Επιστολή Γέροντος Νεκταρίου Μοναχού Αγιορείτου προς Σεβασμιώτατον Προικοννήσου κ. Ιωσήφ Χαρκιολάκη περί ευθύνης του δια της αποκαταστάσεως της τιμής και δόξας των Ελλήνων Αγίων ευεργετών και ηρώων Αρβανιτών εις το βιβλίον του Μητροπολίτου με τίτλο «Κεράμιον Ύδατος».
Γέρων
Νεκτάριος Μοναχός ΠΡΟΣ
Ι.Κ.
Ζωοδόχου Πηγής Σεβασμιώτατον
Μητροπολίτην
Ιερά
Σκήτη Αγ. Παντελεήμονος Προικοννήσου
Κουτλουμουσίου κ.
Ιωσήφ Α. Χαρκιολάκη
63086
ΚΑΡΥΑΙ τ.Θ.107
Άγιον
Όρος
Σεβασμιώτατε, ευλογείτε,
Εύχομαι το ηλεκτρονικό μου μήνυμα να σας εύρει στην καλύτερη κατ’ άμφω υγεία σας.
Θα ευχόμουν και λόγω της συμπάθειάς μου στο πρόσωπό σας, να άρχιζα το μήνυμά μου με επαίνους για το τελευταίο συγγραφικό σας έργο με τον τίτλο «Κεράμιον Ὑδατος», εκδόσεως του Ιερού Γυναικείου Ησυχαστηρίου «Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ, ΜΗΛΕΣΙ 2014».
Λυπάμαι, Σεβασμιώτατε, όμως που δεν μπορώ να το κάνω, γιατί μ’ εμποδίζει η αστοχία της σελίδας 345 του βιβλίου σας. Συγκεκριμένα λέτε: «Ιωάννης Καπποδίστριας: Ο πρώτος κυβερνήτης της ελεύθερης Ελλάδος. Ή μάλλον της αγωνιζόμενης να ελευθερωθεί Ελλαδίτσας, της πενομένης ψωροκώσταινας, που είχε-δεν είχε ακόμη ξεφύγει από το γιαταγάνι του τούρκου, του αράπη και της αρβανιτιάς».
Η ίδια ακριβώς έκφραση (εκτός του Αράπη) χρησιμοποιείται και στο ποίημα της σελίδας 92, του βιβλίου της Δ' Δημοτικού «Εμείς και ο κόσμος», που άρχισε να διδάσκεται από το 1985 επί υπουργίας Αποστόλου Κακλαμάνη και Υφυπουργού Πέτρου Μώραλη και συνεχίζει να διδάσκεται μέχρι και σήμερα και να διαιρεί το Έθνος.
Όλοι ξέρουμε πλέον, μετά από πολλά χρόνια αγνωσίας, ότι τα μέλη του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, που πρότειναν τα βιβλία αυτά, ήταν, είναι και συνεχίζουν να είναι μασόνοι. Ἐχουν ενεργήσει δηλαδή κατά την πίστη τους στον ΜΑΤΣ (αντίχριστος).
Ο Γεώργιος Παπανδρέου ο νεώτερος, χρημάτισε επανειλημμένα Υπουργός Παιδείας σ’ αυτό το κόμμα και είναι αυτός (ο ΓΑΠ), που παρέδωσε τη φιλτάτη Πατρίδα στο Δ.Ν.Τ. και τη χρεωκοπία. Παρεμπιπτόντως, μια γνωστή μου κυρία, προσκυνήτρια των Αγίων προσκυνημάτων μας στα Ιεροσόλυμα, είδε τον μόλις αναφερόμενο (ΓΑΠ) σε πλατεία των Ιεροσολύμων να ομιλεί σε ογκώδη συγκέντρωση Εβραίων στην Εβραϊκή γλώσσα.
Αν πήρατε μαθήματα Ιστορίας από αυτή την …ποιότητα των υποκειμένων Σεβασμιότατε, αδικήσατε τον εαυτό σας και το έργο σας. Αυτά τα μαθήματα Ιστορίας θα έπρεπε να τα πάρετε από τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, από αρχαίους Ιστορικούς και Γεωγράφους, από Βυζαντινούς και Νεώτερους Ιστορικούς, όπως έπραξε ο υπογράφων την παρούσα στη μελέτη-εργασία, που μου ζήτησε ο μακαριστός Σεβασμιότατος Χίου, κ. Διονύσιος.
Από την εργασία μου αυτή, η οποία δημοσιεύτηκε στο έγκριτο Θεολογικό Περιοδικό «Θεοδρομία» σε δύο τεύχη το έτος 2009 και το 2011 και την οποία έχω ήδη αποστείλει στο email σας, εξάγεται αβίαστα το συμπέρασμα, ότι οι Αρβανίτες είναι Βορειο-Ηπειρώτες και πρωταγωνιστές σε όλους τους αγώνες του γένους των Ρωμιών.
Δεν προσέφεραν στη γλυκιά Πατρίδα μόνο μεγάλους ευεργέτες και τους πολυαριθμότερους ήρωες σε όλους τους απελευθερωτικούς αγώνες του Έθνους, αλλά και πολλούς Αγίους στην Αγία ημών Ορθόδοξο Εκκλησία. Αξίζει πραγματικά να αναφερθώ σε μερικούς:
Ο μακαριστός Μακαριώτατος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Χριστόδουλος από το Αρβανιτοχώρι Μεγάλο Ζαλούφι Ανατολικής Θράκης (καταγωγή πατρός), ο ίδιος εγεννήθη στην Ξάνθη.
Ο νυν Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κύριος Ιερώνυμος Β'.
Η μακαριστή Γερόντισσα των Μαρασίων Έβρου, Βασιλική Λαμπίδου, η οποία σήκωνε επί 50 περίπου έτη την ελληνική σημαία στο ελληνικό στρατόπεδο δίπλα από τους Τούρκους και περιποιόταν τους στρατιώτες μας μετά το θάνατο του συζύγου της και των τεσσάρων τέκνων της. Σας έχω αποστείλει το σχετικό βίντεο, στο οποίο φαίνεται και ακούγεται να συνομιλεί και να τραγουδά αρβανίτικα με την κα Ελένη Ρουσοπούλου.
Η ηρωική δασκάλα Χαρά Νικοπούλου, η οποία αντικαθιστώντας ένα δειλό Ελληνικό κράτος αντιμετώπισε όλον τον τουρκικό μηχανισμό κατασκοπείας στα Πομακοχώρια της Θράκης. Σας έχω επίσης αποστείλει το σχετικό κείμενο καταγωγής της. Είναι Αρβανίτισσα από το μέρος της μητέρας της, από το ηρωικό γένος των Φαρμάκηδων.
Ακολουθούν χιλιάδες ζώσες υποστάσεις Αρβανιτών, όλοι απόγονοι Αγίων, ευεργετών του Ἐθνους και ηρώων.
Εύλογη η ερώτηση. Με ποιο δικαίωμα, Σεβασμιώτατε, κατατάσσετε όλα αυτά τα παιδιά του Τριαδικού Θεού μας, μαζί με τους αλλοεθνείς και αλλόθρησκους και εχθρούς της Πατρίδας μας Τούρκους και Αράπηδες;
Είναι φανερό, Σεβασμιώτατε, διαβάζοντας το βιογραφικό σας στο διαδίκτυο, ότι ασχοληθήκατε με πολλά και σοβαρά θέματα στη ζωή σας και είσαστε γενικά αεικίνητος. Κατά τη λαϊκή σοφία, «Όποια πέτρα και να σηκώσει κανείς, θα σας βρει από κάτω». Όμως καταφρονήσατε την Ιστορία του τόπου σας. Η αλήθεια βρισκόταν πολύ κοντά στον τόπο καταγωγής σας, αλλά δεν ασχοληθήκατε ποτέ με την «των ονομάτων επίσκεψιν». Αν είχατε την καλή περιέργεια από μικρός ή τους σοφούς διδασκάλους, θα είχατε ανακαλύψει το σοφό σχέδιο της αγάπης του Θεού μας για την Κρήτη. Θα είχατε μάθει δηλαδή, ότι ο μεγάλος ήρωας της εθνικής μας παλιγγενεσίας και αρχηγός της επαναστάσεως στην Ανατολική Κρήτη, διορισμένος από την επαναστατική Κυβέρνηση της Κρήτης, Νικόλαος Ρόκας ή Ζερβονικόλας, όπως τον ονόμασαν οι άξιοι πρόγονοί σας, ήταν ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ, καταγόμενος από τα Κούντουρα (σημερινή Μάνδρα). Τα Κούντουρα είναι ένα Αρβανιτοχώρι της Αττικής, τόπος καταγωγής μεγάλων ηρώων και Αγίων.
Ο Νικόλαος Ρόκας, επί μακρόν υποτακτικός στα κτήματα της Ελένης Δασκαλογιάννη (κόρης του μεγάλου ήρωα της Κρήτης Ιωάννη Δασκαλογιάννη) στην Κωνσταντινούπολη, της ενέπνεε τόσο μεγάλη εμπιστοσύνη, που εκείνη η γενναία του άφησε όλον τον πλούτον της. Τον διέταξε μάλιστα να πάει στο χωριό του και αφού συγκεντρώσει τα καλύτερα παλληκάρια, να πάνε στην Κρήτη να συνεργασθούν με την επαναστατική Κυβέρνηση και όλοι να βοηθήσουν γενικά την Επανάσταση στην Κρήτη. Όμως η Θεία Πρόνοια επεφύλασσε για τη Δασκαλογιάννη και το Ζερβονικόλα μια μεγάλη συγκίνηση. Το πλοίο, που είχε φθάσει στην Κωνσταντινούπολη από την Κρήτη, με φορτίο ελαιολάδου και με το οποίο η Δασκαλογιάννη και ο Ζερβονικόλας θα ταξίδευαν προς την Τήνο (όπου η Δασκαλογιάννη θα έμενε στο Μοναστήρι της Παναγιάς μας ως καλογριά, το οποίο πράγματι έγινε, ενώ ο Ζερβονικόλας θα συνέχιζε μόνος του για την Κρήτη), ήταν τελικά πλοιοκτησία του αδελφού της Ελένης, το δε πλήρωμα ήταν οι γιοι του αδελφού της, κάτι, που η Δασκαλογιάννη παντελώς αγνοούσε. Στη διάρκεια του ταξιδιού έγινε η γνωριμία και η προγραμματισμένη από το Θεό μας αποκάλυψη, για να φθάσει η συγκίνηση και η χαρά όλων στον ουρανό. Έτσι ο Ζερβονικόλας απόκτησε τους καλύτερους συνεργάτες για τη διάθεση του πλούτου της Ελένης στην Επανάσταση της Κρήτης, τα ανήψια δηλαδή της κυρίας του.
ΚΟΥΝΤΟΥΡΑΚΗΔΕΣ
Η ίδια ακριβώς έκφραση (εκτός του Αράπη) χρησιμοποιείται και στο ποίημα της σελίδας 92, του βιβλίου της Δ' Δημοτικού «Εμείς και ο κόσμος», που άρχισε να διδάσκεται από το 1985 επί υπουργίας Αποστόλου Κακλαμάνη και Υφυπουργού Πέτρου Μώραλη και συνεχίζει να διδάσκεται μέχρι και σήμερα και να διαιρεί το Έθνος.
Όλοι ξέρουμε πλέον, μετά από πολλά χρόνια αγνωσίας, ότι τα μέλη του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, που πρότειναν τα βιβλία αυτά, ήταν, είναι και συνεχίζουν να είναι μασόνοι. Ἐχουν ενεργήσει δηλαδή κατά την πίστη τους στον ΜΑΤΣ (αντίχριστος).
Ο Γεώργιος Παπανδρέου ο νεώτερος, χρημάτισε επανειλημμένα Υπουργός Παιδείας σ’ αυτό το κόμμα και είναι αυτός (ο ΓΑΠ), που παρέδωσε τη φιλτάτη Πατρίδα στο Δ.Ν.Τ. και τη χρεωκοπία. Παρεμπιπτόντως, μια γνωστή μου κυρία, προσκυνήτρια των Αγίων προσκυνημάτων μας στα Ιεροσόλυμα, είδε τον μόλις αναφερόμενο (ΓΑΠ) σε πλατεία των Ιεροσολύμων να ομιλεί σε ογκώδη συγκέντρωση Εβραίων στην Εβραϊκή γλώσσα.
Αν πήρατε μαθήματα Ιστορίας από αυτή την …ποιότητα των υποκειμένων Σεβασμιότατε, αδικήσατε τον εαυτό σας και το έργο σας. Αυτά τα μαθήματα Ιστορίας θα έπρεπε να τα πάρετε από τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, από αρχαίους Ιστορικούς και Γεωγράφους, από Βυζαντινούς και Νεώτερους Ιστορικούς, όπως έπραξε ο υπογράφων την παρούσα στη μελέτη-εργασία, που μου ζήτησε ο μακαριστός Σεβασμιότατος Χίου, κ. Διονύσιος.
Από την εργασία μου αυτή, η οποία δημοσιεύτηκε στο έγκριτο Θεολογικό Περιοδικό «Θεοδρομία» σε δύο τεύχη το έτος 2009 και το 2011 και την οποία έχω ήδη αποστείλει στο email σας, εξάγεται αβίαστα το συμπέρασμα, ότι οι Αρβανίτες είναι Βορειο-Ηπειρώτες και πρωταγωνιστές σε όλους τους αγώνες του γένους των Ρωμιών.
Δεν προσέφεραν στη γλυκιά Πατρίδα μόνο μεγάλους ευεργέτες και τους πολυαριθμότερους ήρωες σε όλους τους απελευθερωτικούς αγώνες του Έθνους, αλλά και πολλούς Αγίους στην Αγία ημών Ορθόδοξο Εκκλησία. Αξίζει πραγματικά να αναφερθώ σε μερικούς:
- Ἀγιος Νήφων Διονυσιάτης, Πατριάρχης Κων/πόλεως (Αρβανίτης από πατέρα),
- Ὰγιος Νεομάρτυς Κωνσταντίνος ο Υδραίος,
- Άγιοι Σπετσιώτες Νεομάρτυρες Νικόλαος, θείος των αυταδέλφων Ιωάννου και Σταματίου,
- Άγιος Μιχαήλ ο Κηπουρός, ο επωνομαζόμενος Μπακνανάς και καταγόμενος από το χωριό μου (τα Κούντουρα, σημερινή Μάνδρα Αττικής), που είναι επίσης και τόπος καταγωγής του μεγάλου ήρωα της Κρήτης, Νικολάου Ρόκα ή Ζερβονικόλα,
- Άγιος Αντώνιος ο Αθηναίος,
- Άγιος Νικόδημος από το Ελμπασάν,
- Άγιος Χρήστος ο Αρβανίτης και όχι Αλβανός, ο οποίος και μαρτύρησε στις Σέρρες το 1748,
- Άγιος Ιωάννης ο εκ Μονεμβασίας,
- Ο πρόσφατα ανακηρυχθείς Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης.
Ο μακαριστός Μακαριώτατος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Χριστόδουλος από το Αρβανιτοχώρι Μεγάλο Ζαλούφι Ανατολικής Θράκης (καταγωγή πατρός), ο ίδιος εγεννήθη στην Ξάνθη.
Ο νυν Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κύριος Ιερώνυμος Β'.
Η μακαριστή Γερόντισσα των Μαρασίων Έβρου, Βασιλική Λαμπίδου, η οποία σήκωνε επί 50 περίπου έτη την ελληνική σημαία στο ελληνικό στρατόπεδο δίπλα από τους Τούρκους και περιποιόταν τους στρατιώτες μας μετά το θάνατο του συζύγου της και των τεσσάρων τέκνων της. Σας έχω αποστείλει το σχετικό βίντεο, στο οποίο φαίνεται και ακούγεται να συνομιλεί και να τραγουδά αρβανίτικα με την κα Ελένη Ρουσοπούλου.
Η ηρωική δασκάλα Χαρά Νικοπούλου, η οποία αντικαθιστώντας ένα δειλό Ελληνικό κράτος αντιμετώπισε όλον τον τουρκικό μηχανισμό κατασκοπείας στα Πομακοχώρια της Θράκης. Σας έχω επίσης αποστείλει το σχετικό κείμενο καταγωγής της. Είναι Αρβανίτισσα από το μέρος της μητέρας της, από το ηρωικό γένος των Φαρμάκηδων.
Ακολουθούν χιλιάδες ζώσες υποστάσεις Αρβανιτών, όλοι απόγονοι Αγίων, ευεργετών του Ἐθνους και ηρώων.
Εύλογη η ερώτηση. Με ποιο δικαίωμα, Σεβασμιώτατε, κατατάσσετε όλα αυτά τα παιδιά του Τριαδικού Θεού μας, μαζί με τους αλλοεθνείς και αλλόθρησκους και εχθρούς της Πατρίδας μας Τούρκους και Αράπηδες;
Είναι φανερό, Σεβασμιώτατε, διαβάζοντας το βιογραφικό σας στο διαδίκτυο, ότι ασχοληθήκατε με πολλά και σοβαρά θέματα στη ζωή σας και είσαστε γενικά αεικίνητος. Κατά τη λαϊκή σοφία, «Όποια πέτρα και να σηκώσει κανείς, θα σας βρει από κάτω». Όμως καταφρονήσατε την Ιστορία του τόπου σας. Η αλήθεια βρισκόταν πολύ κοντά στον τόπο καταγωγής σας, αλλά δεν ασχοληθήκατε ποτέ με την «των ονομάτων επίσκεψιν». Αν είχατε την καλή περιέργεια από μικρός ή τους σοφούς διδασκάλους, θα είχατε ανακαλύψει το σοφό σχέδιο της αγάπης του Θεού μας για την Κρήτη. Θα είχατε μάθει δηλαδή, ότι ο μεγάλος ήρωας της εθνικής μας παλιγγενεσίας και αρχηγός της επαναστάσεως στην Ανατολική Κρήτη, διορισμένος από την επαναστατική Κυβέρνηση της Κρήτης, Νικόλαος Ρόκας ή Ζερβονικόλας, όπως τον ονόμασαν οι άξιοι πρόγονοί σας, ήταν ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ, καταγόμενος από τα Κούντουρα (σημερινή Μάνδρα). Τα Κούντουρα είναι ένα Αρβανιτοχώρι της Αττικής, τόπος καταγωγής μεγάλων ηρώων και Αγίων.
Ο Νικόλαος Ρόκας, επί μακρόν υποτακτικός στα κτήματα της Ελένης Δασκαλογιάννη (κόρης του μεγάλου ήρωα της Κρήτης Ιωάννη Δασκαλογιάννη) στην Κωνσταντινούπολη, της ενέπνεε τόσο μεγάλη εμπιστοσύνη, που εκείνη η γενναία του άφησε όλον τον πλούτον της. Τον διέταξε μάλιστα να πάει στο χωριό του και αφού συγκεντρώσει τα καλύτερα παλληκάρια, να πάνε στην Κρήτη να συνεργασθούν με την επαναστατική Κυβέρνηση και όλοι να βοηθήσουν γενικά την Επανάσταση στην Κρήτη. Όμως η Θεία Πρόνοια επεφύλασσε για τη Δασκαλογιάννη και το Ζερβονικόλα μια μεγάλη συγκίνηση. Το πλοίο, που είχε φθάσει στην Κωνσταντινούπολη από την Κρήτη, με φορτίο ελαιολάδου και με το οποίο η Δασκαλογιάννη και ο Ζερβονικόλας θα ταξίδευαν προς την Τήνο (όπου η Δασκαλογιάννη θα έμενε στο Μοναστήρι της Παναγιάς μας ως καλογριά, το οποίο πράγματι έγινε, ενώ ο Ζερβονικόλας θα συνέχιζε μόνος του για την Κρήτη), ήταν τελικά πλοιοκτησία του αδελφού της Ελένης, το δε πλήρωμα ήταν οι γιοι του αδελφού της, κάτι, που η Δασκαλογιάννη παντελώς αγνοούσε. Στη διάρκεια του ταξιδιού έγινε η γνωριμία και η προγραμματισμένη από το Θεό μας αποκάλυψη, για να φθάσει η συγκίνηση και η χαρά όλων στον ουρανό. Έτσι ο Ζερβονικόλας απόκτησε τους καλύτερους συνεργάτες για τη διάθεση του πλούτου της Ελένης στην Επανάσταση της Κρήτης, τα ανήψια δηλαδή της κυρίας του.
ΚΟΥΝΤΟΥΡΑΚΗΔΕΣ
Οι νέες αυτές οικογένειες των ηρώων Κουντουράκηδων με τις Κρητικοπούλες εγκαταστάθηκαν, μακροημέρευσαν και άφησαν απογόνους, που υπάρχουν έως σήμερα στον τόπο, στον οποίο πολέμησαν και τον οποίο ελευθέρωσαν, δηλαδή στην Ανατολική Κρήτη, που είναι ταυτόχρονα και τόπος γεννήσεώς σας, Σεβασμιώτατε.
Γεννηθήκατε στη Σητεία Ανατολικής Κρήτης, ανάμεσα σε απογόνους μεγάλων ηρώων, που ήρθαν από άλλους τόπους, για να πολεμήσουν, να θυσιαστούν και να νικήσουν νίκη μεγάλη για την ελευθερία της Κρήτης. Εσείς, όμως, αυτούς τους ευλογημένους από το Θεό μας, τους ταυτίζετε με τους Τούρκους και τους Αράπηδες !!
Αν έως τώρα είχατε κάποιο τίτλο ευγενείας, τώρα τον χάσατε, Σεβασμιώτατε. Αν έως την εκτύπωση του βιβλίου σας ήσασταν φίλος του Ιησού Χριστού, μετά την εκτύπωση του βιβλίου σας, γίνατε εχθρός Του. Λοιδωρείτε αυτούς, που Εκείνος, ο Πανάγαθος Ιησούς, ευλόγησε, για να γίνουν ανδρείοι, γενναίοι και για να θυσιαστούν, χωρίς να περιμένουν καμία ανταπόδοση. Επομένως, λοιδορώντας τους ευεργέτες σας, λοιδορείτε τον ίδιο τον Ιησού Χριστό, που τους χαρίτωσε με αυτές τις υπέροχες αρετές.
Επιτρέψατέ μου το μικρό «μάθημα της Ιστορίας» για τους Κουντουράκηδες να το σταματήσω εδώ, γιατί πρέπει να ανοίξω τώρα νέο κεφάλαιο, για τους Αρβανιτάκηδες αυτή τη φορά.
Παρόλα αυτά, περισσότερα και σπουδαιότερα για το Νικόλαο Ρόκα (Ζερβονικόλα) και τους Κουντουράκηδες θα μπορούσατε να διαβάσετε στο ομὠνυμο βιβλίο του Χρήστου Στάμου, συγγενούς του ήρωα, το οποίο θα μπορούσατε να παραγγείλετε στο τηλέφωνο 210-5555636. Ελπίζω να μην έχει εξαντληθεί. Αν παρ’ ελπίδα έχει, τότε θα σας αποστείλω το δικό μου.
ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗΔΕΣ
Αν για το τοπωνύμιο «Κούντουρα», το οποίο προσωποιημένο από τους Κρήτες έγινε «Κουντουράκηδες», όπως άλλωστε και το «Κούντουρα» προσωποποιημένο από τους Υδραίους έγινε «Κουντουριώτης» και βέβαια πρόκειται για την οικογένεια του Χατζηγεώργη Ζέρβα, η οποία μετοίκησε το 1694 στην Ύδρα (λίγο πριν από την πρώτη καταστροφή των Κουντούρων από τους Τούρκους) και εκεί εμεγαλούργησε. Αν γι αυτό το συνδυασμό των τοπωνυμίων και επωνύμων, βρίσκετε κάποια δικαιολογία, ότι δηλαδή ήταν δύσκολο κάποιος να καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι όλοι αυτοί οι ήρωες κατάγονταν από τά Κούντουρα και ήσαν επομένως όλοι Αρβανίτες, τότε πολύ περισσότερο για το επώνυμο «Αρβανιτάκης» (το οποίο έχει κατακλύσει την Ανατολική Κρήτη) δεν μπορεί να υπάρξει καμία απολύτως δικαιολογία.
Το επώνυμο «Αρβανιτάκης» κραυγάζει ΜΕΓΑΛΟΦΩΝΟΤΑΤΑ τη με την ευλογία του Θεού ημών κάθοδο χιλιάδων γενναίων ανδρών Αρβανιτών από όλα τα μέρη της σκλαβωμένης τότε πατρίδας στη σκλαβωμένη Κρήτη και τη θυσιαστική συμμετοχή τους στον απελευθερωτικό της αγώνα του 1821.
Θα αναφερθώ ιδιαιτέρως στο σκλαβωμένο τότε και τώρα μέρος της πατρίδας μας την «Αρβανιτία», η οποία ονομάζεται πλέον «Βόρεια Ήπειρος».
Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στο Συναξαριστή των Νεομαρτύρων, έτος εκδόσεως 1799, περιγράφει την κηρυκτική πορεία του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού από την Κέρκυρα στην απέναντι μεριά της στεριάς ως εξής: «Εκείθεν αναχωρήσας μετέβη εις το αντιπέραν μέρος της Στερεάς, ήγουν της Αρβανιτίας, ονομαζόμενο Άγιοι Σαράντα και εκεί εδίδασκε τους Χριστιανούς».
Μήπως τώρα κατανοήσατε, Σεβασμιώτατε, ότι αυτό, που εσείς στο βιβλίο σας με βδελυγμία αποκαλείτε «Αρβανιτία» και το παρομοιάζετε με τους εχθρούς, είναι το ηρωϊκό κομμάτι της Βορείου Ηπείρου και ότι από εκεί προέρχεται η ηρωϊκή ρίζα των Ελλήνων Αρβανιτών, που πολέμησαν για την απελευθέρωση και της δικής σας πατρίδας; Η περιοχή της Αρβανιτίας άρχισε να ονομάζεται «Βόρειος Ήπειρος» από το 1913 και την ίδρυση των εθνικών κρατών στα Βαλκάνια.
Επανέρχομαι όμως στο θέμα μας. Σπίθα στην καρδιά των Αρβανιτών σε όλα τα μέρη της σκλαβωμένης τότε πατρίδας έδωσε το άκουσμα, ότι η Κυβέρνηση της σκλαβωμένης Κρήτης, διόρισε αρχηγό της Επαναστάσεως στην Ανατολική Κρήτη, έναν δικό τους άνθρωπο, από το ίδιο γένος και δοκιμασμένο στις μάχες, στην Πελοπόννησο και στη Ρούμελη, οπλαρχηγό και ήρωα, το Νικόλαο Ρόκα, τον εις την Κρήτη αποκαλούμενο ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑ.
Η Θεία Πρόνοια ενήργησε και εδώ και οι πρόγονοί σας ονόμασαν αυτούς τους μεγάλους ήρωες «Αρβανιτάκηδες» κι έτσι ο κάθε καλοπροαίρετος παρατηρητής μπορεί εύκολα να αντιληφθεί, ότι αυτοί οι ήρωες είναι όλοι Αρβανίτες.
Και οι ήρωες Αρβανιτάκηδες, όπως και οι Κουντουράκηδες, έγιναν ανάρπαστοι γαμπροί για τις ωραίες Κρητικοπούλες και έκαναν ωραίες οικογένειες, εγκαταστημένες στους τόπους, τους οποίους απελευθέρωσαν πολεμώντας τους εχθρούς, δηλαδή στην Ανατολική Κρήτη. Με άλλα λόγια, όχι κάτω από τη μύτη σας, Σεβασμιώτατε, αλλά τώρα μέσα σ αυτήν. Απορώ, πώς μπορείτε και τους υβρίζετε.
Σε αυτό το σημείο ας κλείσουμε και αυτό το μικρό «μάθημα Ιστορίας» για τους Αρβανιτάκηδες, των οποίων όμως Αρβανιτών η προσφορά στην Κρήτη δεν κλείνει εδώ. Ακολουθούν οι περίφημοι Δροσουλίτες.
ΔΡΟΣΟΥΛΙΤΕΣ
Οι «Δροσουλίτες» με αρχηγό τους το Μιχάλη Νταλιάνη είναι όλοι Αρβανίτες από τα μέρη του Αργυρόκαστρου της Αρβανιτίας, όπως λεγόταν τότε η Βόρεια Ήπειρος.
Καταγόταν και ο ίδιος ο Νταλιάνης από το Αργυρόκαστρο, παρόλο ότι την καταγωγή του διεκδικούν και άλλες περιοχές της Αρβανιτίας. Συντηρούσε έναν στρατό από 100 ιππείς και περίπου 500 πεζούς από προσωπικά εισοδήματα, που είχε αποκτήσει στην Τεργέστη ασχολούμενος με την καπνοβιομηχανία, αφού πρώτα είχε σπουδάσει στην Ιταλία.
Ο τόπος καταγωγής και το όνομά του δείχνουν την Αρβανίτικη ρίζα του. Το επώνυμό του στην Αρβανίτικη διάλεκτο σημαίνει ψηλός και λεπτός, όπως και το αντίστοιχο για την κοπέλα «Νταλιάνα» σημαίνει εξίσου ψηλή και λεπτή. (Κάποιο όπλο επίσης της εποχής εκείνης είχε μια παρόμοια ονομασία).
Πριν φτάσει στην Κρήτη ο Μιχάλης Νταλιάνης, περί το τέλος του 1827, προσκαλεσμένος από εκπροσώπους των επαναστατημένων Κρητών, πήρε μέρος σε μάχες κατά του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο και στο πλευρό του αρβανίτη Γεωργίου Καραϊσκάκη στη μάχη του Φαλήρου.
Ο μεγάλος ήρωας και τα κοπέλια του από την Αρβανιτία πρέπει να έπεσαν στη φονική μάχη και έξοδο από το Φραγκοκάστελο στις 17 Μαίου του 1828 με ένα μεγάλο παράπονο, γιατί δεν βοηθήθηκαν, όπως θα έπρεπε από τους Σφακιανούς, οι οποίοι έβλεπαν τη μάχη από ψηλά. Εκεί ο Μιχάλης Νταλιάνης αντιπαρέθεσε 385 παλικάρια Αρβανίτες απέναντι σε 8.500 Τούρκους και Τουρκαλβανούς.
Εβραιομασόνοι – οι πληρωμένοι κοντυλοφόροι
ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗΔΕΣ
Αν για το τοπωνύμιο «Κούντουρα», το οποίο προσωποιημένο από τους Κρήτες έγινε «Κουντουράκηδες», όπως άλλωστε και το «Κούντουρα» προσωποποιημένο από τους Υδραίους έγινε «Κουντουριώτης» και βέβαια πρόκειται για την οικογένεια του Χατζηγεώργη Ζέρβα, η οποία μετοίκησε το 1694 στην Ύδρα (λίγο πριν από την πρώτη καταστροφή των Κουντούρων από τους Τούρκους) και εκεί εμεγαλούργησε. Αν γι αυτό το συνδυασμό των τοπωνυμίων και επωνύμων, βρίσκετε κάποια δικαιολογία, ότι δηλαδή ήταν δύσκολο κάποιος να καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι όλοι αυτοί οι ήρωες κατάγονταν από τά Κούντουρα και ήσαν επομένως όλοι Αρβανίτες, τότε πολύ περισσότερο για το επώνυμο «Αρβανιτάκης» (το οποίο έχει κατακλύσει την Ανατολική Κρήτη) δεν μπορεί να υπάρξει καμία απολύτως δικαιολογία.
Το επώνυμο «Αρβανιτάκης» κραυγάζει ΜΕΓΑΛΟΦΩΝΟΤΑΤΑ τη με την ευλογία του Θεού ημών κάθοδο χιλιάδων γενναίων ανδρών Αρβανιτών από όλα τα μέρη της σκλαβωμένης τότε πατρίδας στη σκλαβωμένη Κρήτη και τη θυσιαστική συμμετοχή τους στον απελευθερωτικό της αγώνα του 1821.
Θα αναφερθώ ιδιαιτέρως στο σκλαβωμένο τότε και τώρα μέρος της πατρίδας μας την «Αρβανιτία», η οποία ονομάζεται πλέον «Βόρεια Ήπειρος».
Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στο Συναξαριστή των Νεομαρτύρων, έτος εκδόσεως 1799, περιγράφει την κηρυκτική πορεία του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού από την Κέρκυρα στην απέναντι μεριά της στεριάς ως εξής: «Εκείθεν αναχωρήσας μετέβη εις το αντιπέραν μέρος της Στερεάς, ήγουν της Αρβανιτίας, ονομαζόμενο Άγιοι Σαράντα και εκεί εδίδασκε τους Χριστιανούς».
Μήπως τώρα κατανοήσατε, Σεβασμιώτατε, ότι αυτό, που εσείς στο βιβλίο σας με βδελυγμία αποκαλείτε «Αρβανιτία» και το παρομοιάζετε με τους εχθρούς, είναι το ηρωϊκό κομμάτι της Βορείου Ηπείρου και ότι από εκεί προέρχεται η ηρωϊκή ρίζα των Ελλήνων Αρβανιτών, που πολέμησαν για την απελευθέρωση και της δικής σας πατρίδας; Η περιοχή της Αρβανιτίας άρχισε να ονομάζεται «Βόρειος Ήπειρος» από το 1913 και την ίδρυση των εθνικών κρατών στα Βαλκάνια.
Επανέρχομαι όμως στο θέμα μας. Σπίθα στην καρδιά των Αρβανιτών σε όλα τα μέρη της σκλαβωμένης τότε πατρίδας έδωσε το άκουσμα, ότι η Κυβέρνηση της σκλαβωμένης Κρήτης, διόρισε αρχηγό της Επαναστάσεως στην Ανατολική Κρήτη, έναν δικό τους άνθρωπο, από το ίδιο γένος και δοκιμασμένο στις μάχες, στην Πελοπόννησο και στη Ρούμελη, οπλαρχηγό και ήρωα, το Νικόλαο Ρόκα, τον εις την Κρήτη αποκαλούμενο ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑ.
Η Θεία Πρόνοια ενήργησε και εδώ και οι πρόγονοί σας ονόμασαν αυτούς τους μεγάλους ήρωες «Αρβανιτάκηδες» κι έτσι ο κάθε καλοπροαίρετος παρατηρητής μπορεί εύκολα να αντιληφθεί, ότι αυτοί οι ήρωες είναι όλοι Αρβανίτες.
Και οι ήρωες Αρβανιτάκηδες, όπως και οι Κουντουράκηδες, έγιναν ανάρπαστοι γαμπροί για τις ωραίες Κρητικοπούλες και έκαναν ωραίες οικογένειες, εγκαταστημένες στους τόπους, τους οποίους απελευθέρωσαν πολεμώντας τους εχθρούς, δηλαδή στην Ανατολική Κρήτη. Με άλλα λόγια, όχι κάτω από τη μύτη σας, Σεβασμιώτατε, αλλά τώρα μέσα σ αυτήν. Απορώ, πώς μπορείτε και τους υβρίζετε.
Σε αυτό το σημείο ας κλείσουμε και αυτό το μικρό «μάθημα Ιστορίας» για τους Αρβανιτάκηδες, των οποίων όμως Αρβανιτών η προσφορά στην Κρήτη δεν κλείνει εδώ. Ακολουθούν οι περίφημοι Δροσουλίτες.
ΔΡΟΣΟΥΛΙΤΕΣ
Οι «Δροσουλίτες» με αρχηγό τους το Μιχάλη Νταλιάνη είναι όλοι Αρβανίτες από τα μέρη του Αργυρόκαστρου της Αρβανιτίας, όπως λεγόταν τότε η Βόρεια Ήπειρος.
Καταγόταν και ο ίδιος ο Νταλιάνης από το Αργυρόκαστρο, παρόλο ότι την καταγωγή του διεκδικούν και άλλες περιοχές της Αρβανιτίας. Συντηρούσε έναν στρατό από 100 ιππείς και περίπου 500 πεζούς από προσωπικά εισοδήματα, που είχε αποκτήσει στην Τεργέστη ασχολούμενος με την καπνοβιομηχανία, αφού πρώτα είχε σπουδάσει στην Ιταλία.
Ο τόπος καταγωγής και το όνομά του δείχνουν την Αρβανίτικη ρίζα του. Το επώνυμό του στην Αρβανίτικη διάλεκτο σημαίνει ψηλός και λεπτός, όπως και το αντίστοιχο για την κοπέλα «Νταλιάνα» σημαίνει εξίσου ψηλή και λεπτή. (Κάποιο όπλο επίσης της εποχής εκείνης είχε μια παρόμοια ονομασία).
Πριν φτάσει στην Κρήτη ο Μιχάλης Νταλιάνης, περί το τέλος του 1827, προσκαλεσμένος από εκπροσώπους των επαναστατημένων Κρητών, πήρε μέρος σε μάχες κατά του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο και στο πλευρό του αρβανίτη Γεωργίου Καραϊσκάκη στη μάχη του Φαλήρου.
Ο μεγάλος ήρωας και τα κοπέλια του από την Αρβανιτία πρέπει να έπεσαν στη φονική μάχη και έξοδο από το Φραγκοκάστελο στις 17 Μαίου του 1828 με ένα μεγάλο παράπονο, γιατί δεν βοηθήθηκαν, όπως θα έπρεπε από τους Σφακιανούς, οι οποίοι έβλεπαν τη μάχη από ψηλά. Εκεί ο Μιχάλης Νταλιάνης αντιπαρέθεσε 385 παλικάρια Αρβανίτες απέναντι σε 8.500 Τούρκους και Τουρκαλβανούς.
Εβραιομασόνοι – οι πληρωμένοι κοντυλοφόροι
Τώρα που γνωρίζετε την αλήθεια αρχίζουν οι ευθύνες σας
Ό,τι δεν κάνατε εσείς, Σεβασμιώτατε, ερευνώντας τα ιστορικά γεγονότα της ιδιαίτερης πατρίδας σας, το έκανα με τη χάρη της Παναγίας μας εγώ.
Ιδού, σας παραδίδω ένα μέρος της έρευνάς μου. Ήδη έχω αποστείλει στο email σας αρκετά σοβαρά ιστορικά στοιχεία και βεβαίως μπορείτε να επισκέπτεσθε το προσωπικό μου blog και να παίρνετε οποιοδήποτε άλλο πολύτιμο στοιχείο για την περαιτέρω δική σας έρευνα. Με την προϋπόθεση, Σεβασμιώτατε, ότι προηγουμένως έχει συντριβεί η καρδιά σας από την κατανόηση της αδικίας σε βάρος των παιδιών του Τριαδικού Θεού και ευεργετών της Κρήτης και του Έθνους.
Σας υπενθυμίζω, ότι είμαι Μοναχός, αλλά όχι μόνος. Έχω πολύ μεγάλη πνευματική κάλυψη την…
ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΑΡΒΑΝΙΤΙΣΣΑ
Αυτή η μεγάλη πνευματική κάλυψη και τιμή για εμάς τους Αρβανίτες είναι ουράνια. Δεν είναι στέφανος αργυρός ή χρυσός της γης, αλλά στέφανος ουράνιος. Είναι απόφαση της πανσόφου Μητέρας του Εμμανουήλ του Χριστού μας.
Εμφανίζεται με ενδυμασία Αρβανίτισσας μητέρας εδώ και χίλια χρόνια στους Αρβανίτες πετράδες, που έχτισαν τη Νέα Ιερά Μονή της Χίου (1042-1054), στους απογόνους τους και όχι μόνον, μέχρι ακόμα και τις μέρες μας. Είναι μεγάλη η τιμή για εμάς τους Αρβανίτες, τους πολύ υβριζομένους από ανθρώπους.
Όταν η πάνσοφος Μητέρα του Θεού ημών αποφάσισε να λύσει τη χιλιόχρονη σιωπή και απομόνωσή της στα λίγα χωριουδάκια της Βορειοανατολικής Χίου και να γίνει γνωστή στο Πανελλήνιο, δεν ανέθεσε σε κάποιον Αρχιερέα να την κάνει γνωστή στο χριστεπώνυμο πλήρωμα, γιατί εσείς οι Αρχιερείς κακολογείτε και λοιδορείτε εκείνους, που η ίδια η Παναγία τιμά με την ενδυμασία της.
Αλλά σε ποιον λέτε πήγε και ανέθεσε το διακόνημα αυτό; Πήγε στον πιο άσημο και τελευταίο Αγιορείτη Μοναχό. Τον γνωρίζω πολύ καλά, γι αυτό το λέω. Δηλαδή, πήγε και διάλεξε αυτόν, που υπογράφει την παρούσα. Άρα, Σεβασμιώτατε, είμαι Μοναχός, αλλά όχι μόνος. Ἐχω πλάτες ουράνιες. Ως άνθρωπος είμαι, όπως σας αυτοπεριγράφομαι, αλλά με διάλεξε η πάνσοφος Μαρία Μητέρα του Εμμανουήλ. Σκεφθείτε, πόσο έχετε απογοητεύσει εσείς οι Αρχιερείς την Παναγία μας.
Δεν είναι μόνο το ιστορικό μέρος το οποίο καταφρονήσατε, αλλά είναι και το, με μεγαλύτερο βάρος, πνευματικό. Γίνατε εχθρός του Χριστού, αφού λοιδωρείτε το γένος των Αρβανιτών, που ευλόγησε ο Θεός να είναι γενναίο και να έρθουν στην Κρήτη να θυσιαστούν, αλλά καταφρονείτε και την Υπεραγία Μητέρα, που γέννησε το Θεό. Δεν θα ήθελα ποτέ να είμαι στη θέση σας. Θα είμαι όμως πάντοτε δίπλα σας, στον τίμιο αγώνα σας να γίνετε Γέροντας, Ιστορικός οδηγητής της αλήθειας των Κρητών.
Σας εύχομαι, Σεβασμιώτατε, γρήγορη και σε βάθος, τίμια, μακροχρόνια, ιστορική και πνευματική μετάνοια.
Δεν αντέχει η πατρίδα άλλες πληγές. Την έχετε πληγώσει βαριά. Αναρτήσατε, σας παρακαλώ, όσο συντομότερα μπορείτε στο διαδίκτυο και στον Τύπο την τίμια και συντετριμμένη μετάνοιά σας.
Δεν είναι μόνο το ιστορικό μέρος το οποίο καταφρονήσατε, αλλά είναι και το, με μεγαλύτερο βάρος, πνευματικό. Γίνατε εχθρός του Χριστού, αφού λοιδωρείτε το γένος των Αρβανιτών, που ευλόγησε ο Θεός να είναι γενναίο και να έρθουν στην Κρήτη να θυσιαστούν, αλλά καταφρονείτε και την Υπεραγία Μητέρα, που γέννησε το Θεό. Δεν θα ήθελα ποτέ να είμαι στη θέση σας. Θα είμαι όμως πάντοτε δίπλα σας, στον τίμιο αγώνα σας να γίνετε Γέροντας, Ιστορικός οδηγητής της αλήθειας των Κρητών.
Σας εύχομαι, Σεβασμιώτατε, γρήγορη και σε βάθος, τίμια, μακροχρόνια, ιστορική και πνευματική μετάνοια.
Δεν αντέχει η πατρίδα άλλες πληγές. Την έχετε πληγώσει βαριά. Αναρτήσατε, σας παρακαλώ, όσο συντομότερα μπορείτε στο διαδίκτυο και στον Τύπο την τίμια και συντετριμμένη μετάνοιά σας.
Εύχομαι ο Θεός ημών
να σας συγχωρήσει
και η Υπεραγία Μητέρα Του,
η επωνομαζόμενη
να σας φωτίζει.
Γέρων Νεκτάριος Μοναχός Αγιορείτης
6 σχόλια:
Από το «Λεξικό Εθνών- Εθνοτήτων-Λαών» του Γιόζεφ Βολφ, παραθέτουμε τα παρακάτω:
«Αρβανίτες ή Αλβανοί: Λαός που διαμορφώθηκε στο χώρο της σημερινής Αλβανίας τους πρώτους μ.Χ. αιώνες. Ο Κλαύδιος Πτολεμαίος (πέθανε το 160-168 μ.Χ.) αναφέρει μια φυλή στην Ιλλυρία με το όνομα Άλβανες, που ζούσε στο χώρο μεταξύ Δυρραχίου και Δίβρης. Είναι φανερό ότι πρόκειται για ένωση πατριών που συγκροτήθηκε για αυτοάμυνα. Αυτή η ένωση ενισχύεται πολύ την εποχή των μεγάλων βαρβαρικών επιδρομών του 4ου-7ου μ.Χ. αιώνα. Τότε, στην περιοχή θα εισβάλουν σλαβικά φύλα που θα καταστρέψουν τις πόλεις. Μεγάλο μέρος των κατοίκων αυτών των πόλεων καταφεύγει στα βουνά και πυκνώνει τις γραμμές των Αλβανών, οι οποίοι φυσικά αντιστέκονται και αποκρούουν τους Σλάβους. Στις αρχικές ιλλυρικές πατριές, που συγκρότησαν τους Αλβανούς ή Αρβανίτες, προστέθηκαν τώρα και στοιχεία των παραλίων, ελληνικά, ρωμαϊκά κ.λπ. Οι Αλβανοί ή Αρβανίτες ενισχύονται ακόμα περισσότερο στην περίοδο της βουλγαρικής επέκτασης. Είναι καθαρά ποιμενικές πατριές, που κρατούν το όπλο στο χέρι. Οι Βυζαντινοί θα τους χρησιμοποιήσουν ως κλεισουράρηδες, φύλακες στα ορεινά μέρη. Θα ξεχωρίσουν τρεις διαφορετικές ομάδες: Οι Γκέγκηδες, οι Τσάμηδες και οι Τόσκηδες, με μια μικρότερη υποδιαίρεση, τους Λιάπηδες. Δε συγκρότησαν έθνος, παρόλο που είχαν βρεθεί από νωρίς μπροστά σε κοινό εχθρό. Στα χρόνια της Φραγκοκρατίας, οι αρβανίτικες πατριές χρησιμοποιούνται ως στρατός στα φεουδαρχικά κρατίδια που συγκροτήθηκαν στον ελλαδικό χώρο. Τον 14ο αιώνα οι ένοπλοι αυτοί Αρβανίτες που είχαν εγκατασταθεί σʼ όλη την οροσειρά της Πίνδου εξεγείρονται, ανατρέπουν την εξουσία στην Ήπειρο και δημιουργούν τρία κρατίδια: των Μπουαίων με κέντρο το Αγγελόκαστρο, των Λιοσαίων με κέντρο την Άρτα και του Κάρολου Τόπια, που καταλάμβανε τη Β. Ήπειρο και μέρος της Αλβανίας Με τη διάλυση αυτών των κρατιδίων οι πολεμικές πατριές των Αρβανιτών σκορπούν ως μισθοφόροι σε διάφορα μέρη της Ελλάδας: στην Αττική και Βοιωτία ως μισθοφόροι των Ατσαγιόλι και στην Πελοπόννησο ως μισθοφόροι των Παλαιολόγων. Οι Τούρκοι θα τους βρουν απλωμένους σʼ όλη την Ελλάδα....ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ....
....ΣΥΝΕΧΕΙΑ....
Οι Τούρκοι θα εξισλαμίσουν το βασικό όγκο των αρβανίτικων φατριών, που κατοικούσαν πέρα από τα όρια της σημερινής Ελλάδας και θα τους χρησιμοποιήσουν ως στήριγμα της εξουσίας τους. Οι Αρβανίτες που βρέθηκαν σκορπισμένοι, ως μισθοφόροι θα μείνουν κατά το πλείστο χριστιανοί και γιʼ αυτό θα πολεμούν τους Τούρκους. Αυτοί οι Αρβανίτες θα συγχωνευτούν τελικά με το Νεοελληνικό έθνος. Αντίθετα, οι εξισλαμισμένοι θα συγκροτήσουν το έθνος των Αλβανών, που ζει στην Αλβανία. Οι Αλβανοί όμως ονομάζουν τον εαυτό τους Σκιπετάρ. Ως μισθοφόροι, οι Αρβανίτες βρίσκονται σκορπισμένοι στα πέρατα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Οι χριστιανοί Αρβανίτες θα είναι οι βασικοί μισθοφόροι της Βενετίας και θα δράσουν σʼ όλη τη διάρκεια των τουρκοβενετικών πολέμων. Μεγάλος αριθμός Αρβανιτών μισθοφόρων θα εγκατασταθούν στο βασίλειο της Νεάπολης, όπου θα παραμείνουν Και μετά την κατάλυση. Απόγονοί τους ζουν σήμερα σκορπισμένοι στη Ν. Ιταλία. Μεγάλος όγκος Αρβανιτών θα κατέβει στον ελλαδικό χώρο και ιδιαίτερα στην Πελοπόννησο το 1770, την εποχή των Ορλωφικών. Για μια περίοδο θα κυριαρχήσουν στην Πελοπόννησο, ενώ θα εξαναγκάσουν σε φυγή το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της Πελοποννήσου. Έγιναν πραγματική συμφορά. Οι ίδιοι οι Τούρκοι θα τους καταδιώξουν. Σε συνεργασία με τις κλέφτικες ομάδες της Πελοποννήσου οι Τούρκοι θα τους εξοντώσουν. Μαζί με τις ένοπλες πατριές είχαν κατέβει στην Πελοπόννησο και πολλοί ποιμένες. Με το διωγμό, οι περισσότεροι θα φύγουν για να εγκατασταθούν στα νησιά (Κυκλάδες, Σάμο κ.λπ.), ενώ ένα μεγάλο μέρος θα επιστρέψει στην Αλβανία, μετά από περίπου 10 χρόνια παραμονής στην Πελοπόννησο. Αρβανίτες θα εγκατασταθούν σε όλα τα μέρη της Ελλάδας, τόσο ως μισθοφόροι των Βενετών, όσο και ως μισθοφόροι των Τούρκων. Οι χριστιανοί Αρβανίτες, που εγκαταστάθηκαν στον ελλαδικό χώρο πριν από την Τουρκοκρατία, θα πολεμήσουν τους Τούρκους και στη συνέχεια, μέσα από κοινούς με τον ελληνικό πληθυσμό αγώνες κατά των Τούρκων, θα συγχωνευτούν με τους Έλληνες. Οι Αρβανίτες θα αφομοιωθούν από το νεοελληνικό έθνος. Η γλώσσα των Αρβανιτών γενικά ήταν φτωχή και οι Αρβανίτες υποχρεώθηκαν να χρησιμοποιούν πολλές ελληνικές λέξεις. Σιγά σιγά η γλώσσα τους χάνεται. Η αρβανίτικη γλώσσα δε χάθηκε εντελώς μόνο στις περιοχές, όπου οι Αρβανίτες έμειναν ως αποκλειστική-κλειστή κοινωνία(Αττική και Βοιωτία και κατά κάποιο τρόπο η Κορινθία). Όταν η κλειστή κοινωνία τους θα σπάσει (από τα μέσα του 18ου αιώνα και έπειτα) η αρβανίτικη γλώσσα θα αρχίσει να υποχωρεί. Εξακολουθεί να αντιστέκεται όμως, στα ορεινά χωριά της Βοιωτίας-Αττικής.»
Οι Αρβανίτες στην καταγωγή τους ήταν Αλβανοί που εξελληνίστηκαν και στη συνέχεια ήρθαν σε επιμιξία με τους Έλληνες, είτε αυτό αρέσει σε μερικούς είτε ΌΧΙ.
Η πρώτη γνωστή κάθοδος των Αλβανών άρχισε το 1354 μ.Χ. Ο Ιωάννης Καντακουζηνός γράφει ότι μετά από κάποια φυσική καταστροφή (ξηρασία) που συνέβη στις αλβανικές περιοχές, κατέβηκαν προς τα κάτω (προς τις νοτιότερες περιοχές, τα «αφύλαρχα γένη των Αλβανών με τις οικογένειες τους...»
Ο Άγγελος Έμμος, Βενετός κυβερνήτης της Πελοποννήσου κατά τα έτη 1703-1706, χαρακτηρίζει τους Αρβανίτες: «γένος άθλιον, περιορισθέν μετά των οικογενειών αυτών εις τα κρησφύγετα των όρεων, εν πενιχραίς καλύβαις, αποζών εκ των προιόντων των ποιμνίων, ων αυτοί σχεδόν αποκλειστικώς εισίν οι επιμεληταί.» Ο δε διάδοχος του Φραγκίσκος Γριμάνης (1706-1709), επιεικέστερος, αυτά λέει για την Πελοπόννησο γενικά αλλά και για τους Αρβανίτες ειδικότερα προς τη Γερουσία του: «Η Πελοπόννησος κατοικείται υπό Ελλήνων και Αλβανών, τούτων οι Έλληνες, πολυπληθέστεροι, οικούσι τας πόλεις και καταγίνονται εις το εμπόριον και τη ναυτιλίαν, οι δε Αλβανοί οίτινες τοσούτον έχουσι συγχωνευθή μετά των Ελλήνων, ώστε δεν θεωρούνται αποτελούντες ίδιαν φυλήν αλλ’απλώς διάφοροι τάξιν, είσιν ολιγώτερον εύποροι και πεπολιτισμένοι, διάγοντες βίον πλάνητα και νομαδικόν και διαιτώμενοι το μεν θέρος εις τα όρη της Αρκαδίας, τον δε χειμώνα εις την Ηλίδα και την Αργολίδα και τα παράλια του Φαναρίου (Ερμιονίδα,Τροιζήνα και Επιδαυρίαν).»
Ευφυώς λοιπόν, ο Κωνσταντίνος Παπαρρήγοπουλος, ο επονομάζομενος και εθνικός ιστορικός συγγραφέας, αντιπαρέρχεται τις αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις γύρω από το θέμα των Αρβανιτών και της καταγωγής τους και λέει ξεκάθαρα τη γνώμη του. Αναφερόμενος λόγου χάρη στη καταγωγή των Σουλιωτών τονίζει: «Ήταν κράμα Ελλήνων και εξελληνισθέντων Αλβανών και εις των επιφανεστέρων γόνων του συνοικεσίου των δυο φυλών του από της 14ης εκατονταετηρίδος αρξαμένου μέχρι της σήμερον. Η Αλβανική εκράτυνε το μάχιμον της ελληνικής πνεύμα, η δε Ελληνική ενεφύσησεν εις την Αλβανικήν, τα ευγενέστερα αισθήματα της φιλομαθείας και της ευνομίας. Τα δύο κάλλιστα προϊόντα του συνδυασμού τούτου υπήρξαν οι Σουλιώται επί της Στερεάς, οι Υδραίοι και οι Σπετσιώται κατά θάλασσαν.» (Κωνστ. Παπαρρηγόπουλος, «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους», έκδ. 7η μετά προσθηκών, σημειώσεων και βελτιώσεων υπό Νίκου Α. Βέη, εκδόσεις «Σεφερλής», Αθήναι 1955, Τόμος Ε΄ σελ. 441)
Ο αυτοκράτορας Μανουήλ Παλαιολόγος, στον επιτάφιο προς τον αυτάδελφό του Θεόδωρο Παλαιολόγο, μας δίνει αξιοπρόσεκτες πληροφορίες για την μετοίκηση χιλιάδων Αλβανών στην Πελοπόννησο, τους οποίους αποκαλεί ‘Ιλλυριούς’, μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους και τα ζώα τους όπως χαρακτηρηστικά λέει: «Αλλά και Ιλλυριοί, περίπου μία μυριάδα, αθρόοι μετοίκησαν με τα παιδιά και τις γυναίκες και τα ζώα τους…» (Λάμπρου: «Παλαιολόγεια και Πελοποννησιακά», τ. Β, σ. 41–42)
Στον σατυρικό διάλογο ‘Ταξίδι στον Άδη’ (Επιδημία Μάζαρι εν Άδου) του βυζαντινού Μάξιμου Μάζαρι, ο συγγραφέας περιγράφει τις επτά γλωσσικές–πολιτισμικές κοινότητες που κατοικούν από κοινού (οικεί αναμίξ γένη) το 1415 στην Πελοπόννησο: Λακεδαίμονες (Μανιάτες), Ιταλοί, Πελοποννήσιοι (Μοραΐτες), Σθλαβίνοι, (Σλάβοι) Ιλλυριοί (Αρβανίτες), Αιγύπτιοι (Τσιγγάνοι) και Ιουδαίοι (Εβραίοι). (D. Α. Zakythinos, Le Despotat grec de Morée, II Athènes 1953, σελ. 1.)
Ο Φραντζής γράφει: «Τω αυτώ δε φθινοπώρω του s&ηβ έτους (6962 ήτοι 1454 μ.Χ.) δηλονότι επανεστάτησαν οι της Πελοποννήσου Αλβανίται κατά των Δεσποτών και των Αυθεντών αυτών». Ο Κριτόβουλος γράφει: «Οι γαρ της Πελοποννήσου Δεσπόται, της Βυζαντίδος αλούσης, ευθύς νεωτερισάντων των εν Πελοποννήσω Ιλλυριών και επαναστάντων αυτοίς…» (Κριτοβούλου, Ιστορία των πράξεων του Μωάμεθ, Β’-Γ’, 1)
Η αύξηση της μεγάλης ιδιοκτησίας, οι ενδοβυζαντινές συγκρούσεις και οι καταστροφικές επιδρομές των Αλβανών και των Καταλανών κάνουν το Marino Sanudo Torcello (1325) να περιγράφει την κατάσταση ως αξιοθρήνητη σε μία Θεσσαλία ερημωμένη και κατεστραμμένη: “Deusmisit hanc pestem patriae Blachiae supradictae, quia ipsa miserat quodam genus, Albanensium gentisnomine, in tanta quantitate numerosa: quae gens omnia quae errant extra castra penitusdestruxerunt”
Albanensium λοιπόν.
Οι Καταλάνοι και οι Φράγκοι, που υποδέχτηκαν τότε στα εδάφη της κεντρικής Ελλάδος τους Αρβανίτες, δεν τους καταγράφουν ως «δίγλωσσους Έλληνες», αλλά ως «Αρβανίτες» (για την ακρίβεια ως «Αλβανούς»), στα «κατάστιχα» δε των απογραφών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που συντάχτηκαν το 1460 μ.Χ., αλλά και μέχρι τον 16ο αιώνα, οι κάτοικοι π.χ. της ανατολικής Λοκρίδας, αναφέρονται ως «Αρναούτ». Ειδικά δε για το χωριό Μαρτίνο, ο συντάκτης του βιβλίου «Η στρατιωτική ζωή εν Ελλάδι», που πέρασε απ΄ την περιοχή το 1856, αναφέρει, ότι οι γυναίκες του χωριού, που συνάντησε στο «παλιο-πούσ», μαζί με τα άλλα μέλη του αποσπάσματος στο οποίο συμμετείχε, 400 χρόνια μετά την κάθοδο των υποτιθέμενων «δίγλωσσων-Ελλήνων», δεν ήξεραν τη λέξη «νερό» και ότι για να συνεννοηθούν τελικά μαζί τους, χρησιμοποίησαν...μεταφραστή. Ο ίδιος δε μας λέγει, ότι το Μαρτίνο έχασε την έδρα του Δήμου Λαρύμνης από τον Προσκυνά, γιατί οι κάτοικοί του δεν ήξεραν καθόλου ελληνικά! Μόλις δε πρόσφατα, στη δεκαετία του ‘70, στο Λούτσι, του οποίου οι κάτοικοι κατάγονται από το Μαρτίνο, πέθανε η τελευταία γυναίκα, που δεν ήξερε καθόλου ελληνικά. Επομένως;
Τί ήταν το Άρβανό ή Άρβανα; Άρβανα ονομαζόταν περιοχές που κατοικούνταν από Αλβανούς και αλβανόφωνους πληθυσμούς. Υπήρχαν τα Άρβανα στην κεντρική Αλβανία, υπήρχαν τα Άρβανα στην περιοχή μετά την αριστερή όχθη του ποταμού Vjosë (Αωού) και νότια της Αυλώνας, μέχρι τα βόρεια και δυτικά του Δελβίνου, η σημερινή δηλαδή Labëria (άρα μάλλον σιγά-σιγά το Arbëria έγινε Labëria) ή Λιαπουριά στα ελληνικά. Την Λιαπουριά ο Παναγιώτης Αραβαντινός την αναφέρει στο έργο του ‘Χρονογραφία της Ηπείρου’ ως ‘Άρβανον’ και ‘Άρμπρι’, ενώ ο Ψαλίδας την ονομάζει ‘Άρβανον’ και ‘Άρμπηρι’. Υπήρχε όμως και το Πριγκηπάτο των Άρμπερ (Principata e Arbërit) στα βόρεια της Αλβανίας, με πρωτεύουσα την Nderfandina (κατά πάσα πιθανότητα ήταν άλλο όνομα της πόλης Κρούγια/Krujë), υπήρχαν τα Άρβανα Μαζαρακαίων στην Τσαμουριά (Θεσπρωτία), εξ' ου και το τσάμικο χωριό Mazrrek (Μαζαράκι), κ.τλ.
Η Γεωγραφία νεωτερική είναι έργο των Δανιήλ Φιλιππίδη και Γρηγόριου Κωνσταντά, γραμμένο στη δημοτική, που εκδόθηκε στη Βιέννη το 1791. Είναι περιηγητικό έργο που επικεντρώνεται σε κοινωνικά και ιστορικά θέματα των περιοχών που περιγράφονται, και κατακρίνει την κοινωνική ανισότητα. Θεωρείται από τα πιο σημαντικά έργα του Νεοελληνικού Διαφωτισμού. Στις σελίδες 246-248 διαβάζουμε… για μια ευρύτατη αρχαία Μακεδονία που περιελάμβανε στα εδάφη της και την «Αρβανιτιά» (Αλβανία) και συνόρευε στο βορρά με Δαλματία και Βοσνία (μάλλον υπονοούσαν την ρωμαϊκή Επαρχία Μακεδονίας) της οποίας οι πρώτοι (αρχαίοι) κάτοικοι «ήταν εκείνοι που ήταν και της Ελλάδος», των οποίων η θρησκεία «ήταν αυτή με τα λοιπά έθνη της Ελλάδος» και «είχε κάθε άδικο λοιπόν ο Δημοσθένης να λέγη τους Μακεδόνας βαρβάρους. Μάλιστα τότε αυτό το επώνυμο άρμοζε περισσότερο εις τους Αθηναίους παρά εις τους Μακεδόνας.»
Ο Άγιος Νύφων ο Διονυσιάτης (κατά κόσμον Νικόλαος) ήταν Αλβανός. Οι γονείς του ονομάζονταν Μανουήλ και Μαρία. Η Μαρία ήταν Ελληνίδα από την Πελοπόννησο ενώ ο Μανουήλ Αλβανός.
Ο P. Nasturel είπε: "ήταν Αλβανός με ελληνική παιδεία και εγκατεστημένος στη Σερβία, μέχρι τη φυγή του στην Πελοπόννησο." (P.S.Nasturel, Recherches sur les redactions greco-rumaine de la 'Vie de Saint Niphon II, patriarche de Constantinople'" RESEE 5 (1967), p. 43, σημ. 11)
Αλβανικής καταγωγής θεωρεί τον Μανουήλ και ο Α.Γλαβίνας: "Άγιος Νήφων και η Μονή Βατοπεδίου. Ο Πατριάρχης με την ταραχώδη θητεία.", Πεμπτουσία 23 (Απρίλ.-Ιούλ. 2007), 142.
Να αναφερθεί εδώ ότι στην αγνώστου συγγραφέα 'Ιστορίαν πολιτικήν Κωνσταντινουπόλεως (1399-1578)' την οποία ο πατριαρχικός πρωτονοτάριος Θεοδόσιος Ζυγομαλάς "μετέγραψε" το 1578 χάριν του Μαρτίνου Κρουσίου, καταγράφεται η πληροφορία ότι ο Νήφων ήταν "πατέρα μεν κτησάμενος Άλβανον πλούσιον..." (Martinus Crusius, Turcograeciae libri octo, Basilae 1584, 33)
Και στο επίσης ανώνυμο έργο "Πατριαρχική Κωνσταντινουπόλεως Ιστορία (1454-1578)" το οποίο ο οικονόμος της Μητροπόλεως Ναυπλίου Μανουήλ Μαλαξός μετέφερε 'εις κοινήν φράσιν' το 1577 και πάλι για χάρη του Κρουσίου, σημειώνεται ότι ο πατέρας του Νήφωνος ήταν "άρχοντας Αλβανίτης..." (Martinus Crusius, Turcograeciae libri octo, Basilae 1584, 139)
Η ίδια πληροφορία εντοπίζεται και στην 'Έκθεσιν Χρονικήν' (16ος αιώνας), όπου ο άγνωστος συντάκτης της γράφει ότι ο Νήφων ήταν "εκ δε πατρός άρχοντος Αλβανίτου υιός." (S.P.Lambros, Ecthesis Chronica and Chronicon Athenarum, London 1902(ανατ. Amsterdam), p. 45)
Bl. Sofia Kotzabassi & Giannis Mavromatis, Realia Byzantina, Walter de Gruyter, 2009, p. 172-173 (https://books.google.gr/books?id=MRYLzj-NN28C&pg=PA173&dq=%E1%BC%88%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82+%CE%9D%CE%AE%CF%86%CF%89%CE%BD+%CE%91%CE%BB%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82&hl=el&sa=X&ved=0ahUKEwi4yu_k5N3QAhXhAsAKHemsDl0Q6AEIIjAB#v=onepage&q=%E1%BC%88%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%9D%CE%AE%CF%86%CF%89%CE%BD%20%CE%91%CE%BB%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82&f=false)
Δημοσίευση σχολίου