὴ πρὸς τὰ πίσω…
Ἐκεῖ ποὺ ἤμασταν πρὶν πενήντα
καὶ πρὶν ἑξήντα χρόνια.
Στὰ λιγοστά, στὰ φτωχὰ καὶ στὰ δύσκολα.
Ἐκεῖ ποὺ ζούσανε οἱ γιαγιάδες μας καὶ οἱ παπποῦδες μας…

Ὅμως ἐκεῖ στὰ ταπεινά,
ἐκεῖ στὰ στερημένα,
ἐκεῖ μὲ τὰ μετρημένα κουκιά,
ἦταν καὶ τὰ πλούσια…
Ἦταν καὶ τὰ τίμια κι ἀνεκτίμητα
καὶ δυσεύρετα πιά:
ἡ ἀγάπη ἡ ἀληθινή·
ἡ φιλοξενία ἡ καρδιακή·
οἱ ἄνθρωποι μὲ τὸ ἕνα πρόσωπο,
μὲ τὰ ἴσια λόγια,
μὲ τὴν ἀνοιχτὴ καρδιά.
___________________

Πᾶμε ὁλοταχῶς πρὸς τὰ «Πίσω»!
Ὄχι έκεῖ ποὺ μᾶς σπρώχνουν,
στὰ ἐξευτελιστικά,
στὰ προδοτικὰ
καὶ στὰ ἄνανδρα.
Ἐπιστρέφουμε στὴ Ζωὴ τὴν αὐθεντική.
Στῶν ἀθάνατων πατεράδων τὴ ζωὴ
καὶ τῶν ἁγίων προπαππούδων μας.
Ἐκεῖ ποὺ ἡ στέρηση, ἡ θυσία, κι ὁ θάνατος
ἦταν ἐπιλογή σου.
___________________

Ἐκεῖ ποὺ οἱ ἄνθρωποι εἶχαν ἕνα δωμάτιο
καὶ φιλοξενοῦσαν δώδεκα νοματαίους.
Εἶχαν ἕνα ψωμὶ
καὶ τὸ μοιράζονταν μὲ τὰ παιδιὰ τῆς γειτόνισσας.
Εἶχαν ἕνα φορτίο ξύλα
καὶ τὸ μοιράζονταν μὲ τὸν ἐχθρό τους.
___________________

Ἐκεῖ ποὺ οἱ ἄνθρωποι εἶχαν ἕνα ποτήρι λάδι
Πᾶμε ὁλοταχῶς πρὸς τὰ Πίσω;
καὶ τὸ φυλάγανε γιὰ τὸ καντήλι.

Ἐκεῖ ποὺ οἱ ἄνθρωποι
ἔχτιζαν πρῶτα τὶς ἐκκλησιὲς
καὶ μετὰ τὰ σπίτια τους.
Ἔστηναν πρῶτα τὰ εἰκονίσματα
καὶ μετὰ τὶς φωτογραφίες τους.
Ἐκεῖ ποὺ ἔβρεχε εὐλογίες.

Πᾶμε ὁλοταχῶς πρὸς τὰ «Πίσω»!
Ἐκεῖ, στὸ κατώι τοῦ παπποῦ τοῦ Γιώργου
ποὺ τὸ κιούπι τοῦ λαδιοῦ
τὸ ξαναγέμιζαν Ἄγγελοι!
___________________

Ἐκεῖ ποὺ οἱ πατεράδες μας
βάζανε στὴν τσέπη μιὰ δραχμὴ
κι ἔβγαζαν δύο!
Γιατὶ δανείζαν στὸν φτωχό,
γιατὶ δανείζαν στὸν Θεὸ
καὶ ὁ Θεὸς τ’ ἀβγάτιζε.
___________________

Ἐκεῖ ποὺ ἡ κυρα-Δόμνα δὲ φοβότανε
νὰ τρῶνε ἀπ᾽ τὸ ἴδιο πιάτο τὰ παιδιά της
καὶ τοῦ δρόμου τὰ ὀρφανά,
ποὺ εἶχαν προσβληθεῖ ἀπὸ τύφο.
Πᾶμε μὲ σπουδὴ πρὸς τὰ Πίσω!

Ἐκεῖ ποὺ ἀρρωστήσανε ἀπὸ τύφο
ὅλα τὰ παιδιὰ τῆς γειτονιᾶς,
ἐκτὸς ἀπ᾽ τὰ παιδιὰ τῆς Δόμνας!
___________________

Ἐκεῖ ποὺ ἡ κυρα-Σοφία ἡ μανάβισσα
ἄφησε στὸ σοφρὰ τῆς χήρας κυρα-Ἄννας
τριάντα χρυσὲς λίρες,
γιὰ νὰ τελειώσει τὸ σπίτι ποὺ ἔχτιζε.
Ἐκεῖ ποὺ ἡ χήρα κυρα-Ἄννα
μοιραζόταν τὸ ψωμὶ τῶν παιδιῶν της
μὲ τὴν ἐγκαταλειμμένη κυρα-Εὐθαλία
___________________

Ἐκεῖ ποὺ κάθε φθινόπωρο
οἱ παπποῦδες μας γέμιζαν τὸ κάρο
μὲ ἀλεύρι καὶ λάδι καὶ σταφίδες καὶ κρασὶ
καὶ τὰ πήγαιναν στὰ Μοναστήρια τῆς περιοχῆς.
Γιατὶ ἤξεραν πώς,
ἂν τὸ Μοναστήρι εἶναι καλά,
θἆναι καλὰ ὅλοι τους.
Πᾶμε ὁλοταχῶς πρὸς τὰ «Πίσω»!
Ἐκεῖ ποὺ οἱ ἄνθρωποι τιμοῦσαν τὸ στεφάνι τους.
Ἐκεῖ ποὺ οἱ γυναῖκες ὕφαιναν χρυσὰ παπλώματα
καὶ σκέπαζαν τοὺς ἁμαρτάνοντες.
___________________

Ἐκεῖ ποὺ οἱ ἄνθρωποι
εἶχαν κλειστὰ στόματα
ἕως θανάτου
καὶ γι᾽ αὐτὸ εὐωδιάζαν τὰ ὀστά τους
μετὰ θάνατον!
___________________

Ἐκεῖ ποὺ ζῶντες καὶ νεκροὶ εἶχαν στὸν ἥλιο μοίρα.
Εἴχανε πρόσφορο.
Εἶχαν καντήλι.
Εἶχαν σαρανταλείτουργα.
Εἶχαν μερίδα στὴν Προσκομιδή…

Πᾶμε ὁλοταχῶς πρὸς τὰ «Πίσω»!
Ἤτανε διαπίστωση
κι ἔγινε προτροπή!

Γιατί ἀργοῦμε τόσο;
Τί περιμένουμε;
Πόσους δεκαπεντάχρονους ναρκομανεῖς,
πόσους ἐνήλικες ναυαγισμένους,
πόσους νεκροὺς ἀκόμα νὰ θρηνήσουμε;
Πόσους θανάτους νὰ ὑποστοῦμε;

Ἡ ὄπισθεν,
σωτήριος μονόδρομος πιά!
Πᾶμε ὁλοταχῶς πρὸς τὰ Πίσω;
Πρὶν φᾶμε κι ἄλλα ραδιενεργὰ ἀπόβλητα
τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ μας.

Πᾶμε ὁλοταχῶς πρὸς τὰ «Πίσω»!
Στὸν ἀέρα τὸν καθαρό,
ποὺ μυρίζει λιβάνι….
Στὰ νερὰ τὰ ἁγιασμένα
ἀπὸ τὰ Θεοφάνια…
Στὶς πόρτες τὶς ἀσφαλισμένες
μὲ τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ
ἀπ᾽ τὴ λαμπάδα τῆς Ἀνάστασης.

Στὶς ἀναμμένες σόμπες τῆς Ἐκκλησίας:
στὸν παππα-Νικόλα τὸν Πλανᾶ,
στὸν παππα-Δημήτρη τὸν Γκαγκαστάθη,
στὸν πατέρα Ἀθανάσιο τὸν Χαμακιώτη,
στὸν πατέρα Εὐσέβιο τὸν Ματθόπουλο,
στὸν πατέρα Νικηφόρο τὸν λεπρό,
στὸν πατέρα Σωφρόνιο,
στὸν ἅγιο Ἄνθιμο τῆς Χίου,
στὸν ἅγιο Σάββα τῆς Καλύμνου,
στὸν γερο-Ἐφραίμ,
στὸν γερο-Ἰάκωβο,
στὸν γερο-Παΐσιο,
στὸν γερο-Πορφύριο.
___________________

Στῆς Μικρασιάτισσας γιαγιᾶς τὸ εἰκονοστάσι,
στὰ παλιὰ εἰκονίσματα τοῦ Χριστοῦ
καὶ τῆς Θεοτόκου.
Στὴν Ἐκκλησία…
Ἐκεῖ ποὺ οἱ πατεράδες μας,
εἰρηνικοὶ καὶ κοινωνημένοι,
ἀπὸ τὸ πετραχήλι τοῦ παππᾶ
περνοῦσαν στὸν Παράδεισο!
Πᾶμε ὁλοταχῶς πρὸς τὰ «Πίσω»!
___________________

Ἤτανε διαπίστωση
κι ἔγινε εὐχή!

Απόσπασμα από το βιβλίο “Σε καιρούς χαλεπούς”, 

Μαρίας Μουρζά, ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΑΘΩΣ" Η ΑΛΛΗ ΟΨΙΣ

Διαβάστε και Κατεβάσετε το ebook «Σε 

καιρούς χαλεπούς» εντελώς δωρεάν. ΕΔΩ

(2 δωρεάν βιβλία) της κ. Μαρίας Μουρζά:
Εν μέσω κρίσης και Σε καιρούς χαλεπούς

Συλλογή κειμένων της Μαρίας Μουρζά. Τα τρία πρώτα κείμενά της κυκλοφόρησαν το καλοκαίρι μέσω του διαδικτύου με τη μορφή ψηφιακού βιβλίου (e-book) υπό τον τίτλο: "Σε καιρούς χαλεπούς".

Η θερμή ανταπόκριση του κοινού συνηγορεί υπέρ της εκδόσεώς του και σε έντυπη μορφή.
Εν μέσω κρίσης... Όμως η έμπνευση κινείται αντιστρόφως ανάλογα προς την πορεία της οικονομίας. Έτσι στα αρχικά κείμενα προστέθηκαν και άλλα, όλα γραμμένα στον τόνο της καρδιάς. Κείμενα που εκφράζουν μεγάλες και σημαντικές αλήθειες με απλό τρόπο. Κείμενα που έχουν Χριστό, Παναγιά κι αναμμένη καντήλα.

Ευχόμαστε το βιβλίο αυτό να φθάσει "Εν μέσω κρίσης" σ' όλα τα σπίτια και ιδιαίτερα στα χέρια των νέων μας. (Από τον πρόλογο της έκδοσης)

Περιεχόμενα
Η ζωή μας κάτω απ' το χώμα!
Και θα 'ρθεί η Ανάσταση!
Πάμε ολοταχώς προς τα Πίσω;
Των ανθρώπων η Μάνα
Επιτάφιος θρήνος
Είδα άνθρωπο...
Ουκ εάλω!
Επιμύθιον

Εκδότης ΑΘΩΣ, Μάρτιος 2013
Αριθμός σελίδων 88